Ha, kan ik ook eens het woord ‘crosstraining’ in mijn mond nemen…

Vanmorgen met Ton een proefritje gemaakt op een van zijn mountainbikes. Ton is minstens net zo fanatiek – eh, enthousiast fietser als ik hardloper ben, en vond een poosje geleden dat hij een nieuwe fiets nodig had, eentje met grotere wielen dan zijn oudste, en nog wat andere specificaties die ‘m meer geschikt voor op het strand maken. Maar dat zou z’n derde mtb worden, en dat vond Ton dan weer wat overdreven. En Petra ook, als ik me niet vergis. Dus moest de oudste van de drie het veld ruimen. Nu wil het geval dat ik al een poosje graag een mtb zou willen… Een plus een is twee; maar voor de overdracht een feit is, eerst dus een proefritje om te kijken of fiets en ik een beetje bij elkaar passen.

Vanuit Hillegom eerst over asfalt richting De Zilk. So far so good, al lijkt Ton nauwelijks gas terug te nemen in de bochten, zodat ik me meteen een bangerik voel omdat ik mijn remmen gebruik. Bij De Ruigenhoek ligt een klein, maar pittig circuitje. O ja, zo ging dat. Lastig. Beetje spannend. Leuk. Te warm gekleed. Dan weer over de weg naar het parcours bij Noordwijk. Heerlijk zoeven over het fietspad door de duinen. Als Ton even aanzet wanneer het iets omhoog gaat, voel ik aan mijn benen dat die nog niet helemaal hersteld zijn van afgelopen zondag in Geldrop.

Dan het parcours op. Jaren geleden fietste ik het ook eens, en ik herinner me van toen dat ik het lastig vond en dat ik, ondanks de fietsschoentjes, mijn voeten los op de pedalen hield. Ton geeft allerlei tips. Kijken naar waar je naartoe wilt, niet naar waar je juist níet naartoe wilt. In een kuilige afdaling achterop je zadel gaan zitten, of zelfs gaan staan. Ook roept hij naar me wanneer ik lichter moet schakelen omdat er een steile helling aankomt. Wat een service. Een paar keer moet ik van de fiets af, omdat ik het te spannend vind, of omdat ik het niet red om boven te komen, een enkele keer te laat schakel.

Als we beide delen van het parcours gehad hebben, vraagt Ton wat ik wil. Ik dacht eigenlijk dat we rechtstreeks terug naar Hillegom zouden fietsen, maar krijg stellig de indruk dat dat niet echt tot de keuzemogelijkheden behoort. Nog een keer het parcours dan maar… En warempel, in het begin gaat het soepeler. Ik ben (nu al!, denk ik optimistisch) meer ontspannen dan de eerste keer. Maar aan het eind zit er een venijnige trap in, waar ik de eerste keer bovenaan even in weigering schoot. Nu fiets ik aanvankelijk wel door, maar gaat het eigenlijk slechter, doordat ik veel te veel rem. Nog een keer, besluit Ton (nou ja: stelt hij voor). Oké dan maar. De ‘aanloop’ mislukt jammerlijk. Weer sta ik bovenaan de helling stil om te denken: ik durf dit niet. Toch ga ik natuurlijk, maar enige vorm van ontspanning is ver te zoeken. Pfff, blij als we weer op het asfalt staan.

Op naar het volgende feest. In de buurt van Noordwijkerhout zit nóg een parcours verstopt. Veel listig bochtenwerk, waarschuwt Ton me. En niet voor niets. Ik gil zo nu en dan alsof ik in de achtbaan zit, en vind dat ik het voor geen meter kan, maar vind het wél razend leuk. Dit laatste parcours is maar heel kort, en al snel mogen we het asfalt weer op. Tegenwind richting Hillegom. Ton fietst met irritant gemak naast me of voor me. Ik heb het tamelijk zwaar, terwijl ik tegelijk geniet van het glijden over het asfalt. Ik roep altijd dat een fiets niet meer dan een vervoermiddel is, maar weet stiekem natuurlijk al lang dat het ook een heel leuk speeltje kan zijn.

De fiets en ik liggen elkaar wel – voor een vriendenprijsje mag ik hem meenemen. Een keer mag ik bovendien profiteren van het feit dat Ton hem voor me schoonmaakt, terwijl ik een beetje lui met Petra zit te kletsen, voordat hij achterin de auto wordt gelegd.

In de auto en als ik thuis onder de douche sta, zingt de hele tijd het liedje “Happy” door mijn hoofd. “Happy, happy, happy, happy.” Verder dan (dit deel van) het refrein kom ik niet, maar dat is niet erg. IJzersterke tekst. Niet eens zozeer omdat ik nu eindelijk een mountainbike heb, maar vooral omdat het buitenspelen zo lekker was.