Ik kan het wel zo makkelijk schrijven, dat wat je doet, er in wezen niet echt toe doet, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik er ook altijd zo gemakkelijk naar kan leven. Kijk, dat hardlopen een spel is, dat vind ik niet zo heel ingewikkeld om te blijven zien, maar dat ook de studie een spel is, inclusief het geploeter met een scriptie, en dat ook het werk waar ik mijn brood mee verdien een spel is, daarmee ligt het toch wat ingewikkelder. Nou is werk momenteel niet echt een item. Ik neem tijdelijk voor lief dat ik werk doe dat mijn hart niet heeft, maar dat ook weer niet vervelend is om te doen, en dat me veel vrijheid (in de vorm van vrije tijd, zodat ik lekker veel kan hardlopen) geeft. No big deal.

Maar die studie hè, die studie. Amai.

En dan gebeurt het zomaar dat je een docent op de faculteit tegenkomt met wie je ook facebookbevriend bent, en dat ze dan tegen je zegt: “Hee, ik dacht dat jij alleen nog maar aan het lopen was.” En een vriend van je die zegt dat hij dacht dat die scriptie van je al lang klaar was. En wacht, gaf hij je een poos geleden ook niet, nota bene, een hárdloopboek, in plaats van, zoals gewoonlijk, een oosters-filosofisch boek? En die vriendin, die opmerkt dat het zo lekker gaat met hardlopen bij je, en dat je dan denkt: ja maar, ja maar, dat hardlopen is best leuk en aardig, maar ik ben eigenlijk vooral met mijn scriptie bezig – ging het daar maar net zo lekker mee.

Dat ik vooral over hardlopen schrijf, wil dus niet zeggen dat ik hardlopen belangrijker vind dan filosofie en studie, maar gek genoeg betekent het juist dat het me niet zo goed lukt die studie óók als een spel te zien. Op de een of andere manier is mijn zelfbeeld veel nauwer verbonden met mijn studie, en voel ik me dus kwetsbaarder als ik daarover schrijf. Bovendien, ik moet het toegeven, voelde het misschien ook een beetje als falen dat het maar niet wilde lukken, met dat kreng van een scriptie – terwijl het hardlopen over het algemeen best lekker gaat. Nou ja, en op momenten waarop het dáár niet zo lekker gaat, schrijf ik er makkelijker over, omdat ik me er minder mee verbind. Dus.

“Voelde”??? Ja, inderdaad, dit staat in de verleden tijd. Ik schreeuw het niet van de daken, maar mijn scriptie is af. Sinds gisteren. Ik wacht nog op de grote blijdschap.

En ondertussen ben ik aan het herstellen van mijn bergloopje. Ik weet dat daar een week of zes voor staat, maar het valt me toch een beetje tegen dat vier weken na dato mijn rusthartslag nog een aantal slagen hoger is dan wat ik als normaal beschouw. Ik ben na een paar weken voorzichtig weer begonnen met lopen, maar zo nu en dan sla ik nog een training over. Moet kunnen. De geïnteresseerde loper is het misschien opgevallen dat mijn pagina met loopplannen niet verder reikt dan 12 juli jongstleden. Ik heb wel wat ideeën, maar wacht er nog even mee die ideeën om te zetten in plannen. Eerst die vermoeidheid mijn lichaam uit.

Over belangrijk. Vorig jaar na mijn bergloopje, wist ik wat mij te doen stond. Mijn bovenbenen moesten sterker worden, zodat die in de afdalingen niet zo snel zouden verzuren. En als ik sneller wilde zijn tijdens zo’n loopje, viel er ook nog wel wat te winnen door korter bij de verzorgingsposten te blijven hangen. Dit jaar ging het met de bovenbenen een stuk beter. Naar mijn idee heb ik helemaal niet zoveel meer heuvelwerk gedaan dan vorig jaar, maar kennelijk maakten die Middenduintrainingen en die ene mul-zand-heuveltraining in de Waterleidingduinen toch verschil. En de squats, al doe ik die een beetje besmuikt en onder het motto: baat het niet, het schaadt hopelijk ook niet. Maar het terrein was ook lastiger dan vorig jaar, waardoor de afdalingen wellicht wat voorzichtiger gingen, zodat ik ook daardoor minder verzuurde. Wat de verzorgingsposten betreft: bij de eerste twee posten ben ik relatief snel doorgelopen. Daarna interesseerde het me eerlijk gezegd geen moer meer, en bleef ik hangen zo lang als goed voelde, hoe vaag dat als criterium ook is.

Over belangrijk. Ik was 125e finisher van de 173 finishers, 9e van de 10 gefinishte vrouwen. Niet echt iets om indruk mee te maken. Maar hoe onbelangrijk ook, stiekem vind ik het toch erg leuk dat ik een van de finishers ben, terwijl meer dan 50% heeft moeten uitstappen. En dat ik een van de 10 vrouwen ben die gefinisht zijn, terwijl er 27 van start zijn gegaan. Dus dat heb ik nu toch even en plein publique gezegd.

En dat ik dan tóch achteraf denk: had dat nou niet wat sneller gekund? Steil bergop, daar laat ik veel liggen, naar mijn idee. Daar wil ik komend jaar graag aan werken, dat ik daar sneller op word. Krachttrainingen? U zegt het maar. En wederom: korter bij de verzorgingsposten blijven hangen misschien. Dat kan. Maar ik weet nu eigenlijk al: als ik volgend jaar weer zo’n dag, of misschien wel twee dagen, door de bergen loop, vind ik het wel best. Dan kan het me helemaal niks schelen hoe lang ik erover doe (zolang ik me maar geen zorgen hoef te maken over de cut-off times). Presteren is mooi, maar alleen zolang het bijdraagt aan het plezier, en niet als het er ten koste van gaat. Zoiets.

Zo nu en dan denk ik aan de tocht terug. Vooral het gedeelte rond de Grote Sint-Bernhard heeft indruk op me gemaakt. Wat voelde ik me gelukkig, toen ik daar liep. Wat een zegen, om zomaar 28,5 uur achter elkaar door de bergen te kunnen lopen. Ik verheug me op volgend jaar.