Om nu te beweren dat het één groot genietmoment was, dat loopje van gisteren in de Belgische Ardennen, het loopje met de welluidende naam “La Grimace du Grand Georges,” is wellicht wat overdreven. Daarvoor was het bij momenten toch te zwaar en ging het lichaam uiteindelijk te veel pijn doen. Maar het kwam er dichtbij, en er waren veel momenten waarop ik me bewust werd van een grote grijns op mijn gezicht – op z’n minst alle momenten waarop ik enkeldiep door de modder stampte, maar tot die momenten bleef de grijns niet beperkt.

Het loopje is slechts een toetje bij, of op z’n best de aanleiding voor, een weekendje weg met een clubje vrienden en aanstaande vrienden. Ik rijd met Edwin, Paul en Stella naar Marche-en-Famenne, waar Peter en René hun tent al (bijna) opgezet hebben op camping Paola. Ik voel me een beetje de aanstichter van het kampeer-gedeelte van het weekend, met mijn uitgesproken voorkeur. Voor Paul en Stella, en voor Peter, geen enkel probleem, die weten niet beter. Voor Edwin en René enigszins een avontuur – voor hen is kamperen lang geleden, of ze hebben wat twijfels over de kwaliteit van hun materiaal, maar ze storten zich er beiden zonder al te veel bedenkingen in; al is Edwin beducht voor de voorspelde regen. Regen in combinatie met kamperen is, wat hij noemt, een horrorscenario. Hij heeft geluk – het is het grootste deel van de tijd droog.

Tentje opzetten, blikje pils en chips en borrelnoten. Ik heb al lang bedacht dat het traillopen voor mij in de plaats komt van het klimmen, waar ik door omstandigheden zo goed als mee gestopt ben, maar op dit moment in het gras bij onze tentjes, met een paar vrienden, bier en iets te snaaien, zijn de parallellen wel érg duidelijk aanwezig. Hoe vaak heb ik dit niet met mijn klimvrienden gedaan? Weliswaar dan meestal niet op een officiële camping maar op het bivakveldje bij Freyr, en meestal in het stikkedonker arriverend op vrijdagavond, vervolgens rond een vuurtje, uilen in de verte of vlakbij, maar het idee is goeddeels hetzelfde. Waar het daar alleen nogal voor de hand ligt dat iedereen op het bivakveldje daar is met hetzelfde doel, namelijk klimmen, is het hier voor mij een verrassing dat we op de camping naast Hannah Wielenga komen te staan, die hier ook is voor de 55 kilometer van de Grimace, en dat later Jan Strijker aan komt rijden – uiteraard voor hetzelfde loopje. Bij het eten in Marche schuiven ook Paula, Mildred en Marlon bij ons aan. Heerlijk om Paula weer eens te zien, en de kennismaking met Mildred en Marlon is plezierig.

hier zijn we nog jong en onschuldig (foto gepikt van Edwin Castelein – die ‘m ook niet zelf gemaakt heeft)

Op zondag is het vroeg dag daar op de camping bij Marche-en-Famenne. Peter, René, Stella en ik gaan de 55 kilometer lopen, en die start om 8 uur. Edwin en Paul zijn solidair en gaan met ons mee naar de start (stiekem ook om voor zichzelf even vers brood te halen bij de bakker), hoewel zij bij die start pas om 11 uur verwacht worden. We zijn ruim op tijd om ons startnummer te halen en ergens op te spelden en om nog even de toiletten op te zoeken, maar we hebben amper genoeg tijd om alle bekenden te begroeten en kennis te maken met allerlei nieuwe bekenden.

Na de twee-, of ik geloof zelfs drietalige briefing, mogen we op pad. De tunnel door, nog een stukje asfalt, en dan de paden op. Het lukt me deze keer van begin af aan goed om mijn eigen tempo te lopen. Rustig aan, me niet druk makend om wat anderen doen. Ik word ingehaald, ik haal zelf wat in, het zegt allemaal niets over hoe het zal gaan. De dag is nog lang. Al heb ik inmiddels wat vaker 50 tot 60 kilometer gelopen, het blijft een eind, 55 kilometer. Ik zie Vanessa en Jacques een stukje voor mij lopen – met hen heb ik een groot deel van Limburgs Zwaarste samengelopen, en dat beviel goed, maar ik geloof dat vandaag voor mij een dag is om alleen te lopen. Op één van de eerste hellingen gaan zij wandelen, zoals ik weet dat ze eigenlijk altijd doen, bergop, en ga ik hen voorbij. Het is een risico, om te blijven hardlopen bergopwaarts, maar zo lang het niet te steil is en het me niet al te veel energie lijkt te kosten, wil ik dat toch graag proberen te doen. Op de eerste beetje serieuze afdaling dender ik veel lopers voorbij – o nee, sinds de ultratrailclinic dender ik niet meer, maar loop ik met subtiele kleine pasjes, landend op de voorvoet, met tamelijk grote snelheid naar beneden. Dat is verder niet belangrijk, een aantal van de mensen die ik inhaal, haalt mij vervolgens bergop weer even vrolijk in, maar het doet me goed om te merken dat ik kennelijk vrij gemakkelijk afdaal, in vergelijking tot sommige anderen.

