Ik wilde het er hier eigenlijk niet over hebben, maar ga dat nu toch doen: sinds een week of vijf, zes, heb ik last van m’n hamstring, snel daarna volgde de bil aan dezelfde kant, en sinds kort hebben de beide heupen zich daarbij gevoegd. Steeds is een deel van mijn bewustzijn gericht op de ‘pijn’: voelt het goed (zie je wel, het is niks en het is al bijna weer over), of voelt het niet zo goed (zie je wel, het gaat niet goed, het gaat niet over en het wordt alleen maar erger).
Weliswaar is het eerder zeur-pijn, of irri-pijn, dan pijn-pijn, en kan ik er tot nu toe prima om hardlopen, en natuurlijk weet ik ook wel dat er belangrijker zaken in het leven zijn dan hardlopen (eh… maar welke zaken zijn dat ook alweer?), maar toch maak ik me een beetje zorgen. Ik houd me dit voorjaar, wijs geworden door de problemen die vorig jaar aan het eind van de zomer ontstonden, behoorlijk in qua deelname aan georganiseerde loopjes – dat komt niet geheel en al slecht uit, aangezien ik ook hoognodig een scriptie moet schrijven. Ik ben flink aan het oefenen, met redelijk succes, om te genezen van mijn fomo (steeds vaker denk ik, als mensen op facebook aankondigen waar ze zich nu weer voor hebben ingeschreven, automatisch al: o ja – gaap – interessánt zeg), maar ik heb zo’n verlangen naar veel vaker en veel verder lopen dan ik nu doe, er komen zoveel prachtige loopjes in mijn aandachtsveld voorbij, dat ik maar moeilijk kan accepteren dat mijn lijf daar mogelijk tóch niet geschikt voor zou zijn. Want dat is waar ik in gedachten veel mee bezig ben: oké, dat het vorig jaar misging, dat was dan blijkbaar zo; kennelijk moet ik het iets rustiger aanpakken dan ik sommige mensen om mij heen zie doen. Maar ik heb keurig rust genomen, en heb vervolgens naar mijn idee heel verstandig weer opgebouwd, dan kan het toch niet zo zijn dat ik na een paar maanden alwéér last heb?
Vrijdag masseert Henny de achterkant weer zo goed als los. De bil is uitermate pijnlijk, de rest valt reuze mee. Henny constateert dat er, zo te voelen, niet echt iets aan de hand is, en net als afgelopen najaar zegt hij dat het eigenlijk niets anders kan zijn dan spiervermoeidheid. Ook de fysiotherapeut constateerde immers dat er niets scheef staat, niets bijzonder vastzit. Op het moment dat Henny het zegt, sta ik nog op standje zorgelijk. Oké, vermoeidheid, maar hoe kan dat dan zo snel alweer, na die herstelperiode? Ik kreeg afgelopen jaar pas in augustus/september last, en nu al in maart – blijft dat dan zo in het vervolg? Ik sta al steeds op de rem, voor mijn gevoel, terwijl ik zo graag vooruit wil. Henny zegt dat mijn lichaam kennelijk (nog steeds, denk ik erachteraan) niet aan de verhoogde intensiteit van de inspanningen gewend is, en dat ik dat nu juist aan het trainen ben. Hij vraagt me terug te denken aan twee jaar geleden: had ik toen niet veel meer last van spierpijn na een marathon dan ik nu heb? Ik blijf somber. Mooi dat er niet echt iets aan de hand is, maar dat betekent ook dat ik weinig kan doen om dat, wat er kennelijk niet aan de hand is, maar wat ik wel degelijk voel, op te lossen. Rekken, strekken, rompstabiliteit trainen: het zal zeker niet schaden, maar baten doet het ook niet echt (hoewel: ik heb in elk geval géén last van mijn rug 🙂 ).
De volgende dag dringt tot me door dat ik er ook anders naar kan kijken. Als het niet meer dan vermoeidheid is, dan betekent dat dat ik me nergens zorgen over hoef te maken (ik voel me, ondanks die klaarblijkelijke spiervermoeidheid, conditioneel behoorlijk fit namelijk). Dat ik gewoon door kan trainen, en dat de Trail VSB niet in gevaar komt (dat dacht ik toch al niet hoor; het moet wel heel gek lopen wil ik die niet lopen). Daarna zien we wel weer verder. Het heeft weinig zin om de hele tijd bezig te zijn met de vraag of het aan het overgaan is of dat het juist erger wordt. Het is er, het hindert me nauwelijks in het lopen, ik mag ervan uitgaan dat mijn lichaam sterker wordt, door al dit (gedoseerde en verantwoorde – dat kan ik Henny wel toevertrouwen) getrain, en ik hoef kennelijk niet bang te zijn dat ik iets aan het kapotmaken ben.
Dus ik laat de zeur-pijn er maar gewoon zijn. Een beetje jammer alleen dat die zo irritant aanwezig is.
binnenstebuiten 
het is zeker niet leuk maar het gaat goed komen als jij zo bewust en verstandig mee omgaat. ik hoop dat je snel van de irritante pijn verlost bent.groet
Alaaddin
Dank je Alaaddin – goed komt het zeker, het zou alleen handig zijn als ik gezegend zou zijn met wat meer geduld 🙂
Succes met anders kijken…. het is moeilijk om met pijn om te gaan. Iemand zei me dat je de pijn af en toe ook kunt toelaten en onderzoeken… precies uitpluizen hoe het voelt en dan loslaten… dus niet angstig worden en gaan piekeren maar gewoon kijken naar de pijn. Hierdoor kan ik anders met klachten omgaan als voorheen. btw het gaat bij mijn niet om heftige pijn.
