Het plan leek zo simpel: op de fiets naar Bleek en Berg, daar de rodepaaltjesroute lopen, dan nog een of twee keer de Brederodeberg op dribbelen, en weer op huis aan. Deel een gaat goed. Daarna die rode paaltjes volgen – dat heb ik vaker gedaan, en is tot nu toe nooit een probleem geweest, maar ik ken de route niet uit mijn hoofd, ergens zie ik een paaltje niet staan, ik maak een verkeerde keuze, en na 2,9 kilometer zie ik links van me de ingang weer liggen. Een tweede poging. Op het punt waar ik de eerste keer fout ging, zie ik nog steeds niet hoe ik wél moet. Dan maar rechtdoor, dat lijkt me het meest logisch. Nog net op tijd zie ik echter vanuit mijn linkerooghoek een rood paaltje dat zich vrij effectief in het hoge gras heeft weten te verstoppen. Vanaf hier gaat het een poosje goed, maar bij het Vogelmeer ben ik de rode paaltjes weer kwijt. Zojuist zag ik ze nog, dus ik kan natuurlijk omkeren om de juiste route weer op te pakken, maar ach, dit is ook mooi, en zo loop ik nog eens iets anders. Als ik op blauw uitkom, weet ik dat ik te ver naar het zuiden zit en zodra ik kan, sla ik rechtsaf naar het westen – ik ga ervan uit dat ik dan vanzelf bij Parnassia uitkom, zodat ik daar rood weer op kan pikken. Dat is inderdaad het geval en vanaf daar raakt rood mij niet meer kwijt.

De Brederodeberg hoef ik niet meer op om aan mijn kilometers te komen – ik ben blij als ik, na 15,5 kilometer, weer bij mijn fiets ben. Dan naar huis. Laat ik er dit over zeggen: het waait nogal.

Als mensen mij vragen of ik ook aan kracht- en crosstraining doe, dan is mijn standaardreactie dat ik dat niet doe, omdat ik een nogal luie loper ben – ik vind hardlopen hartstikke leuk, maar het moet niet op sport gaan lijken. Beetje flauw natuurlijk, want ik beschouw hardlopen, ook op de manier en het niveau waarop ik het beoefen, heus wel als sport. Maar er zit wel een kern van waarheid in: ik wil best veel en lang lopen (dat vind ik nu eenmaal leuk om te doen), maar het moet me verder niet te veel tijd kosten. Daarom train ik doordeweeks eigenlijk altijd vanuit huis (afgezien van de baantraining), wat als nadeel heeft (althans voor iemand die graag in de bergen wil lopen) dat die trainingen over vlak en grotendeels verhard terrein gaan. Zondags ga ik dan weliswaar vaak naar de duinen, maar wanneer de duurlopen langer worden, kies ik er ook op zondag meestal voor om de duurloop bij de voordeur te starten – zodat ik ook dan een groot deel van de training vlak en verhard loop.

Ik heb het vaker gezegd, en ik zeg het nog maar eens: ik ben geen snelle loper, en ik hoef wat mijzelf betreft dan ook niet allerlei capriolen uit te halen om mee te doen bij de top – dat gaat me toch niet lukken. Ik ben gezegend met best een sterk lijf, geloof ik, en ik ben niet bang voor een beetje afzien. Verder doe ik binnen en niet al te ver buiten de stad eigenlijk alles met de fiets – ik tel het niet mee als training, maar volgens mij word je daar ook sterk van.

Maar toch, maar toch… Die 80 kilometer in de Alpen ging weliswaar goed, en ik was eigenlijk alleen maar ontzettend blij tijdens de loop en na afloop, maar toch viel het me een klein beetje tegen hoe zwaar ik het in de afdalingen had. Van de 6000 meters die we moesten dalen, gingen alleen de eerste 1000, misschien 1500, vrij aardig, daarna was het afzien – en het was heus niet zo dat álle afdalingen nu zo vreselijk technisch waren…

En aangezien ik graag nog veel langere tochten wil maken, met nog meer hoogtemeters ook, is het misschien toch slim om eens na te gaan denken over een manier om die bovenbenen toch wat extra te gaan trainen. Een manier die leuk genoeg is om vol te gaan houden, en die ook weer niet te veel tijd kost. Ik kan hier thuis wel 100 keer op een kratje stappen (alleen heb ik nooit kratjes in huis – ik drink weleens een pilsje, maar niet in zulke grote hoeveelheden dat ik daar kratten van in huis haal), maar ik ken mezelf in dit opzicht een beetje: net als de buikspieroefeningen houd ik dat hooguit een paar weken vol, en dan komt de klad erin en sterft het goede voornemen een langzame dood.

Wat ik kan bedenken, is om toch maar wat meer gerichte heuveltrainingen te gaan doen. In elk geval zondags zoveel mogelijk hoogteverschil meepakken tijdens mijn duurlopen, maar misschien toch ook maar doordeweeks eens op de fiets naar Middenduin om daar de befaamde heuvel een aantal keren op en af te stormen (of er een driehoeksinterval à la Gideon van te maken: snel omhoog, daar een rondje rustig en vlak, snel naar beneden, rustig omhoog, daar een rondje snel, rustig naar beneden, snel omhoog etc.).

En verder: bootcamp dan maar?