Ik heb er zin in, dat moge duidelijk zijn. ‘Hongerig,’ noemt Renske het. ‘Gretig,’ zeg ikzelf. Mijn plannen zijn vrij wild voor een herintredende loper. Té wild? Ik vind het moeilijk in te schatten. Wild genoeg om ze hier nauwelijks te durven delen – bang dat er niks van terecht zal komen. Bang dat ik me dan zal schamen, hoewel ik ook wel snap dat dat nergens voor nodig zou zijn. Er ligt standaard een lijst met mogelijke loopjes voor de komende maanden naast me op de bank. De meeste daarvan zal ik aan me voorbij laten gaan, het zijn er veel te veel en ze vallen soms ook nog samen, maar ik kijk er regelmatig verlangend naar, me verheugend op misschien en wie weet.

Ik wil graag weer de bergen in voor een lange loop. Maar wat is lang? Dat lijkt tegenwoordig voor mij toch wel een kilometer of 100 te moeten zijn. Oké, in het verleden kon ik dat kennelijk, dus ik heb geen reden te denken dat ik het nu niet meer zou kunnen. Nou, echt? Is dat zo? Genoeg reden, zou ik zo zeggen. Ten eerste heb ik weliswaar zeven keer de 100 kilometer aangetikt, maar daarvan waren er vier in Nederland en een in de Eifel (nou was die laatste iets langer en op een andere manier weer zwaar, maar dat even terzijde). En van de twee in de bergen, was een de Zugspitz Ultratrail, en die heeft dan verhoudingsgewijs weer iets minder hoogtemeters. Ten tweede ben ik dus aan het herintreden, en loop ik pas weer sinds begin dit jaar soms eens een marathon, soms iets langer – en heb ik nog niet verder dan 50 kilometer gelopen. Ten derde ben ik maar liefst tien jaar ouder dan toen ik de Trail VSB liep – die ándere bergloop van ruim 100 kilometer die ik finishte.

Vroeger was er meestal iemand anders met een plan. Jos, Edwin, Hannah. Daar haakte ik dan bij aan. Dat scheelde een boel keuzestress. Nu opperen Hannah, Renske, Ernst Jan en consorten nog steeds met regelmaat een plannetje, waar ik bij aan kan haken als ik dat wil, maar dat zijn geen plannen voor georganiseerde loopjes-met-startnummer. En niet per se voor een 100 kilometer in de bergen. Of wat korter voor mijn part. Ik moet zelf uitzoeken wat ik wil gaan doen. Is prima, maar hoe doe je dat ook alweer allemaal? Ja, ik weet het: internet – ik ken het bestaan ervan, dankuwel. Maar mijn god, wat is er allemaal veranderd in de afgelopen jaren? Vroeger (ik word duidelijk oud) wist ik precies hoeveel punten ik nodig had voor een UTMB-loopje, dat wil zeggen: voor de UTMB zelf vooral (één keer had ik er genoeg, ingeschreven, maar uitgeloot), maar nu zijn er niet alleen ik weet niet hoeveel loopjes ‘by UTMB’, die ogenschijnlijk niks met de UTMB zélf van doen hebben (en over de vraag of ik daar überhaupt wel aan mee wil doen, principetechnisch gesproken, breek ik me voorlopig het hoofd maar niet), maar ook duizelt het me met al die ITRA-punten en UTMB-indexen. En het spijt me als ik nu niet de juiste terminologie gebruik. Het is ook een kwestie van gebrek aan geduld – ik heb helemaal niet zo’n zin om me erin te verdiepen. Wel ben ik al een paar keer enthousiast geworden voor een mogelijk loopje, en ontdek ik dan dat ik de afgelopen jaren beter geen loopsabbatical had kunnen nemen – ik mag niet meedoen, omdat ik in de afgelopen jaren geen score heb behaald (en of dat nou om ITRA- of om UTMB-punten gaat, ik weet het alweer niet meer).

O ja, want er waren wel wat bekenden (van het nieuwjaarsloopje) die een trail gaan doen die ik eventueel ook wel zou willen doen: de Gross Glockner ultra. Dus ik die opzoeken, maar daar mag ik helemaal niet aan meedoen! Omdat ik de afgelopen paar jaar niks gedaan heb waar ik punten mee had kunnen verdienen. Nou ja zeg – voel ik me toch wat beledigd.

