De materie is me niet bepaald welgezind, de laatste maanden. Of moet ik misschien dieper kijken, en is de materie me juist zeer welgezind? Zoals Dreverhaven uiteindelijk al die tijd het beste voor blijkt te hebben gehad met Katadreuffe?

Het begint met een auto. Er kwam, kort voor de zomer, eindelijk een nieuwe. Een nieuwe oude dan natuurlijk. Niet zo’n kek modelletje misschien, maar een keurig onderhouden exemplaar en een verstandige koop, denk ik. Een paar maanden later word ik aangereden. Ik blijf relaxt. Tot ik de term ‘total loss’ voorbij hoor komen. Aanvankelijk reageer ik ook daar nog lacherig op, maar wanneer die term wel degelijk op mijn auto blijkt te slaan, verandert mijn lach in die van een boer met kiespijn. Weer op zoek naar een andere. Het wordt er een met een iets vlotter uiterlijk, iets vlotter rijdend ook. Maar het is een wat minder verstandige koop, vrees ik. Al snel gaat er een controlelampje branden. Katalysator vervangen. Vervolgens breekt de rechtervoorveer, en neemt daarbij de (een) ABS-sensor in z’n val mee. Eén veer vervangen = twee veren vervangen. Twee veren vervangen + een nieuwe ABS-sensor = veel geld. Niet over nadenken. Afrekenen en hup, weg ermee.

In Arnhem heb ik non stop problemen met het water. Aftappertje warm water lek. Vervangen is geen grote klus. Als de waterdruk er weer op gezet wordt, blijkt echter ook de geiser te lekken. Niet een koppeling helaas, maar de generator. De man die het aftappertje verving, waagt zich hier niet aan. Ik doe het er al een poosje zonder warm water, en ga daar dan nog maar een poosje mee door.

Dan houdt in Haarlem de cv-ketel ermee op. Ook daar even geen warm water dus, en ook geen verwarming. Gelukkig heb ik een paar dagen eerder, in de trein van Castricum naar Den Helder, net Christiaan gesproken over diens opleiding bij Iceman Wim Hof. Christiaan mag zich nu instructeur noemen in de Wim-Hofmethode. Ik ben geen held, maar wel geïnteresseerd. Heb me toevallig net een paar weken eerder na het hardlopen door een paar medelopers laten verleiden om, net als zij, een duik te nemen in het Vogelmeer. Watertemperatuur net iets boven nul. Aiaiai, dat valt niet mee; ik weet niet hoe snel ik het water weer uit moet komen. Maar dat schijn je dus te kunnen trainen. Ik beschouw de drie dagen in een onverwarmd huis als een beginnetje, net als de koude douche na het hardlopen (nogmaals: ik ben geen held – ik zeep me in, zet dan pas de douchekraan open en spoel me heel snel af). Ik moet nog iets doen met m’n ademhaling, weet ik, maar dat deel van de training bewaar ik voor later.

Dan kom ik weer in Arnhem, waar ik dan weliswaar nog steeds geen warm water heb, maar waar de kachel het wel doet, voor zover ik weet. Inderdaad, die doet het, maar als ik de afsluitkraan van het koude water opendraai, hoor ik water stromen onder de caravan. Snel dicht dus maar weer. Gelukkig heb ik nog een buitenkraan. Die doet het ook en er is niks gesprongen. Emmer vullen, en ook de fluitketel en de waterflesjes die ik heb staan. Loodgieter bellen. De loodgieter die me eerder een keer flink heeft afgezet en die ik daarom eigenlijk niet meer wilde inschakelen. Maar hij kent de situatie en is niet te beroerd om onder de caravan te kruipen. Hij kan pas maandag komen. Weer een weekendje kamperen, qua water halen en zo. Niet erg, ik vind het wel een sport.

Kijk, dat zijn dan nog wel grappige dingen. Bijna net als de basaltblokken die, als strekdam, het strand zo hier en daar onderbreken tijdens de DCURbN. Het lijken lastige hindernissen. Bij de eerste neig ik tot wandelen. Oei, eng: oneffen en waarschijnlijk nog glad ook. Maar ik corrigeer mezelf meteen. Die blokken vormen juist kleine doch fijne mogelijkheden om te trainen voor in de rotsen. Rustig hardlopend erover dus. Leuke hobby is het toch.

Maar het geld, jongens, het geld. Die loodgieter ligt alweer uren onder de caravan. Niet over piekeren, ik heb het nog, ik kan het nog betalen, pech, klaar. Maar pfff, de euro’s vliegen er in een paar maanden tijd met wel een heleboel tegelijk uit. Een prachtige oefening om hier relaxt in te blijven ja. Een besef van overvloed te behouden, of anders wel het besef dat het niet om geld draait in het leven. Maar ik vind dat ik wel weer even genoeg getraind heb. Lief universum: mag het een onsje minder met dat oefenmateriaal? Alsjeblieft?