Het mag wel in de krant, maar ik heb een voedingsplan, soort van. Zomaar uit mijn mouw geschud toen ik op dinsdagavond naar huis terugfietste vanuit Dieren. Minimaal om de twee rondjes moet ik iets eten. Na twee rondjes iets van mezelf, na vier rondjes stop ik bij de verzorgingspost om wat vast voedsel te eten en vooral ook cola te drinken. Daarna weer na twee rondjes een gel of iets dergelijks, en vervolgens (na acht rondjes in totaal dus) weer even stoppen bij de verzorgingspost, plus mijn eigen voorraden aanvullen. Daarna mag ik wat vaker stoppen, vind ik. Het is niet zo dat ik nou ook precies uitreken hoeveel koolhydraten ik dan per uur binnenkrijg – ik heb geen idee hoeveel er in al die spullen zitten ook – maar ik ben al dik tevreden over mezelf. Nu ik er nog eens over nadenk, heb ik ook bij de twee eerdere races die uit rondjes bestonden (6 uur op de baan in Heerde en 50 kilometer in het Amsterdamse Bos) best gedisciplineerd gegeten en gedronken. Kennelijk vind ik een aantal rondjes dwingender dan tijdsduur, want bij een gewone race lukt het me nooit om ook maar een plan te maken, laat staan me ergens aan te houden. Maar daar komt vanaf nu verandering in! Het tijdperk van ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ en ‘ik doe maar wat’ is nu definitief voorbij. Ik heb gels met en zonder magnesium ingeslagen, ik heb zelfs voor het eerst van m’n leven elektrolyten gekocht! Geen idee wat het zijn, maar het schijnt dat je niet zonder kunt, als je jezelf als sporter ook maar een béétje serieus neemt 🙂

De start van de 8-uursloop op de VAM-berg is om 13 uur. De 12- en de 4-uurslopers zijn om 9 uur al gestart. Het rondje is ongeveer 3,3 kilometer (volgens m’n gloednieuwe Garmin wel bijna 3,5 – hij is royaler dan de Suunto, viel me ook eerder al op), en heeft ongeveer 100 hoogtemeters (ook die rekent de Garmin wat ruimer). De berg zelf is 48 meter hoog – stel dat we beneden ‘in het dal’ (ja, lach er maar om) op zeeniveau zitten, dan lopen we in een rondje dus twee keer die berg op en neer. Voor de start eet ik nog snel een paar gewone (nou ja, witte dan, met het oog op de darmen) boterhammen, én giet ik zo’n modernistisch buisje elektrolyten naar binnen. Oké, dan moet het maar wezen. Altijd weer spannend, de start van een wedstrijd. Als je maar eenmaal bezig bent, dan gaat het wel. Of gaat het niet, maar de spanning is dan wel weg.

Mijn doel is om minimaal zestien rondjes te lopen. Twee per uur dus – dat zou haalbaar moeten zijn, maar met die hoogtemeters lijkt veel meer me niet realistisch. Ik schrik toch wel een beetje als Gerik me mailt dat ik, om het loopje mee te mogen laten tellen voor de 100 marathon club (100mcnl) ook wel die zestien rondjes móet lopen. Althans: hij mailt me de minimale afstand, die op hetzelfde neerkomt. Ik denk eigenlijk dat hij daarmee de impact van die hoogtemeters wat onderschat, maar dat terzijde. Het is tenminste een heel wat strengere limiet dan de 6 uur op een vlakke marathon, die hij, als personificatie van de 100mcnl, momenteel hanteert. Maar goed, dat is verder niet zo belangrijk.

Ik ga lekker, heel veel meer heb ik er eigenlijk niet over te zeggen. Soms loop je even in de drukte, soms weer een poosje in je uppie. Op de berg lopen we in het begin in de zon, en later ook weer een poos. Mij al snel te warm, maar gelukkig krijg je soms ook een frisse bries te pakken. De route gaat een beetje op en neer. Soms is de stijging zo flauw dat je kan blijven hardlopen, soms moet ik toch echt wandelen. Mijn stokken heb ik vergeten – heel lang denk ik dat ik er ook eerder mee verlegen zou hebben gezeten dan dat ik er nu om verlegen zit, maar in rondje 15 of zo betrap ik me op de gedachte dat ik nú toch wel graag stokken had gehad om me dat ellendige klimmetje op te helpen. Beneden lopen we deels in het bos, is de grond wat vochtig, en is het terrein lichtelijk glooiend, met hier en daar een klein, iets pittiger bultje. Ik blijf hier de bultjes hardlopend op gaan, tot ik, in rondje 13 geloof ik, opeens opmerk dat ik ergens ga wandelen waar ik tot dan toe steeds hardlopend omhoog was gegaan. Grappig, ik heb dat niet bewust besloten. In rondje 14 doe ik het heuveltje nog een keer hardlopend, maar daarna is de fut eruit en wandel ik.

