Elk jaar krijg ik een berichtje van wordpress dat m’n abonnement weer voor een jaar verlengd is en dat ze een bedrag gaan incasseren via m’n creditcard. En elk jaar denk ik: shit, weer te laat met opzeggen, zonde van het geld (want denk vooral niet dat een gratis abonnement geen geld kost; gratis betekent voor zover ik kan nagaan alleen dat je minder fancy mogelijkheden hebt). Maar ja, wíl ik eigenlijk wel opzeggen? Ergens op een kladblaadje dat op enig moment dienstdeed als to-dolijstje staat dat ik al mijn betere verhalen van het blog moet downloaden en opslaan, zodat ik ze nog eens kan teruglezen als ik het blog niet meer heb. Dat teruglezen doe ik bijna nooit overigens, alleen als, een héél enkele keer, een onbekende bij zo’n verhaaltje blijkt te zijn terechtgekomen, dan probeer ik nog weleens met de ogen van een ander mijn eigen tekst te lezen. En soms neem ik dan een paar andere highlights mee. Hardloophighlights, over het algemeen, want: een lekkere escape naar mooie ervaringen uit het verleden.

Dat kladblaadje is allang ondergesneeuwd onder ándere to-dolijstjes en meer van dat soort rommel. Niet alleen omdat ik voor die activiteit van downloaden en ergens opslaan van berichten te l en te b ben (lui en beroerd), maar ook omdat ik ergens hoop toch nog weer een keer tot schrijven te kunnen komen. Weliswaar loop ik niet, maar ik had altijd het idee dat ik ook over andere zaken zou schrijven. Heb ik ook weleens gedaan, inderdaad; soms geslaagd in mijn eigen ogen, soms minder geslaagd. Nou ja, welkom in de echte wereld. Soms bedenk ik een onderwerp dat me best aan het hart gaat, waar ik misschien wel iets over te zeggen heb, maar zodra ik bedenk dat ik er iets over zou moeten schrijven, overvalt me een diepe verveling. Van de meeste dingen vind ik niet zoveel trouwens, en van de dingen waar ik wél iets van vind – tja, wie wil het weten? En bovendien: zodra ik dan eens een heel enkele keer ga zitten om een stukje te schrijven, raak ik al snel zo verstrikt in alle nuances en relativeringen, voors en tegens die ik kan verzinnen, dat ik volkomen doodloop in mijn gedachten. Dit denkend uitpluizen was misschien nuttig tijdens mijn studie, maar voor wat ik hier zou willen, hindert het eerder.

Wat ik zeggen wil: misschien leg ik de lat te hoog. En stel ik mezelf teleur dat ik er niet overheen kan springen. Misschien vind ik dat ik spiritueler, filosofischer, literairder en kunstzinniger in bredere zin zou moeten zijn dan ik ben. Ik blokkeer daardoor. Ik merk dat ik alleen kan schrijven over persoonlijke dingen, maar merk ook dat ik niet helemaal het achterste van mijn tong wil laten zien. Het moet niet al te ongemakkelijk worden – voor mij niet, en liefst ook voor de lezer niet. Schaamte is een rotgevoel, plaatsvervangende ook.

De hardloopdiscipline die jaren zo belangrijk was (of leek), viel de laatste jaren weg en ik vond dat eigenlijk helemaal oké – al verwonderde het me ook. Ik bleef graag lezen, luisteren, kijken naar hardloopverhalen. Dat verwonderde sommige vrienden dan weer. Maar ik blijf ook mijn leven lang lid van de klimvereniging, en blijf ook graag lezen, luisteren en kijken naar bergverhalen, ook al kom ik er al jaren niet meer. Voor mij was dat dus niet gek. Maar de laatste tijd intensiveert het lezen van en luisteren en kijken naar hardloopdingen. Het moet maar weer, zelf gaan lopen, de drang neemt toe. Niet voor niets gebeurt dit op een moment waarop ik al geruime tijd een enorme verveling ervaar in minstens één aspect van mijn leven J. En ik weet dat niemand van jullie dit eventueel-misschien-weer-gaan-lopen als een probleem zal zien – en dat is het ook geenszins, ik mag alles doen wat ik wil tenslotte – maar voor mezelf voelt het toch een beetje als een zwaktebod. Als toegeven aan een verslaving – aan iets waarvan je best weet dat het je niet de blijvende vrede zal geven waar je eigenlijk naar verlangt, maar waaraan je in elk geval wat geluksmomenten beleeft. Soms zelfs langdurige geluksmomenten, met een beetje mazzel.

Dus stel ik mezelf enerzijds wat teleur, en heb ik anderzijds het gretige ‘ja, ik wil en ik heb er zin in’. Dat gretige kun je overigens ook typeren als overmoedig, want van 0 kilometer in maanden tijd naar een enthousiaste 12 kilometer tijdens de Veluwezoomtrail onlangs leverde me meteen een blessure op. En daar schaam ik me dan weer zó voor, dat ik het aan niemand vertel.

(Deze was voor jou, Adriaan. En voor alle anderen.)