Na mijn Twentepadactie van vorige week, vraag ik me serieus af of ik daarmee nu niet de grootste stommiteit heb uitgehaald in de aanloop naar het bergloopje die ik maar uit had kunnen halen. Wat heb ik me eigenlijk in mijn hoofd gehaald? In Nederland nooit verder dan 60km gelopen, vorig jaar dan wel een keer 80 in de bergen, maar daarna was ik dan ook compleet total loss, en dan nu even als training ruim 90km lopen? Maar ja, het is gebeurd en kan niet ongedaan gemaakt worden, en dan wordt het nu de kunst de schade (als die er is, want helemaal zeker weet ik dat natuurlijk ook weer niet) zoveel mogelijk te beperken.

Ik loop het Twentepad op vrijdag. In het schema staat rust voor zaterdag, zondag en maandag. De trainingen van dinsdag en woensdag sla ik over, maar wel ga ik op dinsdag en donderdag op de fiets naar Amstelveen. Donderdag heb ik op de terugweg wind tegen, en tegen mijn goede voornemens in blijf ik pushen om vooruit te komen. Die avond ben ik uitgeteld.

Vrijdagochtend masseert Henny dijbenen en kuiten, en de spieren voelen goed. Dat is mooi. Voor vrijdagavond en zaterdagochtend heb ik al een poos geleden afgesproken met een groepje met bepakking te gaan lopen. Geen gigantische afstanden (rond de 20 en 15 kilometer), en bovendien een prachtig plan, maar met mijn huidige staat van vermoeidheid zou ik het waarschijnlijk niet gedaan hebben als die afspraak er niet al lag. En dan heb ik me met mijn suffe kop ook nog ingeschreven voor de Letterenloop op zondag. Waar begin ik aan?

Vrijdagavond gaat het lopen aanvankelijk nog wel, al gaat het niet heel gemakkelijk. We moeten vaak een aantal keren een stukje heen en weer lopen – dat geeft niet, dat wist ik van tevoren. Alleen zie ik een beetje zorgelijk hoe de camping op deze manier niet echt snel dichterbij komt. In de tweede helft heb ik het zwaar. Het is benauwd weer, en, nou ja, ik ben gewoon moe. Het ziet ernaar uit dat we laat op de camping aan zullen komen, en de twee andere vrouwen in het gezelschap zetten er de vaart in. Sterke ultralopers, allebei. Gelukkig vraagt een van de mannen zich hardop af of de vrouwen inmiddels warmgelopen zijn, of dat wij langzamer zijn geworden – kennelijk ben ik niet de enige die opmerkt dat het tempo iets omhoog is gegaan. Op de camping aangekomen, hangen/zetten we de tarps op, rollen onze matjes en slaapzakken uit, en maken wat eten klaar. Uit het regelmatige gejuich even verderop leiden we af dat het goed gaat met het Nederlands elftal. Ik ben de eerste die aftaait. Het is vrij laat, en ik ben volkomen afgedraaid.

De nacht is onrustig. Er is veel en langdurig herrie, maar waarschijnlijk ligt het ook aan mijn eigen onrust dat ik weinig slaap. ’s Morgens voel ik me redelijk, en het ontbijt is heerlijk (iets met haver en frambozen – jammie!), maar ik zie op tegen het lopen, al heb ik ook nog stiekeme hoop dat het nu opeens weer wél lekker zal gaan. Maar dat gaat het niet. Zelden heb ik het zo zwaar gehad als tijdens deze schamele 15km. Ik dreig zelfs kramp in mijn linker hamstring te krijgen – zoiets heb ik tijdens het lopen nog nooit gehad. De omgeving is prachtig, het gezelschap geweldig (ook zorgzaam, want het ontgaat hun niet dat ik het enigszins zwaar heb), maar ik ben vooral aan het worstelen met mezelf. Het huilen staat me nader dan het lachen. Nog los van de zwaarte van het moment: wat heb ik in vredesnaam gedaan?! Ik was zo fit, en moet je me nu zien. Straks heb ik mijn hele bergloopvoorbereiding verknald en gaat het in Zwitserland over een paar weken helemaal mis.

Als ik ’s middags thuiskom, ga ik, na het douchen, meteen naar bed en slaap ik een uurtje. Ik vraag me af of het heel stom is om ook nog die 10km van de Letterenloop te lopen, morgen. Henny zei vrijdag: wees gewoon nieuwsgierig, je hebt geen goede voorbereiding gehad, en kijk dan maar gewoon eens hoe dat gaat. Nou ja, misschien doet een goede nachtrust wel wonderen.

En warempel, het gaat heel behoorlijk. Het is voor mij iets te warm, ik voel natuurlijk de vermoeidheid, maar van kramp heb ik geen last, en ik loop uiteindelijk maar een minuutje boven m’n pr. Dat vind ik onder deze omstandigheden zeer acceptabel.

En meteen heb ik er weer vertrouwen in. Als dit lukt, dan heb ik het hopelijk toch niet helemaal verknald. Misschien toch maar weer gewoon gaan trainen komende week.