Natuurlijk vraag ik me regelmatig af waarom ik er nog op blijf kijken, als het me veel vaker een rotgevoel oplevert dan dat het me blij maakt. Een verslaving, dat is het in mijn geval, daar ben ik me allang van bewust. Niet voor niets wil ik nog steeds niet aan de smartphone – tijdens mijn onderduikweekendjes en vakanties mis ik het totaal niet, maar als ik internet op mijn telefoon zou hebben, zou ik het tóch niet kunnen laten mijn e-mail te checken (dat zou nog niet zo erg zijn) en op facebook te gaan neuzen, hoe lekker het bos ook ruikt en hoe weldadig de stilte er ook is.

De weekendjes in de natuur lijk ik nodig te hebben om de boel even te resetten. Alsof ik de rust buiten me nodig heb om de rust binnenin te hervinden. Dat werkt meestal prima, maar als ik thuiskom, gaat steevast als eerste de laptop aan. Ik moet toch even kijken wat er allemaal gebeurd is tijdens mijn afwezigheid, niet? En steeds meer word ik me ervan bewust dat ik de energie uit me voel weglekken als ik door de berichtjes scroll en zo hier en daar doorklik naar een wat langere tekst of een filmpje. Diverse pogingen heb ik al gedaan – mensen ontvrienden, pagina’s ontleuken, vrienden indelen in groepen, vrienden ontvolgen, zelf weinig updates plaatsen – maar het blijft te veel, en het wordt alleen maar meer. En het blijft trekken, ook al word ik er niet blij van.

Ik heb natuurlijk ook echt heel leuke vrienden, op facebook (in het echt ook hoor – dat jullie niet denken dat ik zielig ben), die ook echt heel vaak echt leuke berichtjes plaatsen en echt gevatte opmerkingen maken, die mij soms echt aan het denken zetten, waar ik soms echt door word geraakt en vaak echt hard om moet lachen. En facebook is de plaats waar ik veel nieuwtjes en wetenswaardigheden rond hardlopen en mooie loopjes oppik, daar wil ik toch echt niet zonder. Dan is er nog een handjevol vrienden van vroeger, met wie ik niet direct ga mailen of koffiedrinken, maar van wie ik het leuk vind zo nu en dan via een update te zien dat ze nog in leven zijn en wat ze zoal uitspoken in dat leven. Maar, eerlijk is eerlijk, ik ben vooral bang van alles te missen op het gebied van het lopen, als ik niet langer op facebook verkeer.

Terwijl ik mij voorhoud dat ik veel minder last van fomo heb dan, pak ‘m beet, een jaar geleden, toen ik het nog vreselijk vond om niet bij loopjes aanwezig te zijn waar verder alle leuke mensen bij zouden zijn, is er in feite maar weinig veranderd: ik ben nog steeds hartstikke bang om dingen te missen en niet op de hoogte te zijn van wat er allemaal gebeurt!

Beleef ik in de onderduikweekendjes een zachte reset, een harde reset volgt tijdens een weekje bij Jan van Delden in de Dordogne. Het er gewoon zijn, de aangename gesprekken met vrienden, de verhelderende inzichten die Jan tussen een heleboel onzin en drukte door vlecht, de spontane didgeridoo- en klankschaalsessies, de heldere sterrenhemel, de nachten die gevuld zijn met het geluid van bosuilen, de hand- en spandiensten bij het houthakken, het rapen van walnoten, het plukken van frambozen, de niet te versmaden hardlooprondjes – ze dragen allemaal bij aan die reset. De meeste indruk maakt echter een gesprekje met Daphne, die ook in Frankrijk woont. Zij heeft geen computer, geen televisie, geen mobiele telefoon, leeft op de manier waarop ze wil, en mist niets. Zo kan het dus ook.

Daphnes verhaal raakt aan een diep verlangen. Ik benijd haar om hoe ze leeft, maar weet dat ik zelf in de hand heb waar ik mijn aandacht aan geef. Het is niet nodig om op het Franse platteland te wonen om innerlijke rust te ervaren – al ben ik geneigd te denken dat het wel zou kunnen helpen, in elk geval als je Jacolien heet. Het is ook vast niet zo dat iedereen onrustig wordt van facebookachtige activiteiten, en dan is het misschien ook nog eens niet zo dat iedereen onrust als vervelend ervaart, maar ik doe dat wel. Ik kies ervoor de aandacht wat meer bij mezelf te houden, en wat minder te volgen van wat er in de (hardloop)wereld allemaal gebeurt. Niet omdat dat beter is, wel omdat het lekkerder is.

De eerste dagen als ex-facebookgebruiker ben ik goed doorgekomen, dank u.