Het gebeurt nogal eens dat je mensen (vooral mannen, of is dat een vooroordeel?) hoort zeggen dat ze weliswaar zus en zo oud zijn, maar dat ze zich veel jonger voelen. Wat een onzin, denk ik dan. Ik ben nu 58 jaar (plus 10 maanden, plus een paar dagen, om precies te zijn), en, joh, laat dat nou precies zijn hoe oud ik me voel. Want kennelijk is dit hoe het voelt om 58 te zijn – ik zou toch immers niet weten hoe het ánders moet voelen? Ik heb alleen deze ervaring van 58 jaar oud zijn. Ik kan dan ook wat ongeduldig reageren als ik iemand een dergelijke uitspraak hoor doen.

Maar. Dus. Toen kocht ik een nieuw horloge. En dat horloge weet en meet van alles. Het ‘weet’ de gegevens die ik heb ingevoerd, waaronder m’n geboortedatum, lengte en (met enige regelmaat) gewicht. Het meet wat ik allemaal uitvoer op sportief gebied (mits ik het aanzet) en leidt daar van alles uit af. Het meet de duur en kwaliteit van m’n slaap (mits ik het omhoud ’s nachts). En ik had er nog maar net een paar trainingen mee gelopen (en een paar stukjes gefietst), toen ik ergens (in de app dan) ‘fitnessleeftijd’ tegenkwam, en naast m’n werkelijke leeftijd van 58 zag staan dat die zogenaamde fitnessleeftijd 54 was, maar dat het streven zou moeten zijn een fitnessleeftijd van 53. (Hoe bepaalt ie dat laatste trouwens? Wat is een ideaal verschil? Altijd 5 jaar jonger dan je daadwerkelijk bent? Of is dat relatief, en gaat het om grofweg 10% van je leeftijd? En vanaf welke leeftijd zou het gunstig zijn om jonger te zijn qua fitness dan qua kalender? Vanaf je 20e (het jaar waar vanaf hij zo’n leeftijd aangeeft) al?)

Hmm, dat vond ik toch wel leuk, en die 53 zou ik natuurlijk gaan halen als ik het horloge wat langer zou dragen. Het volgende dat ik hiervan weet, is dat ik al ónder die 53 zat – en direct stond er ook geen streefleeftijd meer bij. Op de 51 bleef ik een poosje hangen – daar zat ik op toen ik twee weken geleden in België zat. Die zaterdag liep ik de route van de Ohmtrail (de 55km-route – we sneden echter wat af en maakten er 48 van) met Renske en Hannah. Ging lekker. De volgende ochtend zat ik wat op m’n telefoon te pielen, natuurlijk even terug te kijken wat we gelopen hadden, en toen zag ik dat ik in één dag een half jaar jonger was geworden! Yes, dat gaat goed. Weliswaar voelde ik me op dat moment eerder 80 (hoewel: ik kan toch niet weten hoe dat voelt? 🙂 ), maar dit schoot lekker op voor prestatiegerichte Jacolien. Toen bleef het weer even op die 50,5 hangen, maar nadat ik afgelopen zondag een lange duurloop (waaronder de Dieren-Arnhemtrail) van 40km had gelopen, zag ik dat ik alwéér een half jaar jonger was geworden, zodat ie nu op 50 staat. Dat lijkt me een leeftijd om voorlopig tevreden mee te zijn – al ben ik benieuwd wat de lange lopen die ik de komende tijd op m’n programma heb staan nog voor effect hebben. En ben ik ook benieuwd hoe groot het verschil met je kalenderleeftijd maximaal kan zijn (kan ik misschien wel ergens opzoeken). 30 zal ik wel niet meer worden, vermoed ik.

Over dat prestatiegerichte. Ik moet hier wel een beetje mee uitkijken. Mijn VO2max en m’n zogeheten ‘endurancescore’ zijn geweldig – afgezet tegen de vrouwen in mijn (echte) leeftijdscategorie. Mooi, maar ik wil me eigenlijk ook kunnen meten met jongere vrouwen 🙂 En qua ‘hillscore’ zit ik níet in de allerhoogste categorie (complimenten voor de Garmin, want het klopt dat ik geen al te beste klimmer ben), en dat irriteert me dan toch (vooral als die score met een of twee punten daalt, terwijl ik toch zo m’n best doe – ahhh, zielig). Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik er chagrijnig van word als ik niet steeds, liefst elke dag, beter, sneller, sterker, lichter en jonger word. Balans bewaren dus maar weer, zoals bij alles. Dat lukt wel hoor – de enorme focus op de cijfertjes zakt alweer wat weg, merk ik, nu de nieuwigheid er een beetje af is. En ik geniet vooral van het lopen zelf, bepaald niet alleen van het resultaat.

Vandaag en morgen zal ik in elk geval niet jonger worden – er staat rust in m’n trainingsschema.