Het verlangen naar zin vertaalt zich in een behoefte aan discipline. Of: de gevoelde afwezigheid van zin gaat gepaard met een gebrek aan discipline, dat kan ook.
Ik heb mij weleens laten ontvallen dat ik wel kan begrijpen dat iemand anorexia ontwikkelt. Dat betekent niet dat ik de ziekte bagatelliseer, noch dat ikzelf aanleg heb het te krijgen, maar wat ik begrijp, of denk te begrijpen, is hoe goed het voelt dat je de discipline hebt om niet te eten. Discipline voelt goed, geen discipline voelt slecht. Calvinistisch? Of menselijk? (Overigens, als ik de documentaire “Emma wil leven” zie, realiseer ik me dat het uiteindelijk óók weer veel discipline van een anorexiapatient vraagt om juist wél te gaan eten. Emma lukt het niet weer ‘normaal’ te gaan eten – erg triest om te zien.)
Een blessure helpt in deze tijden van lichte somberte niet. Als ik tegen mijn onvolprezen fysio verzucht dat ik denk dat ik nooit meer van die hamstring af kom, meent hij de moed erin te moeten houden door me op te dragen eerst maar eens twee weken helemaal niet hard te lopen, om daarna heel rustig de belasting weer op te bouwen. In die twee weken mag ik wel wandelen en fietsen, maar van de weeromstuit zak ik in een totale lethargie en beweeg ik me nog slechts om koffie te zetten, de koektrommel te pakken en naar en van de auto te lopen.
Oké, dit is natuurlijk zwaar overdreven, maar ik vond het zo fijn om dat woord ‘lethargie’ eens te kunnen gebruiken.
Feit ik dat ik niets sportiefs doe, en pas aan het eind van die twee weken een keer een serieuze wandeling maak. Ik mis het ritme van de trainingen, maar vind het tegelijkertijd best lekker om lui in mijn bed te kunnen blijven liggen en helemaal niks te hoeven. Best lekker, maar blij word ik er niet van. Blij word ik wel van het begin van mijn wederopbouwmissie: ’s morgens op tijd naar buiten, minuutjes dribbelen afgewisseld met wandelen, wat uitvalspassen en squats enzo. Inmiddels begint het lopen weer ergens op te lijken, is de pijn minder maar niet weg, en slinger ik heen en weer tussen optimisme en pessimisme over het ooit verdwijnen van de blessure. Maar in elk geval ga ik ’s morgens de deur weer uit voor een rondje, ook als ik er niet zoveel zin in heb. En bijna altijd is het lekker, ook als het niet geweldig gaat. Zo gaat dat met sporten. En met discipline, misschien wel.
Discipline heeft te maken met uitgestelde beloning, denk ik. Bij sporten lukt het me meestal vrij goed om te gaan voor het lekkere gevoel dat iets later komt, maar dat altijd groter is dan het lekkere van in je bed blijven liggen of op de bank blijven zitten. Bij snoepen en alcohol ga ik echter vaak voor de instantbevrediging. Zo’n periode waarin ik de verleidingen slecht kan weerstaan, duurt meestal een tijdje, tot de maat vol is, en dan word ik vanzelf weer wat strenger in de leer. Nu duurt de periode wat langer. Met als gevolg dat ik wel vijf kilo zwaarder ben dan vorig jaar rond deze tijd. Niet vreselijk erg, al wil ik er van die vijf graag weer drie kwijt, maar het voelt niet lekker. En dat heeft minder te maken met het buikje dat ontstaat dan met het gebrek aan discipline.
(wordt vervolgd)
binnenstebuiten 
Hamstrings duren lang. Ik heb er 2x meer dan een halfjaar mee gezeten (niet letterlijk overigens). Je kunt er wel mee lopen maar moet er echt rekening mee houden. Ik ben er pas weer oefeningen mee gaan doen toen ik helemaal geen last had. Wij lopers zijn verslaafd aan een gezond lichaam. Als die zekerheid wankelt, wankelt alles.
Toitoi en groetjes,
Dorothé
Hai Jacolien,
Mijn 1e serieuze (lies)blessure opgelopen op 6 november 2016. Op 30 november 2016 mijn laatste marathon gelopen. Lang verhaal kort. Noch de fysio noch een sportarts inclusief scan etc. kan mij uitleggen wat er aan de hand is in de lies. In totaal 8 kilo aangekomen en niet in de bovenarmen. Loop nu 15 km pijnvrij. Een ieder altijd waarschuwen van voorzichtig opbouwen etc.. Zelf overmoedig twee weken terug gelijk door naar 20 km en toen 2 dagen later 26 km. Resultaat een week weer veel klachten. Ik herken je verhaal. Zo frustrerend allemaal. Aankomend weekend zal ik meedoen met de Roparun. Maar never give up Jacolien, we lopen nog weer eens samen een marathon.
Succes en sterkte,
Bennie
Hee Bennie,
Het duurde even, maar nu dan toch nog even een reactie. Ja, beroerd… Voor jou meer dan voor mij, denk ik, alleen al omdat lopen voor jou nog een veel groter deel van je leven uitmaakt dan van mij, als ik me niet vergis (gebaseerd op het aantal wedstrijden dat je loopt). Ik houd mezelf wel altijd voor dat wanneer het lopen weg zou vallen, er wel weer iets anders voor in de plaats zal komen, maar gelukkig is het nog niet zo ver dat ik denk dat ik al op zoek moet naar een andere hobby. (Al begin ik de laatste weken toch ook de fiets wat meer te waarderen als sportattribuut.)
Je schrijft: “zal ik meedoen met de Roparun.” Dus dat doe je dit weekend inderdaad? Als loper? Of nu dan maar als begeleider? Want zo’n Roparun lijkt me nogal heftig, met blessure en al, al die korte, snelle stukken. Kun je nog beter 26km rustig lopen… Hoe dan ook een goed weekend gewenst.
En ja, dat is een deal, weer eens samen een marathon lopen.
Jij ook sterkte,
groet,
Jacolien
Hai Jacolien,
Ik had mee willen doen met de Roparun. Maar heb me rond 1 maart afgemeld bij ons team, zodat ze op zoek konden gaan naar een vervanger. Erg frustrerend. Inderdaad betekent het lopen veel voor mij. Ik plande als het ware “mijn leven om het lopen heen”. Wat een gat viel ik in. Ben er altijd voor gewaarschuwd door mijn omgeving om een alternatief achter de hand te hebben. Ik ga me nu richten op de Monnikentocht op 26 augustus a.s.. Dit is echt een hele mooie van punt tot punt loop van 50 km. Er is ook een marathonafstand. Als je zin/tijd hebt Jacolien, neem eventueel iemand mee, je kan hier bij mij overnachten en we gaan hem samen uitlopen. Mits ik nu rustig kan gaan uitbouwen met het lopen.
Tot horens via eventueel prive email,
Bennie