Rond oud en nieuw raak ik een beetje ontmoedigd. Het lijkt alsof een spoedig herstel er niet in zit. Sinds kerst ben ik rugpijnvrij, maar nu lijkt de zeurende pijn in heupen, billen en hamstrings terug te keren. Ach ja, pijn is een groot woord, maar irritant is het wel. De 30e december is bovendien de rugpijn terug, en op oudejaarsavond doet zo ongeveer mijn hele lichaam me pijn. Die nacht slaap ik slecht – op mijn zij kan ik niet goed liggen omdat beide heupen zeer doen, op mijn rug kan ik niet liggen omdat ik last heb van mijn rug. Tegen de ochtend leg ik een kussen in mijn knieholtes, daardoor trekt mijn rug wat boller, en is ie minder pijnlijk. Ik val in slaap, maar word wakker van mijn eigen gesnurk (ja sorry, sexyer kan ik het niet maken) – ik had overdag ook opeens keelpijn en ben verkouden geworden. Ergens weet ik wel dat het pijnlijke, irritante gevoel in mijn lijf te heftig is om door de trainingen veroorzaakt te zijn – al liep ik afgelopen zondag per ongeluk 5 kwartier in plaats van een uur, en al liep ik tweede kerstdag per ongeluk iets sneller dan verstandig, deze pijn is groter dan waar ik mijn blessuretijd mee begonnen ben, en zo heftig ben ik nu ook weer niet in de weer met lopen, momenteel. Nee, al voel ik me niet ziek genoeg om het griep te mogen noemen, ik hoop toch dat deze zeurpijn een griepachtig randverschijnsel is.

In alle wakkerliggerij realiseer ik me dat het niet heel realistisch is om aan te nemen dat mijn eerste serieuze plan voor 2014 haalbaar is. Ik had graag op 5 april bij Limburgs Zwaarste mijn debuut op de 100 kilometer willen maken. Niet als trainingsloop, maar als een van mijn hoofddoelen voor dit jaar. Ik heb dat plan steeds met de nodige slagen om de arm, maar tegelijk met een behoorlijke dosis optimisme, in mijn hoofd gehad (en in kleine kring verkondigd). Ik heb steeds gedacht dat het mogelijk zou zijn, mits ik vanaf januari weer volop aan de bak zou kunnen. Dat laatste lijkt niet het geval te zijn. Een streep door Limburgs Zwaarste dus. Volgend jaar een nieuwe ronde, met nieuwe kansen.

Op een bepaald moment ga ik me ook afvragen of Egmond wel zo’n slim plan is. Ik zal heus wel die 21 kilometers kunnen lopen (op mijn ruggenmerg, zoals de fysio opmerkte), ik voel me over het algemeen fit genoeg en voor veel pijn tijdens het lopen ben ik ook niet bang, maar wat levert het me op en wat kost het me? Ik weet niet in hoeverre het de rustige en verstandige (jaja!) opbouw schaadt, en hoeveel klachten ik nadien weer zal hebben. Ik ga tijdens zo’n wedstrijd natuurlijk (?) toch zo hard mogelijk lopen, terwijl een echt goede tijd nu niet heel waarschijnlijk is. En als ik niet al te hard loop, loop ik dan niet liever een stukje door de duinen? Bovendien: Egmond kost me een hele dag, hoeveel tijd kan ik me wel niet besparen door níet te gaan? Het is een beetje jammer van het inschrijfgeld, maar dat ben ik ook kwijt als ik wél ga. Ook een streep door Egmond dus.

Nou, en daarmee is, op mijn zomerse bergloopje na, mijn hele loopkalender voor 2014 op dit moment leeg. Behalve nog een met-potlood-in-de-agenda-uht-afspraak begin februari dan (ik hoop dat het me lukt, M!). Ik vind het lastig en prima tegelijk. Voorlopig even geen plannen maken, afgezien van de trainingen voor de komende week. Eigenlijk best lekker. Maar vaak ook juist helemaal niet lekker…

Wat in elk geval wel kon en mocht en gewenst was en zo, was de Flappenrace van hedenmorgen. Astrid, Bianca en Linda organiseren al 6 jaar zo ergens in het begin van het nieuwe jaar de Flappenrace. Alternatief voor de plaatselijke Oliebollenloop, waar enkele bezwaren tegen bestaan bij genoemd drietal. Vanwege de route, maar vooral constateert men dat een appelflap nu eenmaal lekkerder is dan een oliebol. IJzersterke argumentatie. Vanmorgen liepen we met een behoorlijke groep door de Kennemerduinen. Voor het eerst  in de geschiedenis was er ook een wandelafdeling, die bestond uit een zieke en enkele permanent- dan wel tijdelijk-geblesseerden. Zo geblesseerd ben ik niet dat ik niet mee kon met de hardloopgroep, gelukkig. Veel vrienden van de atletiekbaan. Fijn om iedereen weer eens te zien. Een mooi rondje bovendien, ruim 12 kilometer in rustig tempo, nauwelijks pijn (ook achteraf), afsluiten met warme chocomel en een overheerlijke appelflap. En het vooruitzicht dat ik een deel van deze mensen woensdag weer zie. Dat wordt mijn eerste training op de atletiekbaan sinds ruim twee maanden. Het komt allemaal wel weer goed.

O ja, en iets geheel anders. In een eerder verhaal schreef ik over mijn gemiddelde snelheid van over de 20 km/u. Niet iedereen begreep dat ik echt never nooit niet 20 km/u loop, zelfs niet gedurende 2 passen. Misschien begreep ook niet iedereen dat ik mij echt niet verbeeld dat (ooit) wél te kunnen. En misschien begreep ook niet iedereen dat het geen afleesfout van mij betrof, maar dat mijn Ambit werkelijk deze snelheid had gemeten en weergaf. Hij mat een extra kilometertje over een afstand van nog geen kilometer – ja, dan schiet het wel lekker op met je snelheid. Niet alleen de mens is feilbaar, zelfs de Suunto Ambit is feilbaar. Dat de fans van dit kostbare speeltje het maar even weten…