“Wat ga je morgen doen”, vraagt de campingdame, “fietsen, wandelen, hardlopen?” O eh, ik was eigenlijk van plan gewoon een beetje te luieren op de camping, maar iets doen, anders dan een boekje lezen, is natuurlijk ook een mogelijkheid. Ze laat me de kaart zien die in de kantine op tafel ligt. Uitgezette wandelroutes in de omgeving, en op de achterkant trailroutes in kleur gemarkeerd. Hmm, ik héb toevallig een looprugzakje bij me, voor je weet maar nooit.

Op weg naar de Dordogne strijk ik een dagje neer in de (Waalse) Ardennen. Niet bepaald een logische route naar mijn Franse bestemming, oké, maar een door kenners-met-smaak aanbevolen camping trekt me heel gemakkelijk over de streep. Ik heb een heerlijk plekje aan het water, en begin meteen te fantaseren over weekendjes met vrienden. Vroeger reden we om de haverklap naar België, eerst jarenlang om te klimmen (en in de winter het jaarlijkse bivakweekend), later een paar jaar om aan een, al dan niet georganiseerd, loopje mee te doen. Wel altijd met een auto vol, en niet, zoals nu, in m’n eentje. Mooie tijden waren het, hoewel ik me ook weer niet kan voorstellen dat ik het ooit weer vaker dan een heel enkele keer zou willen doen.

Omdat ik best een stukje wil lopen (als het dan zo nodig moet – nee hoor, ik heb er stiekem wel zin in), maar ook dat luieren niet helemaal op wil geven, doe ik het rustig aan de volgende ochtend. Na het ontbijt drink ik op m’n gemak een paar koppen koffie. Ik lees wat, en staar wat voor me uit, begeleid door het kabbelen van het water. Dat betekent wel dat ik niet al te vroeg op pad ga, terwijl de temperatuur al hoog is, en die de eerstkomende uren alleen maar stijgen zal. Ik heb niet echt een grandioos plan; ik heb gezien dat achter de camping een GR loopt, en ik denk dat ik die gewoon een stukje ga lopen en dan omkeer. Of ik kom op een van de gemarkeerde routes, en ik hoop dat ik dan kan achterhalen hoe lang die is en loop misschien een rondje. Maar dat van die GR heen en terug lijkt me het veiligst.

Het pad is breed en stijgt geleidelijk. Ik loop rustig dribbelend omhoog en het voelt zó lekker en vertrouwd. Duur en snelheid moet ik weer opbouwen, als ik dat wil, maar het lopen zelf is er gewoon nog. Nooit weggeweest. Dit is wat het is en wat het altijd al was: het simpele onderweg zijn. Rugzakje met water en een banaan op de rug, een béétje conditie, dat maakt het wel makkelijker, en lopen maar. Ik volg dus wit-rood, maar kom ook een groene (of blauwe) markering tegen. Er staan afstanden bij – het verste punt is 12,8 kilometer. Dat durf ik niet te volgen. Ergens verlies ik echter toch de GR-markering en volg ik wél groen (of blauw), tot het vertrouwde wit-rood weer opduikt. Ergens verderop staat weer zo’n bordje bij die groene wandeling, en zie ik weer 12,8 kilometer staan – hee, dat is raar, alsof ik niet dichterbij het eindpunt gekomen ben. Ik denk er verder niet over na.

Het is, zoals gezegd en zoals verwacht, warm; ik heb soms pet en zonnebril op, soms alleen de pet (zonnebril erbovenop) en in het bos zoveel mogelijk geen van beide. Ik stop een keer om een foto te maken van een kerkje (niks voor mij – waarschijnlijk slaat de vermoeidheid toch enigszins toe en is een rustmomentje welkom). Daarna loop ik een tijdje over asfalt. Als de route weer een bospad induikt, sta ik even stil bij wéér zo’n bordje van de groene route. Wederom het laatste punt op 12,8 kilometer. Oh, hè hè, nu realiseer ik me pas dat dat laatste punt dít punt is – het is een rondje, stupid! O, maar dan durf ik het ook wel verder te volgen, in het vertrouwen dat ik dat eerste punt waar ik de route zag wel zal herkennen, zodat ik vanaf daar de GR weer kan oppikken naar de camping. Ik loop het bos in. O zaligheid, wat een genot. Het helpt dat het pad naar beneden loopt. En het is relatief koel. En na een poosje loopt er ook nog een klein beekje aan m’n linkerhand. Ik zie iemand een stukje voor me lopen, en ik stop even – aarzelend of ik dan hier zal gaan plassen, want als ik diegene heb ingehaald, durf ik dat voorlopig niet. Ik voel op m’n hoofd (geen flauw idee waarom, maar ik doe het). Waar is m’n bril? Shit, nergens. Ik heb vast ergens m’n pet afgezet zonder eraan te denken dat die bril er ook nog op zat. K*t, k*t, k*t. Best een goede (en dus prijzige) sportbril namelijk… Omkeren maar, ik verwacht dat ie ligt op het punt waar ik het bos in ging. Omhoog en onder deze omstandigheid ben ik iets minder enthousiast over het pad. Als ik twee mensen tegenkom, vraag ik of ze misschien een zonnebril hebben zien liggen – maar nee. De bril ligt niet op het punt waar ik hem verwachtte. Ik loop een heel stuk verder (voorbij het punt waar ik dat kerkje fotografeerde), maar kom ‘m maar niet tegen. Hoe ver moet ik in vredesnaam doorlopen? Ik loop allang in de volle zon, het zal toch niet dat ik op de heenweg hier geen zonnebril op had? Nu baal ik niet alleen van die bril, maar ook van dat mooie bospad-met-beekje dat me wordt ontnomen. Ik ga ‘m vast niet meer vinden, en keer om. Krijg ik in elk geval dat mooie pad nog een keer (zij het nu met een lichte bijsmaak).

Goed, lang verhaal voor een al met al ook weer niet ál te lang loopje. Maar wel langer dan gepland. En het voelde best weer echt. En behoorlijk lekker. Misschien ben ik er weer, soort van. Wel even achter een nieuwe sportbril aan.