Het eten gaat goed. Alleen neem ik na zes rondjes een gezonde bio-reep van mezelf. Niet alleen krijg ik ‘m wat moeilijk weg, ook realiseer ik me een poosje later dat er waarschijnlijk geen suiker in zit. Pap in de benen in rondje zeven of acht. Daarna snel weer van die lekker snelle koolhydraten aanvullen! En na rondje acht nog zo’n buisje elektrolyten – niet alleen omdat ik me dat nu eenmaal had voorgenomen, maar ook omdat m’n hamstring opspeelt. Dat laatste blijft ie doen, maar het blijft behapbaar.

In de eerste 4 uur loop ik ruim negen rondjes. Dan begin ik natuurlijk toch te denken dat achttien stuks er misschien wel in moeten zitten. Maar niet lang daarna ga ik op de spaarstand lopen. Ben bang dat ik me opblaas, en met name in het vlakkere, lage deel neem ik een heel rustig joggingtempo aan. Die wat steilere stukken gaan sowieso al langzaam. Toch denk ik nog een poosje dat ik er wel achttien zal halen. Tot ik me, na rondje vijftien, realiseer dat ik voor de laatste rondjes per stuk gewoon een half uur nodig had 😦 En ik heb nog iets van vijf kwartier te gaan, dus dan zijn drie rondjes niet zo heel realistisch. Desondanks breng ik in rondje zestien de vaart er weer even in – het is tenslotte ook niet zo erg als ik me nu nog over de kop loop, de wedstrijd is toch nagenoeg voorbij. Ik finish dat rondje als het laatste uur is ingegaan, dus ik ‘mag’ ermee afsluiten (als je niet in het laatste uur je laatste rondje finisht, heb je een dnf te pakken), maar dat wil ik natuurlijk niet. Ik heb nog ruim de tijd voor nog een extra rondje – die achttien zitten er dan misschien niet in, maar zeventien is ook een heel mooi aantal (een priemgetal bovendien, maar dat bedenk ik nu pas). Ik ben, zoals wel vaker, verrast over hoe gemakkelijk het allemaal gaat. Die tijd verstrijkt gewoon, en nooit wordt het serieus ploeteren. Dat is heus ook vaak anders hoor, begrijp me niet verkeerd, maar als het lekker loopt, dan lijkt het zó vanzelfsprekend dat je gewoon maar door kan gaan, ik vind het elke keer weer een klein wonder. Ik krijg weer vertrouwen in mezelf voor wat betreft die gewenste lange bergloop. Op de een of andere manier ligt het me, dat doorgaan, steeds maar doorgaan. En het maakt me blij, niet onbelangrijk.

Om twintig voor negen ’s avonds finish ik m’n zeventiende rondje, en daarmee mijn race. Ik koop een ijskoud 0%-biertje. Verrukkelijk. Ik klap voor de mensen die nog binnendruppelen. Bob van der Weg, die ik in geen eeuwen gezien heb (zo lang dat ik even niet op zijn naam kom), komt bij me zitten en we praten wat over eerder en nu. Hij loopt niet meer veel hard, vertelt ie, maar liep vandaag toch een flinke afstand in zijn 12-uursrace. Ik ben 2e vrouw geworden op mijn ‘afstand’, en er is een officiële prijsuitreiking. Ik ben er blij mee, al is dat minder met de prijs dan met de bevestiging dat het goed gaat, dat lange lopen van me. Ik zal niet de oudste loper zijn geweest, maar ik denk wel de oudste met een prijs, als ik de verschillende podiumfoto’s bekijk 🙂 Luca, die ik ook bij de Hart van Drenthe heb ontmoet (ze maakte daar haar ultradebuut en werd meteen eerste vrouw op de 50 kilometer), had vandaag de hele tijd last van haar maag en stopte daarom met eten, maar liep toch nog zestien rondjes. Petje af. En ze maakte foto’s van de prijsuitreiking van mijn onderdeel (dank je Luca!).

Ik slaap die nacht in Zwolle. Eet in de auto nog een broodje kaas, en in Zwolle wat soep. En drink er een biertje. Ik slaap door de vermoeidheid niet top, en word de volgende morgen (op mijn verzoek) ruw gewekt uit een droom, om te gaan zwemmen met zus- en zwagerlief. Mijn eerste reactie is: NEE! Maar gelukkig ga ik toch: heerlijk en zalig in het water. Verder heb ik vooral de hele dag honger – ik kan wel blíjven eten, en doe dat ook maar.

Ondanks de spierpijn weet ik: volgend jaar weer, maar dan 12 uur.