Ik heb heus wel iets geleerd van vorig jaar hoor. Zo liep ik toen al na twee dagen weer een stukje hard (kwestie van overmacht, het was mijn laatste dag in de bergen) en heb ik nu toch wel twee weken rust genomen. Het verbaast me ook minder dan toen dat ik na een paar weken nog moe ben. Maar een beetje verbaast het me toch nog steeds. En ervan balen doe ik iets meer.

Ik schreef ergens vorig jaar over mijn neiging me met anderen te vergelijken, en over mijn angst om loopjes te missen, er niet bij te zijn (zie hier). Door wat fysieke klachten te ontwikkelen, en omdat ik er enig belang bij had me niet nóg een keer in te hoeven schrijven op de VU, heb ik van na- tot en met voorjaar goed kunnen oefenen in het ‘er’ (als enige, snik 😉 ) niet bij te zijn. Ik begin bovendien eindelijk te geloven wat door enkele mensen al een paar jaar tegen mij gezegd wordt: het opbouwen van dat ultrageloop kost wat langer dan een of twee jaar. Natuurlijk is de neiging me met anderen te vergelijken niet opeens verdwenen, en ik zie nog steeds dat anderen, die ook nog maar kort lang lopen, veel meer aan lijken te kunnen dan ik, maar mijn gedachten daarover zijn geëvolueerd van ‘als zij het kunnen, moet ik het ook kunnen,’ via het zelfmedelijdende ‘waarom zij wel en ik niet?’, via het jaloerse ‘vroeg of laat moeten ze zichzelf een keer tegenkomen, dat kan niet anders,’ naar ‘het is jammer, ik zou meer willen doen, maar meer dan dit trekt mijn lichaam (nog) niet.’

Ik begon ruim twee weken geleden weer met trainen, omdat lopen nu eenmaal het lekkerste antidepressivum is dat er bestaat ik de mogelijkheid open wilde laten om in september de RUN te lopen. Ik had mij daar, wijs geworden door vorig jaar, nog niet voor ingeschreven, en had bedacht dat ik pas eind augustus zou beslissen, maar eigenlijk ging ik er toch wel van uit dat het zou kunnen. De eerste trainingen gingen echter niet overweldigend lekker en soepel. Zo liep ik vorige week zondag mijn vertrouwde rondje om Schalkwijk, van ruim 13 kilometer, en voelde ik me de rest van de dag alsof ik op z’n minst het rondje Haarlem had gelopen. Afgelopen zaterdag liep ik ruim 23 kilometer door de duinen. Heerlijk, de wind, de zon, de weidsheid meestal, de beschutting van het bos soms. Dorstig weertje, dat wel, ik had misschien iets meer water mee moeten nemen (of eerder moeten bijvullen). En aan het eind voelde ik me wat licht in het hoofd – de lunch was inmiddels toch wel lang geleden, en iets te eten had ik niet bij me. Dat ik langzaam gelopen had, maakte me op zich niks uit, ik hoefde niet te scoren of zo, alleen: zo langzaam voelde het niet. En na het fietstochtje naar huis voelde ik me nog uren slap, hoeveel vocht, koolhydraten en eiwitten ik er ook in gooide. Ik ben toch niet de enige die zich na een training ook wel eens belabberd voelt, en niet altijd maar verkwikt en opgeknapt, blij en opgewekt en moe maar voldaan en dat soort zaken? Dat overwoog ik even om op facebook te zetten.

In mijn feedback naar Henny probeer ik eerlijk te zijn, de zaken niet mooier voor te stellen dan ze zijn – ook niet slechter overigens. Henny pikt uit mijn commentaar bij de afgelopen week wat dingen als een hoge rusthartslag, slechte nachtrust, last van hamstring, spierpijn in kuiten, erg vermoeid na een training, excuses om niet te trainen, uren na training nog een belabberd gevoel, en adviseert rust.

Hm, ik was alweer min of meer serieus, zij het voorzichtig, begonnen met opbouwen, en mag nu dus weer even terug naar af. Voelt suf, maar liever ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald – het blijft een waarheid als een koe.

Geen Winschoten dit jaar dus. Nou niet zeggen dat ik daar niks aan mis, want alles wat jullie kunnen aanvoeren, kan ik zelf ook bedenken. Ik wil ‘m toch graag een keer doen. Punt. En ja, dat kan later altijd nog een keer. Of niet. En nee, erg is het helemaal niet. Vind ik ook. Zeker nu er een prachtig alternatief voor dat weekend is. Iets met vrienden, kamperen, houtvuurtje, lekker eten en drinken. En ik ben erbij.