Ik verlang naar een doel, iets van richting. Dat komt: het loopt niet zo lekker, de laatste tijd. Ja, behalve het lopen dan, dat loopt heerlijk. Ik weet natuurlijk best dat al dat gehardloop op z’n minst voor een deel dient om het gemis aan vervulling op andere vlakken te compenseren (ik spreek uiteraard alleen voor mezelf) – maar terwijl het daar de afgelopen jaren in afwisselend meer of mindere mate in leek te slagen, lijkt het nu al geruime tijd hopeloos ontoereikend te zijn.

Als ik een stukje terugkijk in mijn leven, zie ik een golfbeweging. Een jaar of twintig geleden werkte ik bij een accountantskantoor. Hoewel dat kantoor en de collega’s best oké waren, vond ik het niet leuk. Toen ging ik op schaatsles. Dat vond ik wél leuk. Na een poosje was ik een keer of vier per week op de ijsbaan te vinden. In de winter dan. Wat ik verder deed? Klimmen. Ook dat was leuk, erg leuk. Niet in de laatste plaats dankzij de groep mensen met wie ik het deed. Het sporten en de vele sociale en actieve weekendjes en weken weg, gaven me voldoende bevrediging om dan maar voor lief te nemen dat ik mijn werk niet leuk vond. Ik leefde voor iets anders.

Dat werkte een paar jaar vrij goed, maar toen stak de onvrede, die al die tijd sluimerde, de kop op en moest er weer iets gebeuren. Ik moest iets met m’n hoofd doen, daar verlangde ik nu naar. Ik schreef me in voor een tweejarige cursus ‘Wijsbegeerte en Spiritualiteit’ aan de VU. Een goede stap. Van cursist werd ik een enthousiaste filosofiestudent. De vakken boeiden me, en wat was het heerlijk om mijn hersenen eindelijk weer eens serieus te laten kraken. Natuurlijk bleef ik sporten, dat was en is een onmisbaar deel van mijn leven, maar sporten hoefde niet meer te compenseren wat ik elders miste.

Tot ik in m’n master zat. Ik maakte een aantal onhandige keuzes, en het afstudeertraject werd een crime. Wat een verspilling. Ik had het enorme voorrecht te mogen en kunnen studeren (zoals hardloopvriendin Martine me onder ogen bracht, toen ik weer eens besloten had te stoppen met die k*-scriptie), ik deed de allermooiste studie die er bestaat, maar was de lol in wat ik deed volkomen kwijt. Ik bestudeerde een vervelende filosoof, kreeg het onderwerp dat me in wezen zo aansprak – abstractie versus intuïtie – maar niet in m’n vingers, had een begeleider die mijn onzekerheid flink wist te stimuleren, en leverde uiteindelijk een matige en oninteressante scriptie af. Weinig bevredigend, dat moge duidelijk zijn.

Geen wonder dat ik in deze periode weer enig fanatisme ontwikkelde op sportgebied. Schaatsen en klimmen hadden inmiddels allang plaatsgemaakt voor hardlopen, marathons werden ultra’s, naast wegwedstrijden kwamen er trails en, het allermooiste, berglopen. Elke keer weer dook ik in de trail- en ultrakalenders, legde ze naast mijn schema, en oh, dat heerlijke gevoel als er een match was! Scriptietechnisch gesproken was het misschien niet handig, maar ik had het meer dan nodig voor mijn geestelijk welbevinden, hield ik mezelf voor.

Nu lijkt het wondermiddel voorlopig weer uitgewerkt te zijn. Sport is heerlijk, sport moet, sport doet me goed, maar het is niet genoeg om me de dip van het lijf te houden. De winterdip is dieper en duurt langer dan anders. Alles wankelt, niets is zeker. Ik worstel. Ik verlang naar een doel, iets van richting.

(wordt vervolgd)