Mijn knie is weliswaar niet vreselijk pijnlijk, maar toch wel behoorlijk aanwezig – zeker op zondagmiddag en -avond, na de lange loop naar Castricum. Toch maar even naar Henny, voor een massage en trainingsadvies, om mijn onzekerheid de kop in te drukken.

Henny onderzoekt eerst de knie – even kijken wat er nu eigenlijk aan de hand is. Zijn diagnose luidt, kort en bondig: aanstelleritus.

Nou ja, zoiets zou Henny nooit zeggen. Maar wel is zijn conclusie dat er niet ‘echt’ iets aan de hand kan zijn met de banden of, eh, het kapsel? (ik gok hier even), maar dat het een kwestie van vermoeidheid is. Dat wordt bevestigd tijdens de bovenbeenmassage die volgt. Holy! Dat is pijnlijk…

Ik beschouw zo’n massage feitelijk als een luxe, tenminste zo lang er niet iets aan de hand is, maar Henny legt mij het verband uit tussen de pijn aan (de binnenkant van) mijn knie en die harde bovenbeenspieren, en dat klinkt overtuigend. Een betere doorbloeding zorgt nu eenmaal voor betere afvoer van afvalstoffen (het kan ook zijn dat hij iets anders zei, mijn geheugen is slecht, of ik luister gewoon slecht, maar dit klinkt wel plausibel, toch?). Bovendien kan ik (of kan hij), wanneer ik mijn benen regelmatiger laat masseren, tijdiger signaleren wanneer de boel vastloopt. Meteen maar een nieuwe afspraak gemaakt, deze keer.

Rustig aan deze week, en dan zondag godzijdank gewoon starten op de 55 kilometer in Marche-en-Famenne, en ook daar weer rustig aan. Een heerlijk advies.