Ik kan het niet helpen, het is iets van het werk. En als ik voor datzelfde werk naar een dansfeest ga, dan kan toch niemand van me verwachten dat ik niet meedoe, wanneer dat werk vanwege iets met sponsoring is uitgenodigd om mee te doen aan een hardloopwedstrijdje?

Dus loop ik op vrijdagmiddag rond in het Amsterdamse Bos. Een beetje onwennig. De laatste tijd doe ik vooral aan loopjes mee waar ik voor mijn doen best veel mensen ken, maar hier speur ik tevergeefs naar mijn collega’s – de enige bekenden die ik verwacht aan te treffen. In de kleedkamer verbaas ik me vooral over de jeugdigheid van mijn medeloopsters. Een enkeling werkt haar make-up nog even bij. Juist ja. Je moet weten wat belangrijk is als je meedoet aan een hardloopwedstrijd.

Ik ben vroeger dan nodig is, het zal eens niet. Nadat ik ongeveer vijf keer de kleedkamer ben ingelopen om zogenaamd iets uit mijn rugzak te pakken of nog een slokje te drinken, besluit ik maar even een stukje te gaan inlopen. Ook dat ben ik niet gewend. De meeste loopjes die ik doe, zijn zo lang dat ik rustig de eerste kilometers kan gebruiken om in te lopen, maar als ik dat vandaag doe, is het loopje voorbij voor ik klaar ben met inlopen. Hoe doe je dat eigenlijk, inlopen? Ik loop rustig, en trek een paar keer een sprintje. Geen idee of dat ergens goed voor is, maar het voelt wel profi. Een beetje hakken-bil en kniehef – ook dat moet de indruk wekken dat ik weet wat ik doe. Ondertussen loop ik vooral te zweten en te hijgen, en vraag ik me af waar ik aan begin. Het is benauwd, ik heb dorst en ben drijfnat. En dan moet de wedstrijd nog beginnen. Tien kilometer staat er op het programma, twee rondjes om de Bosbaan. Geen idee of me dat heel snel zal lukken, richting pr-tijd bijvoorbeeld, maar onder de 50 minuten wil ik het toch in elk geval graag doen. Alleen dat voornemen al, legt een druk op het loopje die ik óók al niet meer zo gewend ben.

Een kwartier voor de start ga ik toch maar eens naar het startvak. Maar wat gek dat er nu nog steeds bijna niemand staat. Aha, de start is de andere kant op dan ik dacht, en de lopers staan allemaal áchter het hek, in plaats van ervoor. Als ik naar de ingang van het vak loop, zie ik Cinta staan. Kijk, dat vind ik nu eens leuk, om haar te zien, maar wat doet zij nu hier? Dit evenement is bestemd voor mensen/bedrijven die in de marketing- en communicatiebranche werkzaam zijn, en dat is zij bij mijn weten niet. Ze komt niet om te lopen, maar om te supporteren, zo blijkt. Wie of wat, wordt me niet duidelijk – een ander gespreksonderwerp heeft voorrang, en zoveel tijd hebben we nu ook weer niet om met elkaar te praten. Er bekruipt mij enige onrust bij het zien van het volle startvak waarin ik achteraan kan sluiten. Daar stuit ik meteen op mijn collega’s, drie in getal. Ik kan het niet maken om niet bij hen te blijven staan, vind ik, maar anders zou ik me stiekem toch een stukje naar voren hebben proberen te dringen. Vooral als me duidelijk wordt dat de groene ballonnen, die ik ergens heel in de verte bij de startlijn zie, de ballonnen van de 5’/km-pacers zijn. Ik doe heel relaxed, alsof het me allemaal niets uitmaakt, maar wat ik voel, is onrust. Dat gaat me wel wat kilometers kosten, om die groene ballonnen bij te halen en er (hopelijk) voorbij te gaan.

Na het startschot, dat ik overigens niet hoor, wandelen we gedurende 58 seconden naar de start. Daarna ga ik er als een speer vandoor, de iets langzamere lopers om me heen nodigen uit om er heel snel voorbij te gaan, in de hoop dat ik daarna het pad voor mijzelf heb. IJdele hoop natuurlijk, het duurt tot het tweede rondje, als de 5km-lopers eraf zijn, voor we normaal kunnen doorlopen. Inhalen via links is dat eerste stuk lastig, omdat meteen naast het fietspad het talud begint naar de weg – dat loopt iets te steil omhoog. Dan maar naar rechts en daar via het iets vlakkere gras. Ik zie later dat ik die eerste kilometers een paar keer een snelheidspiekje heb – ik vermoed dat dat mijn inhaalacties zijn. Ik kijk in het begin een aantal keren op mijn horloge om mijn snelheid te checken – een paar keer is die iets te hoog, maar de meeste keren ligt hij zo rond de snelheid die ik al eens eerder gelopen heb op deze afstand en op een 10 engelse mijl. Alleen heb ik het nogal zwaar. Het is echt warm en benauwd en ik heb dorst. Ik heb er spijt van dat ik uiteindelijk besloten heb mijn drinkgordel thuis te laten.

Dit is echter nog niets vergeleken bij de terugweg langs de andere kant van het water. Daar lopen we over een grindpad, en in de drukte loop ik in een grote stofwolk. Als trailloper mag ik misschien niet al te kritisch zijn over de ondergrond, maar dat grind zet niet erg lekker af, dus ga ik over het gras aan de linkerkant lopen. Als ik iemand achter me hoor, ga ik snel naar rechts, zodat de snellere loper me links kan inhalen. Ondertussen lopen de groene ballonnen nog steeds ergens voor me, maar dat duurt nu niet lang meer. De beide pacers lopen niet al te dicht bij elkaar, en ik overweeg even om een poosje te blijven hangen achter de voorste van de twee (die een bekende van een van mijn baantrainers blijkt te zijn – we wisselen een paar woorden met elkaar), maar daarvoor hoop ik toch nog net iets te sterk op een wat snellere tijd.

In de tweede ronde heb ik het nog steeds zwaar, maar de zon is inmiddels verdwenen, en na anderhalve kilometer in die ronde, begint het zowaar te regenen. Zalig! Ik kijk allang niet meer op mijn horloge, maar probeer zo ontspannen mogelijk te lopen, waarbij ik de druk niet al te zeer laat varen, zodat het tempo redelijk blijft. Ik voel op dit moment niet de hardheid om kapot te gaan, maar wil dit wel zo goed mogelijk afronden. Ik loop naar groepjes lopers toe, haal ze in, en word zelf ook soms ingehaald. Een groepje waarmee ik een poosje haasje over heb gespeeld, moet ik op de terugweg over het grind laten gaan. Het maakt niet uit. Ik ben tevreden over hoe het gaat, ik vind het toch weer leuk, zo’n 10 kilometer op een iets hoger tempo, en als ik over de finish ga, blijk ik nog een pr gelopen te hebben ook. Wie doet me wat?