Toen ik nog in Haarlem woonde, onderhield ik een meerjarige, stabiele liefdesrelatie met de atletiekbaan. Niet al mijn (hardloop-)vrienden begrepen dat – hoe kan je het nou leuk vinden om van die suffe rondjes te rennen als je ook de duinen in kan. Of het bos. Maar ik had er lol in. Er was een soort vaste kern van lopers, sommigen liepen wat langzamer, achter anderen liep ik met de tong uit m’n mond in een poging hen bij te houden, weer anderen waren volslagen onbereikbaar. Ik vond het een leuk spelletje – ook het spelletje met mezelf. In de loop der jaren bleef ik me in grote lijnen verbeteren, ondanks de stijgende leeftijd. Wat daarbij vast een beetje hielp, was dat ik van een à twee keer per week trainen naar vier wekelijkse hardlooptrainingen ging (waarvan maar één op de baan dan hè!) en met schema’s ging lopen. Een van de handige dingen van de baantrainingen, als je tenminste geïnteresseerd bent in je tempo, is dat je je trainingen heel goed met elkaar kan vergelijken. Ik schreef na afloop trouw de gelopen tijden op, en bladerde een volgende keer dat we die afstand liepen terug naar eerdere keren om te vergelijken. Heel bevredigend – behalve als ik die avond langzamer was dan eerder.

Nu ben ik, ik schreef het al, na vijf magere hardloopjaren weer lid geworden van een atletiekvereniging, namelijk van AV Gelre, in Dieren. Hier trainen ze in de zomerperiode meestal in het bos, en alleen de laatste woensdag van de maand op de baan. Als het te donker is om in het bos te lopen (en dat is al een paar weken het geval), trainen ze wekelijks op de baan. Van tevoren dacht ik: doe mij maar de baan, in het bos kan ik zelf ook wel lopen. Maar na drie baantrainingen in Dieren kan ik nog niet zeggen dat er sprake is van een ontluikende liefdesrelatie. Ten eerste is het ánders dan in Haarlem, dat is natuurlijk al helemaal fout 🙂 Zo lopen ze de pauze niet aan de binnenkant van de baan, maar aan de buitenkant. Foei. En dat mag je dan nog hopen, want erg gedisciplineerd zijn ze ook al niet. Zo maken veel lopers hun afstand niet helemaal af, en beginnen ze opeens te wandelen, terwijl ze nog in baan 1 of 2 lopen (een virtuele baan 1 of 2 dan, want er zijn geen banen gemarkeerd – zie hierna). Erger is dat het een gravelbaan is, en dus geen tartan. Ik weet niet of je wel eens op gravel loopt, maar dat is alsof je voeten vast blijven kleven aan de grond. Het is dus geen wedstrijdbaan – dat schijnt niet te betalen te zijn en is in Dieren kennelijk ook niet echt nodig. Logisch, maar wat me dwarszit, en dat is natuurlijk het ergste van alles, is dat ik vreselijk veel langzamer ben dan de tijden die ik, zeg zes jaar geleden, liep in Haarlem. En daar wil ik heel graag de baan de schuld van geven. Dat ik jarenlang nauwelijks gelopen heb, en al helemaal geen snelheid getraind heb, dat ik ondertussen ook al die jaren ouder geworden ben, ik wíl gewoon niet dat dat ermee te maken heeft. Ik voel me toch fit? Nou dan.

Zo gebeurt het dat ik bij een programma van duizendjes de eerste 1000 meter nog net in 5 minuten loop – wat in Haarlem, jaren geleden, een heel rustig tempo zou hebben betekend – en dat ik merk dat ik dat met geen mogelijkheid nog vier keer kan herhalen. Ik loop volkomen gespannen, en realiseer me dat ik het een stuk rustiger aan moet doen. Help, ik heb halve marathons in dat tempo gelopen en dan kan ik dat nu niet een paar keer een kilometer lang volhouden? Verdorie, waarom is het elke keer hetzelfde verhaal? Ik weet het heus wel – loslaten van verwachtingen, je doet het voor je plezier. Zou ik het ooit leren?
Vanavond zeshonderdjes – ik zie er als een berg tegen op.

(O ja, en mocht ik hierboven een andere indruk wekken: hartstikke aardige mensen bij AV Gelre – ik loop graag met ze en zal uiteindelijk ook op die baan mijn weg wel vinden.)

Naschrift: Ofwel ik moest bovenstaande kennelijk even schrijven om mijn hart te luchten, ofwel het was voorbarig – werkelijk heerlijk gelopen vanavond. Tijden losgelaten (niet helemaal, maar ik kon niet goed nadenken en dacht dat meer dan drie minuten op de zeshonderd meter betekende dat ik langzamer dan 10 km/u liep – het is maar goed dat ik mijn wiskundestudie heb afgebroken voor het echt moeilijk werd 🙂 ) en gewoon ‘op gevoel’ gelopen, zoals dat dan heet. En opeens ook geen greintje ergernis over hoe het er zoal aan toeging. Zelfs niet echt last van het gravel. Het kan verkeren.