Een terugblik na afloop van het jaar. Meestal doe ik er niet aan, maar nu voel ik een soort behoefte het te doen.

Qua lopen was 2017 niet een al te succesvol jaar voor me. Eind januari liep ik bij de Dutch Coast Ultra Run by Night vrij gemakkelijk 50 kilometer. Dat was mooi. Eind maart liep ik de Drents-Friese Woldmarathon, die een pr had moeten opleveren, maar dat niet deed. Daarna ging ik in ruststand, om een blessure, waar ik al anderhalf jaar last van had, de kans te geven op te hoepelen. In augustus mocht ik dan toch weer eens een 50 kilometer lopen van mezelf. Dat werd de Monnikentocht. Dat ging niet eens zo slecht, en mooi dat ik deze loop eindelijk af kan strepen van mijn lijstje. In september reed ik, met Jos, nog even naar de bergen, voor de Trail des Dents du Midi. Dat was gezellig, en lekker om even in de bergen te zijn, maar deze loop komt niet op mijn lijstje favorieten. Bovendien merkte ik dat ik zo’n hit&run-actie naar de Alpen (donderdag heen, zondag terug) niet zo geslaagd vind als ik het altijd vind klinken. In elk geval niet voor zo’n relatief korte loop als wij nu liepen. Beter in verhouding was dan de rit naar Drenthe, weer een maand later, die ik met Hannah maakte om de Indian Summer Ultra (102km) te lopen. Dit werd dan toch nog een heus succesje voor me. Nog nooit heb ik zo gemakkelijk een 100km uitgelopen als op deze dag. Beetje jammer alleen dat ik er ook weer een nieuw pijntje opliep, en later nóg weer een nieuwe (hoewel deze twee misschien verband met elkaar houden), zodat het de rest van het jaar opnieuw kwakkelen was.

Ook los van het lopen vond ik 2017 niet het gemakkelijkste jaar van mijn leven tot nu toe. Het overlijden van mijn vader eind 2016 heeft er nogal ingehakt. Allerlei aannames die ik deed over mezelf, kwamen op losse schroeven te staan. Nou ja, alles is vloeibaar, niets staat vast. Als het over een ander zou gaan, zou ik denken dat het juist wel goed is dat de boel een beetje opgeschud wordt, dus waarschijnlijk geldt dat laatste ook voor mijzelf. Al vind ik het niet eenvoudig. Ik denk vaak aan een metafoor van Jan van Delden: als een kind een nachtmerrie heeft, en je bent daar getuige van, dan zie je weliswaar dat het er in z’n dromen heftig aan toe gaat, maar je ziet ook in een oogopslag dat het volkomen veilig in z’n bed ligt. Zo is het in het ‘echt’ ook – hoe groot de drama’s van het leven ook lijken, je bent altijd veilig en er is nog nooit iets gebeurd. Klinkt waarschijnlijk abstract, maar ik weet behoorlijk zeker dat het waar is. Dus ik probeer óók mijzelf te zien als dat kind dat – hooguit – wat onrustig droomt.

Er valt meer over te zeggen, maar daarvoor is het nu niet het moment. Ik moet dan langer, harder, beter nadenken over een vorm die geschikt is voor hier. En het kan zijn dat ik het toch maar bewaar voor mijn papieren dagboek.

Lopen dan maar weer. Vooruit.

Een beetje tegen beter weten in misschien (vanwege blessures, maar ook vanwege andere voornemens die ik heb), heb ik me voor 2018 weer ingeschreven voor iets groots. Dat zit zo. Toen ik in 2013 de 80km bij de Mont Blanc had gelopen, kwam een poosje later op facebook de Tor des Géants in mijn tijdlijn voorbij. Dát is er nou een die ik heel graag ooit zou willen lopen. Ik stelde mij zo voor dat ik dan toch op z’n minst eerst een keer een 160km zou moeten hebben gefinishd. Van 80 naar 160 leek me een te grote stap. In 2014 liep ik de Trail Verbier Saint-Bernard (dat jaar wegens de slechte weersomstandigheden slechts 105km). In 2015 had ik de punten en schreef ik me in, maar werd ik uitgeloot voor de UTMB, en kocht ik later mijn huisje in het bos, en vond ik het niet verantwoord dan ook nog iets langs (en prijzigs) in de bergen te doen. In 2016 probeerde ik de Echappée Belle te slechten – dat was een gok, die te hoog gegrepen bleek voor me. In 2017 gooiden blessures (en financiën, en andere dingen aan mijn hoofd wellicht) roet in het eten. Het is, gezien de blessuregevoelige stand van zaken nu, niet heel logisch om te verwachten dat het in 2018 wel zal lukken, maar aan de andere kant: áls ik die ellendige Tor ooit wil lopen (want dat is nog steeds een droom van me), dan moet ik ook weer niet te lang wachten met die mezelf gestelde voorwaarde van een 160km-loop. Ik word er niet jonger op, tenslotte.

Dus. Ik ga ervoor.
(Eh, maar voor de duidelijkheid: voor de 160km in 2018 dus hè; die Tor moet nog even wachten.)