Ik ben een plakker, vrees ik. Dat komt zo: ik vind het vreselijk moeilijk om de aandacht op me te vestigen door te zeggen dat ik vertrek en dan ook daadwerkelijk op te staan en te gáán. Dat was al zo op de kleuterschool. Een van mijn eerste (niet al te scherpe) herinneringen is die aan mijn laatste kleuterschooldag. We zouden de ‘lesdag’ (ochtend) afsluiten met een buitenactiviteit, maar ik zou daar niet aan meedoen, maar direct naar huis komen – we verhuisden die dag van Emmeloord naar Wolvega, daar had het mee te maken. Maar toen we naar buiten liepen, met z’n tweeën naast elkaar, hand in hand, had ik het lef niet om uit de rij te stappen en weg te lopen – al neem ik toch aan dat mijn ouders dat ook met de juf hadden overlegd. Ik liep dus gewoon mee en deed mee met wat het ook maar was dat we gingen doen (misschien alleen een eindje wandelen). Toen we terugkwamen op het schoolplein, bleek er een cadeautje voor me verstopt te zijn in de zandbak – was ik even blij dat ik er nog was om dat op te graven (al heb ik geen idee waarom alleen ík een cadeautje zou krijgen – ik ging dan wel verhuizen, maar het was toch voor iederéén de laatste kleuterschooldag?). Gelukkig zijn m’n ouders niet dan maar zonder mij naar Wolvega vertrokken :).

Ook op feestjes en andere bijeenkomsten vind ik het dus lastig om te vertrekken terwijl anderen nog blijven. En dat terwijl ik vaak juist best graag al snel weg wil en jaloers ben op anderen, die wél vertrekken. Soms vind ik het zelfs lastig om weg te lopen om naar de wc te gaan. Die angst voor aandacht past niet zo bij m’n sterrenbeeld – ik ben een leeuw, en zou bij mijn weten op grond daarvan juist graag in het middelpunt van de belangstelling moeten staan.

Dit jaar presteerde ik het om heel stoer ergens ontslag te nemen, en een paar weken voor de ontslagdatum aan te geven dat ik toch maar liever wilde blijven. En heel kort geleden hakte ik de knoop door en kondigde ik aan dat ik zou stoppen bij mijn koor, om nog geen dag later alweer te gaan twijfelen – met als resultaat dat ik waarschijnlijk toch blijf. Relaties verbreek ik dan weer wél (ik mag dan een plakker zijn, maar wel een plakker met bindingsangst ;)), maar ook dat pas na lang wikken en wegen, en ook na het moment van verbreken neem ik een uitgebreide overgangsperiode in acht. De boel zomaar af te kappen lukt me niet.

Er is het nodige gebeurd de afgelopen tijd. Zo piepte mijn moeder er op een doordeweekse dinsdagmorgen, 31 oktober, zomaar tussenuit. Zij was kennelijk niet zo’n plakker als ik. Ik zal er niet te veel over zeggen; misschien komt dat later nog eens, misschien ook niet. Het afscheid was mooi, hoewel verdrietig, en het voelt gek om geen ouders meer te hebben, maar dat lijkt ook alweer te wennen.

Verder, hèhè, lichter onderwerp, ben ik lekker aan het lopen. Op 3 december aan de Montferlandrun meegedaan – m’n eerste wegwedstrijd sinds heel lang. 15 kilometer en het ging best aardig. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten, qua snelheid, en heb een beetje met de rem erop gelopen. Misschien iets voorzichtiger dan per se nodig, maar prima zo. Best een leuke loop (ik deed ‘m onder andere omdat er een aantal mensen van de vereniging naartoe gingen), maar zonde dat ze al die mooie bospaden die daar liggen ongemoeid lieten. Asfalt is leuk om snelheid te maken (en je te meten met anderen en met jezelf op eerdere of latere momenten), maar onverhard lopen op kleine paadjes is uiteindelijk toch leuker. Oké, voor mij dan. Wat weer niet wil zeggen dat het niet ook allebei kan.

Er zijn twee loopjes in de omgeving die ik deze winter eindelijk eens gaan doen – ik moet dat nú beslissen en doen, voor het momentum weer voorbij is. Volgende week de Derdekerstdagloop, bij Arnhem (niet al te ver van ons boshuisje bij Schaarsbergen, wat goed uitkomt, want daar zit ik de week van/tussen kerst en oud&nieuw). Ingeschreven voor de halve – ik wil graag de afstand weer wat uitbreiden. En dan eind februari de Jutbergtrail, georganiseerd door mijn eigen nieuwe club. Daar hopelijk de 30. En dan hoop ik weer geregeld aan te kunnen sluiten bij de maandelijkse laagdrempelige loopjes van Willem en Annemarie (funrunner) en wie weet daar na een poosje weer de marathonafstand mee te kunnen doen. Als ik het zo schrijf, denk ik dat dat makkelijk moet kunnen, maar toen ik vanmorgen 19 kilometer liep, vond ik dat toch nog best een eind. Laat staan meer dan het dubbele. Als het lukt in 2024 misschien weer eens een loopje in de bergen? Het verlangen is er.

Nou, beetje een hapsnapstukje, maar so be it.