Groetjes,
Dorothé
Bij mij ook niet, Dorothé – en als ik het goed heb, speelt er bij jou nog wel iets anders dan een eenvoudige spiervermoeidheid. Is mijn dingetje maar een luxe’probleem’ (voor zover ik het al een probleem kan noemen). Angstig worden en piekeren zijn nooit oplossingen, denk ik, maar soms is dat toch wat er gebeurt… Terwijl ik inderdaad denk dat je uiteindelijk alleen maar kunt laten zijn (en kijken naar) wat er is.
Groet!
Vandaag zag ik op twitter de uitspraak ‘worry is a total waste of time. It doesn’t change anything. All it does is steal your joy and keeps you busy doing nothing.’ en juist omdat ik daarmee ook struggle reageerde ik op jouw verhaal. Je hebt geen luxeprobleempje. Ik ook niet. We hebben iets en we hebben er last van En ja er zijn vele dingen die erger zijn. Maar wij moeten dealen met wat wij hebben. Toi toi
Vervelend hoor maar laat je de kop niet gek maken door FB. Laat je inspireren door Martine die met de juiste instelling een megaprestatie levert. Jouw basisconditie is niks mis mee. Rustig trainen op wat je lichaam aankan en wil. Dat weekje in de Alpen wordt geweldig en die TVsB is een mooie toegift. :-). Maar goed, dat had je allemaal al lang bedacht.
Hmm, dat klinkt heel bekend. Had ik vorig jaar na de halve in Berlijn. Een paar keer losgemasseerd, rekken en oefeningen doen. Duurde voor m’n gevoel vreselijk lang voordat ik er echt vanaf was. Sterker nog: voel het zo af en toe nog steeds en het kwam gisteren vanuit het niets weer opzetten… 😦
Hopelijk gaat het bij jou sneller over, want irritant is het zeker.
Hoi Jacolien
Bekent verhaal wat je schrijft
Zit waarschijnlijk in de genen
Om er van af te komen ben ik meer gaan multi sporten veel zwemmen, skeeleren , spinnen en blijven hardlopen maar goed naar je lichaam luisteren dus als je pijn voelt even een stukje wandelen en daarna weer verder
Na een half haar waren mijn klachten verdwenen en kan weer voluit trainen
Maar blijf wel de andere sporten doen.
Suc6 met trainen
Groet Klaas
Ha Klaas,
Genen, genen? Shiiit, lekker dan, zulke prutsgenen! Al zou ik zonder de Wierengagenen waarschijnlijk überhaupt niet sporten, mijn vader een beetje kennende.
Ik snap je punt, en dank je voor de tip, maar ik hoop toch nog dat ik het gewoon bij lopen kan laten – die andere sporten vind ik allemaal maar niks (behalve die ene dan, die je alleen in de winter kunt beoefenen), of kan ik niet eens. Nou ja, op de fiets zit ik wel regelmatig, maar dat is vervoer, geen sport 😉
Groet terug!
He Jacolien, die dingen voel je en kunnen soms overheersen. Soms kun je gewoon denken, wat zeur ik nu en soms is het overheersend aanwezig om dat je zo graag wilt.
Verleden jaar heb ik dat sterk gevoeld. Iets anders doen helpt je heel erg, maar dan moet je het wel leuk vinden want daar draait alles om.
Ieder lijf is anders en ieder lijf heeft een belasting. Die balans is niet altijd even makkelijk te vinden. Van nature gaan we er al snel overheen. En als je 5 jaar geleden had gezegd ik loop 4 marathons per jaar had iedereen je voor gek verklaard. Vandaag de dag vinden we het allemaal normaal dat we om de paar weken even een ultraatje lopen.
Keep up THE Good spirit, blijf bij je hart en je passie. En geduld is een schone zaak, en daar zijn vele van ons niet zo goed in ( inclusief mezelf:))
Als je zo’n stukje schrijft kun je natuurlijk verwachten dat je 1001 adviezen gaat krijgen:-) Als ik die laatste ene mag geven zou ik zeggen: laat je niet gek maken. Dat je blijkbaar nog steeds op FB de aankondigingen leest van al die leuke spannende wedstrijden? Hoeveel van die mensen komen aan de start van die wedstrijden en hoeveel komen er ook aan de finish?
Weet je hoe vaak ik een wedstrijd loop waarbij ik me tig keer afvraag waar ik in godsnaam mee bezig ben? Weet je hoe vaak ik kleine pijntjes voel? Weet je hoe ruk het vaak gaat? Dat is echt niet alleen bij mij maar bij iedereen. Vaker dan je leest omdat iedereen altijd maar vrolijke verhalen schrijft over hoe makkelijk en leuk het was en hoe gemakkelijk het ging. En de lezers/volgers/FB vriendjes hoeven dan alleen nog maar een veer in die sportieve reetjes te stoppen….. Wat jij voelt is echt heel normaal, maak je er niet te druk om maar hou het wel in de gaten. Train op gevoel en dan komt het echt wel goed.
Luister naar je lichaam, dat geeft zelf aan hoe ver je kunt gaan. En kijk niet naar anderen, loop je eigen tempo en de wedstrijden die jij leuk vind en niet die een ander doet. Doe wat jij denkt dat goed voor je is. Ik weet niet hoe lang je al loopt maar je wordt pas sterker als je langere tijd traint. Het liefst niet te hard maar wel continu. Beter vaak en kort dan van die ellenlange trainingen. Je hebt er niets aan als je in korte tijd keihard gaat trainen, geblesseerd raakt, er weken uit ligt en weer opnieuw moet opbouwen. Rustig op- en uitbouwen loont. Ik zou bijna willen zeggen dat je niet al te veel naar je trainer moet luisteren maar dan krijg ik vast problemen dus dat zal ik niet zeggen:-)