Het is nu officieel een feit: ik ben moe van dat loopje door de bergen van een paar weken geleden. Ik voelde het natuurlijk al wel, maar wilde er nog niet echt aan. En woensdag op de atletiekbaan liep ik zowaar de sterren van de hemel – hijgend en wel, weliswaar… Maar toen ik vond dat ik dan ook wel weer gewoon het ritme van vier trainingen in de week kon oppakken, en vrijdagmorgen dus de training van mijn schema afwerkte, werd ik even flink teruggefloten en kon ik niet anders dan concluderen dat ik daar toch nog niet helemaal aan toe ben.
Kijk, toegeven dat ik moe ben, vind ik nog niet eens zo lastig. Bedenken wat slim is om te doen, ook niet. Me daar dan ook aan houden? Ai!
Vanmorgen liep ik een kort rondje met Martine door de Amsterdamse Waterleidingduinen. Rustig tempo, heerlijk. Op de fiets naar de Oase toe, merkte ik mijn vermoeidheid op. Weinig gretigheid, geen zin om even wat sneller door te trappen, niet het gebruikelijke genieten van op zondagochtend vroeg buiten zijn. Tijdens het lopen met Martine voelde ik echter, onder de vermoeidheid, ook de kracht die niet opeens helemaal weg is. Zin om éven aan te zetten op een hellinkje omhoog, zin om nog een uurtje rustig door te lopen ook. Ik kon me meteen voorstellen dat als ik nu een baantraining zou afwerken, dat ik dan wéér keihard zou gaan lopen – hoe onverstandig dat ook zou zijn.
Het verlangen om te lopen, is groot. Maar de enige pas die ik de komende week (weken?) zet, is een pas op de plaats. Terug naar het oorspronkelijke plan: rust tussen eind juni en half augustus. Ik kan het wel hoor, verstandig zijn. Heus. Hoop ik.
binnenstebuiten 
Haha, tuurlijk kun jij dat!
Ik vind de kunst van het rusten tussen en rond traingen en loopjes het moeilijkste onderdeel van het hardloop gedoe … met name als het eigenlijk niet kan is de drang om toch te gaan trainen het grootste hoe zou dat toch komen?
Een groot verlangen naar normale regelmaat?
De paniek van oei als dat ooit maar weer goed komt?
Anders … namelijk?
Zeg jij het maar als je het weet …
Adriaan
Ja zeg, jeetje, dat vergt eigenlijk nog weer een apart blog. Beide dingen die je noemt, wat mij betreft, zeker. Inderdaad: maandenlang min of meer in dat vaste ritme getraind – dat geeft een bepaalde regelmaat die prettig is. En inderdaad: ook de angst dat als ik dat ritme nu loslaat, dat ik het dan misschien niet weer zo gemakkelijk weet op te pakken.
Maar voor mij, dan ga ik alleen een beetje op de persoonlijke tour, aansluitend bij mijn ‘Zijn en doen’-tekst, speelt ook mee dat ik een goed gevoel over mezelf ontleen aan het hardlopen. Zoals je weet, heb ik mijn plannen voor het najaar een poosje geleden voor een belangrijk deel geschrapt wegens andere prioriteiten. Maar je wilt niet weten (of juist wel) hoe vaak ik de afgelopen anderhalve week alweer op de ultra- en marathonkalender heb gekeken of ik niet toch nog iets langs tussendoor zou kunnen inplannen… Het lijkt wel of ik aan een compulsieve stoornis lijd potverdorie.
Maar, afgezien van alle psychologische overwegingen, is er gelukkig óók het feit dat het werkelijk godsgruwelijk zalig is om een beetje voor me uit te lopen… Ook dat merkte ik vanmorgen in de duinen maar al te goed.