En opeens is het weer mis. Of raak – het hangt er maar van af welk perspectief je kiest. Het is de schuld van Sylvia, de helft van mijn enige beetje-zoden-aan-de-dijk-zettende opdrachtgever. Tijdens een etentje afgelopen vrijdag, spreekt ze eerst haar verbijstering uit over het feit dat ik nog nooit de Dam tot Dam heb gelopen, en tipt ze me vervolgens over twee andere loopjes, die me wel wat lijken: geen poeha, kleinschalig, niet te ver uit de buurt, en weer eens wat anders dan de usual suspects.

De volgende dag sta ik, als gevolg van te weinig slaap en te veel eten, wat chagrijnig op, zonder een spat zin om te gaan lopen, maar ik loop desondanks (of desdankzij – als dat tenminste een bestaand woord zou zijn) zo’n superzalig trainingsloopje als je nu eenmaal zo nu en dan loopt. Zo eentje waarbij je nog minstens een half uur nadien ‘hè, wat lekker’ aan het verzuchten bent.

Als ik mijn loopdagboek heb bijgewerkt, denk ik aan de loopjes waar Sylvia het over had. Even opzoeken wanneer ze zijn, dan kan ik ze op het 2014-lijstje zetten. Niet om ze dan per se ook te gaan dóen, maar als ze er niet op staan, vergeet ik ze sowieso. En voor ik het weet, verlies ik me in de plannenmakerij. Ik kijk wie zich al ingeschreven hebben voor Limburgs Zwaarste, en de verleiding is groot om zelf ook alvast een mailtje naar Annemarie te sturen. Ik kan me er nog net van weerhouden – nodig is het zeker niet om het nu al te doen, en had ik me niet juist voorgenomen om de beslissing om daar te gaan lopen uit te stellen tot januari, omdat ik eerst eens moet kijken hoe het herstel van de overbelastingsblessure vlot?

O ja. Maar verdorie, ik wil plannen maken, ik wil vooruitzichten, ik wil dromen, ik wil me verlekkeren, ik wil trainen, ik wil richting!

Het is nog te vroeg.

En brrrreeeeed (ongeveer synoniem met: zennnnn) maar weer…