Ik merk dat ik moeite heb met het begrip ‘trots.’ Zou het mijn calvinistische opvoeding zijn? Of heeft het meer te maken met de opvatting, dat de dingen waar je goed in bent maar toevallig zo aangevinkt zijn? (Een opvatting die als groot voordeel heeft, dat je je ook niet lullig hoeft te voelen over de dingen waar je níet zo goed in bent…)

Op facebook lees ik regelmatig dat ik trots mag of moet (dat is me niet helemaal duidelijk) zijn op wat ik presteer. Afgelopen weekend werd dat bijvoorbeeld gezegd toen ik heerlijk een stuk over de Utrechtse Heuvelrug gelopen had. Heel lief bedoeld hoor, maar eh, blij, ja, dat ben ik heel vaak als ik lekker gelopen heb, en ook als ik iets ‘gepresteerd’ heb, maar trots? Hoezo? Is het een verdienste of zo, dat ik een stukje kan hardlopen? Welnee!

Nou ja, een enkele keer verbaas ik mijzelf bij een wedstrijd. Dat was bijvoorbeeld zo bij de Diepe Hel Holterbergloop, waar ik veel sneller liep dan ik ooit had verwacht, en ook bij de Zestig van Texel, waar ik niet zozeer sneller, maar wel béter liep dan ik had durven dromen. Ook dan is er vooral blijdschap dat het zo goed is gegaan en dat ik zo lekker heb gelopen, maar dat gevoel van verbazing over mezelf komt misschien wel dichtbij trots. Zeker toen mijn naam ook nog apart genoemd werd op Ultraned, omdat ik me van 28e positie bij de eerste doorkomst had ‘omhooggewerkt’ naar de 10e positie bij de finish. Ja, daarop ben ik, denk ik, (stiekem, want die calvinistische wortels verloochenen zich niet) wel trots.

Ook mensen die trots zijn op anderen begrijp ik slecht. Of, nog erger, vrienden die nu, na de troonswisseling en alle ceremonie waar die mee gepaard ging, op facebook laten weten dat ze trots op ons koningshuis zijn, of op Nederland of zo. Help! Waarom in godsnaam? Zelfs al zou ik niet onmiddellijk aan Rita Verdonk en consorten hoeven te denken, vind ik het raar en een beetje engig. Ook hier weer: ik ben blij als ik Willem Alexander verstandige woorden hoor zeggen in zijn toespraak; dan denk ik dat ik in nog niet zo’n gek land leef, maar trots? Het is toch geen verdienste of zo, dat ik in Nederland woon? Daar ben ik toch maar toevallig geboren?

Nee, ik kan er niet veel mee, met die te pas en te onpas verkondigde trots.