Nou ja, goed, lang verhaal kort. (‘Om een lang verhaal kort te maken’, corrigeerde ik een paar jaar geleden nog automatisch – nu niet meer. Zie! Ik ga heus wel met m’n tijd mee.) Gelukkig wil ik per se de tweede week van september naar Jan van Delden, in de Dordogne. En wil ik daarna wel naar de Alpen rijden (wat weliswaar een klote-eind is, maar goed, het schijnt dat ik een hobby heb), maar liever niet helemaal naar huis en eerder of later speciaal voor een loopje naar de Alpen en terug. Dat beperkt feitelijk de mogelijkheden tot het weekend van 21/22 september. Ik kan niet zoveel vinden wat past. Eigenlijk alleen de Adamello Ultra Trail. 100 kilometer. Ik voel de gretigheid, het enthousiasme, het verlangen, de zin. En tegelijk: help! In m’n eentje die kant op. In m’n eentje naar het startvak. Ik heb het vaker gedaan, ik weet dat ik het prima kan, maar heb ik er zin in? Maar dan vooral: is het realistisch, te denken dat ik zo’n race uit kan lopen? Waarop baseer ik m’n vertrouwen eigenlijk? Oké, mentaal zit het tot nu toe meestal wel goed. Fysiek tot nu toe ook wel, maar hoe zit dat nú eigenlijk? Heb ik niet veel minder lange afstanden in de benen dan destijds? Kan ik me hier nog op voorbereiden in de maanden die resteren?

Ik had al bedacht dat ik op 25 mei de VAM-berg zou gaan bedwingen – proberen in 8 uur (4 of 12 uur kan ook) zoveel mogelijk rondjes van 3,3 kilometer en plm 90 hoogtemeters te lopen. Toen Winfried na de finish van Hart van Drenthe over die VAM-berg begon, dacht en zei ik overigens: ‘no way, dat ga ik echt niet doen’. Later begon het repetitieve (mentale training) me toch weer te trekken. En die hoogtemeters kunnen sowieso geen kwaad – want wat ben ik voor een wannabe-bergloper toch een beroerd klimmer! Het daadwerkelijk inschrijven stel ik overigens uit, dat dan weer wel. (Ook dat is een verschil met ‘vroeger’: ik wacht nu steeds zo lang mogelijk met inschrijven – alsof ik zelf niet kan geloven dat ik het echt wil.)

Oké, stel dat ik die 100 kilometer in Noord-Italië daadwerkelijk wil gaan lopen, wat is er dan nog meer nodig? De ultra-/trailkalenders maar weer eens raadplegen. Je zou zeggen: keuze genoeg, maar veel valt af. Dan: de Ohmtrail 80 kilometer, eerste weekend van juni. Ik zit het twééde weekend van juni in die omgeving met Renske, Ernst Jan en Hannah, met het plan om dan op eigen houtje de route van de Ohmtrail te lopen (55 kilometer, neem ik aan). Ik heb die week toevallig al vrij genomen van m’n werk-in-loondienst; m’n freelancewerk, ach, nou ja, dat komt bijna nóóit goed uit om daar vrij van te nemen, en wat een ontzettend lekker idee om daar een weekje vakantie te houden (op de camping bij Stoumont, waar ik afgelopen zomer een dagje doorbracht en m’n mooie bril verloor) en oké, jaha, maar 80 kilometer? Opeens vliegt het me aan – wat een eind. Ik herinner me de Ardennes Mega Trail, waar ik de 54 liep, en ik zó blij was dat ik niet de 90 hoefde te lopen. Pff, kan ik dit wel, dat is de vraag. En de volgende: kan ik het wel als ik de week ervoor 8 uur ga proberen een ‘berg’ in Drenthe te bedwingen? Moet ik die RFR-race dan niet terugbrengen naar 4 uur? Wat is wijsheid?

Nou, zo dus. Er zijn veel momenten waarop ik denk: ik heb een trainer nodig die met me meedenkt.