Vanaf het moment dat me duidelijk is geworden dat ik de RUN niet zal lopen, doe ik een paar weken helemaal niks. Niks aan sport, welteverstaan, want ik zit nog aardig in de scriptie- en andere afstudeerstress. De overgang van 4 tot 6 naar 0 keer per week sporten, valt me verdacht gemakkelijk. Hoewel ik denk dat het goed voor me is om even flink uit te rusten, is er ook een stemmetje dat zegt: “Zie je wel? Nu komt je ware aard naar boven: lui, luier, luist” – en mét dat stemmetje de angst dat het me vanaf nu nooit meer zal lukken om ’s morgens vroeg m’n bed uit te stappen om, geheel vrijwillig, de loopschoenen aan te trekken.

Na twee weken begin ik daarom weer te lopen. Kleine stukjes, overwegend in rustig tempo. Het gaat redelijk lekker en ik loop beslist niet met tegenzin, al blijft dat hele blije gevoel dat je soms kunt hebben uit. Ik denk zo tussen de bedrijven door wat na over loopjes voor najaar en winter, maar merk dat ik nog geen zin heb in een strakke planning. Ik merk ook dat het me eigenlijk wel bevalt om even schemaloos door het leven te gaan. Toen Henny me vlak na de Trail VSB voorstelde om een tijdje te freewheelen, wees ik dat voorstel geschrokken van de hand. Freewheelen oké, maar dat dan wel graag onder begeleiding en volgens schema. Nu denk ik dat hij gelijk had. Ik ben niet zozeer hardloopmoe, en zelfs niet disciplinemoe, maar wel een beetje schemamoe en gevoel-van-verplichtingenmoe.

Na weer twee weken sta ik een lang weekend op het natuurterreintje bij Kootwijk. Op zondag loop ik daar de iets langere wandelroute – officieel 16 kilometer, ik kom, met aan- en afloop, uit op 18,9. En ja, nu is die overdreven blijheid volkomen aanwezig. Wat is het prachtig in het bos, tussen de bloeiende heidevelden en op het o zo vertrouwde Kootwijkerzand. En wat is het heerlijk om zo te lopen, niet met het oog op een ander loopje, ergens in de toekomst, maar te lopen om het lopen zelf, het lopen op precies datzelfde moment.

Paradoxalerwijze maakt juist die blijheid van het lopen zonder plan, dat ik zin krijg om weer plannen te maken. Ik speur wat in de diverse loopagenda’s en maak lijstjes voor 2015 en voor de rest van 2014. Dat van 2015 is nog uiterst overzichtelijk, dat van 2014 is een rommeltje. Ik weet niet goed wat ik wil, maar dat maakt niet uit. De dingen worden vanzelf duidelijk, zoals dat met de RUN ook gebeurde. Vorig jaar rond deze tijd was ik enorm gefocust op het lopen en baalde ik er stevig van dat ik vanwege allerlei vage pijntjes geen plannen kon maken. Nu ben ik fysiek prima in orde (denk ik) en laat ik het maar een beetje komen zoals het komt. Wel zo aangenaam, als je het mij vraagt – op dit moment althans; ik vermoed dat de focus en drive er vanzelf weer zullen komen, maar alles op z’n tijd.

Het lekkere lopen ervaar ik ook tijdens het weekend van de RUN, als ik niet in Winschoten ben, maar met vrienden in de Franse Ardennen zit, waar twee van hen een huisje hebben. Op vrijdag loop ik er een rondje met Conny, op zaterdag met Petra. Ha! Dit is toch echt weer andere koek dan een rondje (of tien) in Nederland. Zalig, de inspanning die het kost om bergop te gaan en het gemak waarmee je naar beneden vliegt. Heerlijk, het zo slim mogelijk plaatsen van je voeten op de oneffen paden zodat je niks verzwikt en niet op je plaat gaat (dat laatste mislukt – en als ik het bloed in straaltjes van mijn knie naar beneden zie lopen, bespeur ik de aanwezigheid van mijn moeder in mijn eerste gedachte: shit, mijn sokken). Zo heerlijk dat ik me zondag, als we met een groepje een eind wandelen, niet kan inhouden en een paar keer op mijn Teva’s een helling naar beneden hol.

Wat een mooi spelletje is het toch. Daar heb ik geen plannen voor nodig. En met die luiheid valt het misschien toch ook wel mee.