Het loopt heel anders dan op Texel, eerder dit jaar. Texel liep ik als wedstrijd, La Grimace loop ik om haar naam eer aan te doen – en ook als training, moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Schreef ik over Texel dat ik de (‘best wel’) mooie omgeving op een wat abstracte manier wel registreerde, maar dat ze me niet echt beroerde, nu staan alle zintuigen open en adem ik de natuur met volle teugen in. Het groen is overweldigend, en het geluid van vogels bijna oorverdovend. Ik kan achteraf zo’n loop nooit goed reconstrueren, er blijven mij alleen flarden bij. Eén zo’n flard speelt zich nog redelijk in het begin af. Ik loop in het bos en wandel een stuk. De zon schijnt, de vogels zingen luidkeels, en mijn schoenen verdwijnen volkomen in de modder. Ik ben alleen, en volkomen gelukkig. Later loop ik een stuk samen met Hannah, van de camping. Een leuke vrouw, iemand met wie ik prima samen kan lopen, en met wie ik ook nog fijn over de bergen kan praten – alleen loopt zij sneller dan ik, en ik vind het ook prima om haar weer te laten gaan. Zoals gezegd, is vandaag voor mij een dag om alleen te lopen.

Vandaag is ook een dag om te oefenen in het lopen met stokken. In de bergen heb ik dat natuurlijk vaak genoeg gedaan, maar bij het hardlopen nog nooit. Ik moet me er in het begin even toe zetten om ze daadwerkelijk ter hand te nemen, maar gaandeweg ga ik ze steeds meer waarderen. Vlak voor de tweede verzorgingspost (op kilometer 28) zit een flink steile helling, die overigens ook met gebruikmaking van deze hulpmiddelen nog voldoende uitdaging biedt. Heb ik bij genoemde clinic geleerd om afdalend kleinere passen te nemen, ik heb er ook geleerd om stijgend juist grótere passen te nemen. Dat gaat een beetje tegen mijn gevoel in – ik heb zo lang van berggidsen gehoord dat het maken van kleine pasjes minder energie kost, dat ik het moeilijk vind mijn paslengte bergop weer te vergroten, maar ik probeer mij vandaag omhoog te duwen met de stokken, en daar horen ‘als vanzelf’ grotere passen bij. Het voelt krachtiger, minder voorzichtig.

ferme passen dankzij de stokken

De pijntjes, de dipjes, ze zijn er heus, maar ik laat ze hier en nu maar even buiten beschouwing. Een prachtig moment vind ik het als ik de rotsen van Hotton nader en links van me, wat lager, allemaal klimmers zie die in een standplaats hangen of op weg zijn naar boven. Wat heb ik hier veel herinneringen liggen, en wat is het toch een mooi gebied, zo vlak aan de Ourthe. Voor het gedeelte daar bovenaan de rotsen zijn we door de organisatie gewaarschuwd. Het is daar redelijk smal, en het zou glibberig zijn. Maar het valt reuze mee. Daar waar je de kans maakt op een flinke val, is het juist kurkdroog en dus niet glad, en daar waar het wat glibberig is, is de kans op een serieuze val weer niet al te groot, in mijn ogen. Het is overigens wel een van de weinige passages waar ik ook in de afdaling heel blij ben met m’n stokken.

boven de rotsen van Hotton

Na Hotton volgt er iets meer asfalt. Nu ben ik daar normaal gesproken niet vies van, zeker niet als ik al een tijdje onderweg ben, maar mijn bovenbenen en knie vragen nu vooral om een zachte ondergrond, en mijn hoofd vraagt vooral om mooi. Gelukkig overheersen die beide ook in de laatste 13 kilometer. Afgezien van de pijn in mijn benen en wat buikkrampen, voel ik me eigenlijk nog behoorlijk goed. Het lijkt alsof ik nog serieus aan het hardlopen ben – al heb ik heus wel in de gaten dat, wil ik mezelf in die waan laten, ik maar niet te vaak op mijn horloge moet kijken naar mijn actuele tempo. Ik ben de laatste van ons clubje die finisht. Dat is goed, al is het voor mijn ego stiekem toch een ietsiepietsie lastig. Maar ik voel dat ik goed heb gelopen, ik heb goed ‘mijn eigen ding gedaan’ (sorry voor de vreselijke uitdrukking, maar die past hier nu eenmaal bij), heb me niet laten opjutten door anderen of door mijn horloge en een gewenste eindtijd, ik ben goed blijven voelen wat wel en wat niet kon, ik kon op het laatst nog steeds hellingen op blijven hardlopen (mits ze niet te steil en te lang waren dan), en ik kan bij de finish nog altijd lachen. En het is fijn om opgewacht te worden door vrienden – al ben ik te moe om nog tot het voeren van een enigszins intelligent gesprek in staat te zijn. Gelukkig wordt dat ook niet van mij verwacht.

Nog even douchen op de camping – ik heb de mazzel dat ik de eerste ben, want aan het eind van mijn douchebeurt à raison van € 1,50, blijkt het warme water op te zijn, of de ketel uit, of whatever. Stella en Hannah hebben pech, want koud water. De toiletruimte schoon achterlaten, zoals gebruikers van het gebouw vriendelijk, doch dringend verzocht wordt, lukt net niet helemaal. Er kleeft het een en ander aan modder aan ons, en daarvan blijft het een en ander achter in het toiletgebouw. Sorry, meneer de campingbaas, ontzettende kletskous…