En weer kom ik terug van een weekend-met-loopje-en-volop-gezelligheid met een onvoldaan gevoel. En weer kan ik het niet laten erover te prakkiseren waar dat toch door komt…
Aan het loopje op zich ligt het niet. Een mooie route (met minder asfalt dan vorig jaar), rust onderweg, prima afstand. Deze keer kan het me ook echt niets schelen dat ik langzaam was – ik heb lekker gelopen, de zwaarte was puur fysiek, mentaal heb ik het geen moment zwaar gehad (nou ja, behalve dan misschien toen we omgekeerd waren na een stukje fout gelopen te hebben, en het wel heeeeeeel lang duurde voor we weer op de route waren), en ach, die tijd (iets langzamer dan verwacht en gehoopt weliswaar), who cares. Ik was allang blij dat de op de achtergrond aanwezige pijntjes zich niet bepaald ontwikkelden tot helse pijnen, en dat het lopen lekker ging als altijd.
Desondanks geloof ik dat ik dit soort loopjes misschien een beetje moet mijden in het vervolg. De hyperigheid (lang leve facebook) rond de Fantomes is allang het niveau ontstegen dat op mij nog als gelegitimeerd enthousiasme overkomt. En de gekkigheid dat je voor je (voor een Belgische trail aanzienlijke) inschrijfgeld een in mijn ogen foeilelijk shirt-met-startnummer krijgt dat je tijdens de loop moet dragen, tja – laten we het erop houden dat ik mijn hele leven al een hekel aan uniformen heb gehad.
Maar de gezelligheid dan? Ja, gezellig was het. Zeker. Ik vind het werkelijk leuk om zoveel bekenden te zien en (even) te spreken – maar toch, maar toch, ik weet het niet. Ik mis een bepaalde rust, denk ik. Die probeer ik in de drukte en gezelligheid wel in mezelf te bewaren en er een deel van mijn aandacht op gericht te houden, en dat lukt ook nog vrij aardig, maar toch – dat kost energie, kennelijk.
Het is een beetje gek om na afloop dan alle enthousiaste verhalen te lezen van andere lopers (gelijk hebben ze, laat dat duidelijk zijn), en te constateren dat ik deze keer niet werkelijk deel in hun enthousiasme. Het was oké, niets aan de hand (geen enkele reden voor bezorgde reacties!), maar net niet helemaal bevredigend. Dat is goed, want het zorgt ervoor dat ik er in het vervolg wellicht nog beter over nadenk waar ik voor kies. Waar word ik blij van? Die vraag moet ik elke keer weer opnieuw stellen. En de ene keer zal ik een gelukkige keuze maken, en de andere keer misschien een iets minder gelukkige. Maar die minder gelukkige zou op een ander moment juist weer een heel gelukkige hebben kunnen zijn en andersom.
En ondertussen leeft het leven zich gewoon voort. En dan kan het opeens zomaar gebeuren dat je van een avond Zomergasten blijer wordt (en verdrietiger ook) dan van een weekendje België.
binnenstebuiten 
Het was dan ook een uitzonderlijk boeiende aflevering van Zomergasten, met recht om ontroerd door te worden.
Ja, prachtig hè, Anne?
dat vond ik ook, ..eindelijk..en ach Jeroen Willems…
jaaa, tranen met tuiten… maar niet alleen bij hem.
Ach ik herken het wel, dat onvoldane gevoel valt mij ook ten deel na Fantomes… Ik had beter thuis kunnen blijven, want m’n hoofd was thuis en m’n lijf in de Ardennen (dan loop je dus ook gewoon 3x (!!!) verkeerd met dat stomm hoofd). Aan de andere kant; het was nuttig richting CCC denk ik dan maar… Leuk je (even) gesproken te hebben!
Het genoegen was wederzijds, Matthew. Ondanks jouw foutloperij nr 2 en 3 was je nog een uur eerder binnen dan ik – dat móet aan de afdalingen gelegen hebben. Zzzoef, en weg was je!
Jammer dat ook jij er een onvoldaan gevoel aan hebt overgehouden (hoewel dat inmiddels waarschijnlijk allang weer gezakt is, toch?) – maar ach, dat gebeurt kennelijk soms. Heel veel plezier bij je droomloop gewenst! En succes ook, indien gewenst.
Hee dank je! Yep naar boven (en vooral!) naar beneden is m’n ding, heerlijk! Gevoel is al weg hoor, m’n hoofd zit nu al in Chamonix namelijk… Jij ook succes!
hi Jacolien, heel herkenbaar, daarom loop ik ook zoveel mogelijk gewoon mooie trails… zonder grote groepen. Liefst alleen of met een klein groepje vrienden. En had ik het ook reuze naar mijn zin bij de N70/trail terwijl ik niet eens liep 🙂 Blijf lekker genieten, maar kies inderdaad nog bewuster uit wat wel en wat niet 🙂 Klein maar fijn …
Ha Ingrid, leuk dat je reageert. Ja, ik snap het helemaal. Het is alleen nog een beetje de kunst (voor mij) de pareltjes ertussenuit te weten te pikken. Ach, en het maakt ook niet uit om zo nu en dan iets te kiezen wat een beetje tegenvalt…
Hoi, Jacolien, ook ik herken dit en sluit me bij Ingrid aan. Soms moet je evn uit dat circus stappen en met een kleine groep een mooie vooraf niet uitgestippelde trail gaan lopen. Ik noem dat “Ik-loop-omdat-ik-geniet” trainingen. De N70 was ook zo’n pareltje. Blijven genieten is toch het belangrijkste….
Hoi Rob, nou was dat wel iets dat ik afgelopen zaterdag ook steeds tegen mezelf zei (als ik dacht dat ik misschien eigenlijk iets sneller zou moeten lopen): ik doe dit om mezelf een plezier te doen, het is geen strafkamp of zo. Ik wil zeker genieten van het lopen, maar ik vind het ook niet erg mezelf zo nu en dan die genietzone een beetje uit te jagen.
Ik vind het heerlijk om in mijn eentje te zwerven, en met een klein groepje vrienden kan dat ook, of om aan een groepsloop mee te doen, maar ik zou toch niet graag de wedstrijden willen missen – ook een goede wedstrijd lopen, geeft voldoening, vind ik. En het gekke is dat ik zonder aarzeling dit jaar voor de 4e keer de Berenloop ga doen – terwijl ik deze 2e keer Trail des Fantomes al een keer te veel vond, kennelijk….