Kon ik na de Montferlandrun en het Rondje Oeken schrijven dat ik verstandig gelopen had, deze keer, bij de Jutbergtrail, vlieg ik er lekker dom in. Ik denk direct in de eerste honderd meter al: oei, dat gaat wel zwaar! Maar ik denk dat ik gewoon niet zo’n goeie dag heb. Het lijkt me slim om niet op m’n horloge te kijken (bij een trail toch altijd wat minder van betekenis, omdat het nogal uitmaakt of je omhoog of omlaag loopt, en ook de ondergrond effect heeft op je snelheid) en maar op m’n gevoel te lopen – maar ja, dan is het misschien wel slim om naar dat gevoel te handelen, jac 🙂

Ik loop de 30 kilometer – twee keer een rondje van 15. Van Dieren naar huis en weer terug, in grote lijnen. Bekende paden, maar ik ben er blij mee – ik loop liever hier achter De Steeg dan vanuit Dieren meer richting Laag Soeren en Eerbeek. Dat is geen chauvinisme, maar heeft alles te maken met het mulle zand dat ze die andere kant op in zo grote overvloed hebben. Natuurlijk heb ik er spijt van dat ik me niet gewoon voor de 15 heb ingeschreven, maar kennelijk wil een deel van me toch echt die langere afstanden lopen. Dat het twee dezelfde rondjes zijn, is jammer, maar als ik de wedstrijd toch óók als training opvat, maakt dat niks uit en biedt het zelfs weer iets extra’s. Mentale hardheid kweken of zoiets, je kan er maar om verlegen zitten.

Ik schreef het al: ik wil hier zo snel mogelijk lopen. Maar natuurlijk wel binnen de mogelijkheden, en ik wil ook nog wel een beetje lekker lopen graag, alsjeblieft, dank je wel. Nou, heuvelop loop ik echt totaal niet lekker. Ik word werkelijk door jan en alleman ingehaald zodra er een klimmetje komt. ‘Jan’ haal ik dan vervolgens naar beneden wel weer bij, maar alleman moet ik laten gaan. Gelukkig loop ik het puur als wedstrijd voor mezelf – dus wel zo snel mogelijk lopen, maar niet zozeer in competitie met anderen. Dat laatste schiet niet op – ik ken toch niemand die meedoet en weet al helemaal niet wat anderen voor tijden in hun benen hebben. In een eerdere uitslag zag ik al dat de eerste vrouw er toen iets van 2 uur en 40 minuten over deed – van zulke vrouwen zijn er vast meer en daar hoef ik heus niet mee proberen te concurreren. Ik heb sowieso geen idee hoeveel vrouwen (of mensen überhaupt) voor me lopen en hoeveel er achter me zitten.

In de tweede helft van het eerste rondje heb ik nog steeds veel moeite met de klimmetjes, en gebruik ik de dalende en vlakke stukken heel bewust om uit te rusten. Ik heb het nodig. Pas als ik aan het eind van het eerste rondje de finish nader, zie ik waarom het zo zwaar gaat: ik kom binnen anderhalf uur door – dat zou ik niet eens als eindtijd verwacht hebben als ik maar 15 in totaal gelopen zou hebben. Ik haal in het bos nóóit 10km/u gemiddeld!

Goed, wat zal ik zeggen? Wat zou het geweldig zijn geweest als ik dat nog een tweede ronde geflikt zou hebben, maar die mogelijkheid komt niet eens in me op. Ik doe het nu vanaf het begin een stuk rustiger aan. Snap nu ook wel dat ik het de eerste ronde niet zwaar had doordat ik een mindere dag heb, maar doordat ik veel te snel liep. Optimist. Ik heb het ook zwaar in de tweede ronde – nu niet alleen stijgend, maar ik merk ook dalend dat ik voorzichtiger moet zijn, dat het iets minder vanzelfsprekend is dat ik niet op m’n plaat zal gaan. Vooral op de paar stenige stukken loop ik alert – daar steken sommige van die stenen er zo venijnig bovenuit; als je je voeten niet goed optilt, lig je zomaar. Na de verzorgingspost halverwege (ik stop er niet, omdat ik water bij me heb en ook meer dan genoeg te eten) wandel ik voor het eerst een stukje om even iets te eten. Dat valt niet mee, en ik bedenk dat ik voor dit soort relatief snelle dingen misschien weer over zou moeten gaan op gels. Ik loop nu wat meer samen met twee mannen uit Lichtenvoorde met wie ik in de eerste ronde ook al een paar keer stuivertje gewisseld heb. Steeds maar proberen de hardlooppas er enigszins in te houden – de mannen wandelen iets vaker omhoog, maar halen me vervolgens weer in. Ik zit nu in een staat die ik ken, en waar ik van tevoren een beetje bang voor was: heb het knap zwaar, zie op tegen de kilometers die nog voor me liggen, en weet tegelijk dat ik gewoon door kan en zal gaan. En dat voelt toch wel weer verrassend lekker, moet ik zeggen.

Een paar kilometer voor het eind word ik nog ingehaald door een vrouw. Prima, ik voel me niet uitgedaagd om nog te proberen te versnellen. Even later ga ik zelfs toch nog wandelen op een kort (maar net iets steiler) klimmetje. Slap, maar ik vind het wel best. Ik weet niet, ik kan niet zeggen dat ik enorm geniet van het lopen of zo (beleef zéker geen runner’s high vandaag 🙂 ), maar dit afzien heeft ook wel weer wat. En als ik dan ook nog, weliswaar met 6 minuten verval tussen de eerste en de tweede ronde, in een tijd finish die ik van tevoren nooit verwacht had te kunnen halen, ben ik eigenlijk alleen maar heel tevreden. Zeker, een negatieve split is fraaier, en zeker verstandiger; iets minder verval had ik ook wel mooi gevonden, maar omdat ik mezelf al best vaak verstandig vind (zo kun je mooi alles onder controle houden – althans: dat denk je dan 😦 ), ben ik eigenlijk wel blij met deze wat minder weloverwogen actie. De dood of de gladiolen of zoiets. Het smaakt hoe dan ook naar meer.

PS Ik zou ook nog heel veel kunnen zeggen over de sympathieke en soepele organisatie door mijn eigen club, AV Gelre. Wat een geweldig aantal vrijwilligers op de been, alleen dat al! Fijn, hun aanmoedigingen onderweg. Wat leuk ook, een potje jam van een regionale zorgboerderij, met handgeschreven de naam van de jammaker achterop, bij wijze van medaille. Wát een pijlen om ons de weg te wijzen. Mooie route uitgezet. Wat toch een aardige mensen allemaal. En wat een práchtige atletiekbaan, vinden jullie niet? 😛 Woensdag mag ik weer.