Jemig, wat was ik ongelooflijk aan het kutten, eh, trutten vanmorgen.

Om kwart over 7 in de auto richting Nijverdal, voor een rondje over de Holterberg (halve Sallandtrail) en bezoek aan mijn ouders. So far, so good. Nietsvermoedend over de Holterbergweg, maar bij het tweede bord met de openingstijden, zie ik opeens dat je ook in de zomer pas vanaf 9 uur over de Holterberg mag met de auto. Shit, dat is het nog helemaal niet, maar ik rijd hier wel. Ik weet dat mijn ouders daar een keer een boete voor hebben gekregen, en meen me te herinneren dat dat een fikse was. Nog afgezien van zo’n mogelijke boete: niks voor zo’n autoriteitsgevoelig typje als ik, zo’n actie. Bovendien voel ik me nu dubbel schuldig ten opzichte van de hardlopers en wielrenners, die er natuurlijk op rekenden dat ze tot 9 uur gevrijwaard zouden zijn van autoverkeer.

Auto geparkeerd bij Dalzicht, zet mijn hardlooprugzakje even op de bestuurdersstoel, en zie natte plekken op de stoel als ik ‘m weer oppak. Maar de bidons op de kop houden en erin knijpen, lijkt geen lekkage aan te tonen. Hmm, vreemd, maar toch maar lopen. Ik heb de route van de Sallandtrail in m’n horloge geladen, en wil er via het fietspad langs de weg naar Zwolle naartoe lopen. Volgens mij weet ik wel waar we de weg overstaken, en waar ik dus naar links moet om het natuurgebied in te lopen. Maar op dat punt aangekomen, zit ik volgens mijn horlogeschermpje nog helemaal niet op de route. Hmm, vreemd, ik dacht toch echt dat het hier was, waar we de weg overstaken. Dan maar via het bos in de richting van de route lopen. Ook vreemd is dat ik steeds druppels voel, links. Grr. Waarom heb ik ALTIJD lekkende bidons? Of heb ik altijd ten minste één lekkende bidon? En waarom is dat dan altijd net de bidon waar ik iets van zoetigheid in heb gedaan? Ik probeer de dop nog steviger dicht te draaien, maar de fles is kleddernat en geeft weinig houvast. En zo’n synthetisch rokje helpt ook al niet echt om de fles te drogen, en geeft evenmin enige grip. In zo’n situatie bestaat er een dringende behoefte aan good-oldfashioned katoen, maar geen katoenvezel aan mijn lijf of in mijn goedgevulde rugzak (training!) te bekennen, natuurlijk.

Ik probeer in de richting van de route te lopen, maar die route op mijn schermpje neemt een loopje met me (haha, wat een ont-zet-tend grappige woordspeling) lijkt het wel. Hoe meer ik in de richting ervan loop, hoe verder de route bij mij wegloopt. Op een bepaald moment loop ik langs een tipi. O, een tipi… Huh, een TIPI? Maar hier staat alleen een tipi op camping Twilhaar, toch? Ben ik nu bij Twilhaar? Dat kan helemaal niet en ik heb ook helemaal niets herkend terwijl ik er toch een aantal keer gekampeerd heb – onder andere dit voorjaar nog een keer. Nou ja, als ik hier nu naar links ga, en dan straks weer naar rechts, en dan nog een keer naar links, dan moet ik toch echt op de route komen. Toch?

Uiteindelijk valt het pijltje/de loper/ik dan eindelijk samen met het lijntje van de route. Ik voel nog steeds druppels links, maar denk: dan drink ik die sportdrank maar snel op; als die bidon leeg genoeg is, zal hij wel niet meer lekken. De route lijkt mij vrij aardig overeen te komen met de route tijdens de Sallandtrail in maart, alleen is het nu een stukje zonniger en is het zand enigszins muller dan toen. Na een poosje lijkt mij echter dat ik wel erg in de richting van de parkeerplaats bij Nijverdal aan het lopen ben, voor deze fase van het loopje. Ja hoor, heb ik dan toch de route de verkeerde kant op genomen? Het kan haast niet, maar het lijkt er verdomd veel op. Oké, dan de route maar in omgekeerde richting, en dan wat eerder een keer afbuigen, om niet al te veel bonuskilometers te lopen.

Best leuk eigenlijk, ik herken veel, en het is toch anders. Maar na een paar kilometer moet ik even stoppen om wat blaarvoorkomende maatregelen te treffen. Waarom in godsnaam ben ik zo eigenwijs geweest om van die heel lage sokjes aan te trekken? Ik weet toch dat die La Sportiva’s nou niet bepaald slofjes zijn en behoorlijk hoge en nogal harde achterkanten hebben? Het antwoord is: het staat wat leuker, zeker onder een rokje… De betreffende maatregelen hebben veel weg van het dempen van een put terwijl het kalf al in staat van ontbinding verkeert. Als ik net weer aan het lopen ben, krijg ik een sms’je. Normaal gesproken zou ik denken: dat komt straks wel, nu vind ik het een welkom excuus om nog even te stoppen en de rugzak af te doen. Horloge op pauze. Eh, maar in de navigeerstand kan ik niet zien of de training loopt of gepauzeerd is. Allerlei knopjes indrukken, heeft niet direct het gewenste effect. Als ik het horloge dan echt in de juiste modus heb om de training te pauzeren, en ik heb ook nog het juiste knopje te pakken om dat te volbrengen, houd ik het kennelijk ingedrukt, zodat de training niet onderbroken, maar afgesloten wordt. Dat valt me pas op als ik na het lezen en beantwoorden van het sms’je weer wil gaan lopen en zie dat het kwart over 10 of daaromtrent is. Oké, een gebroken training dus. Gelukkig heb ik nog wel gezien dat ik 10,2km gelopen had, en weet ik dat ik er dus nog een stuk of 15 mag.

Het vervolg van de route gaat goed, tot ik de Holterbergweg weer ben overgestoken, en de route een pad aanwijst over de Sprengenberg, dat afgesloten is vanwege het broedseizoen. Vanaf 15 maart – de Sallandtrail was volgens mij op 13 maart, dus dat zou kunnen. Oké, neem ik toch het pad dat daar vrijwel parallel aan loopt? Geen probleem, want ik moest de route toch al érgens inkorten. Maar verdomd, in no time ben ik weer bij de Holterbergweg, dat kan niet goed zijn. Nou ja, in godsnaam dan maar via dezelfde route terug. Op een bepaald moment geloof ik het wel, en neem ik de paarse wandelroute – loop ik toch nog een klein stukje ‘nieuw.’

Rommeliger dan rommelig, niet echt de route gelopen die ik in mijn hoofd had, bepaald niet licht en zeer zeker niet snel gelopen – eerder nogal moeizaam en langzaam – en gek genoeg tóch een lekkere training gehad… Vreemd.

En bij mijn ouders was het ook goed. Lastige mensen, o zo lieve mensen.