De halfzware valt me zwaar deze keer. Resultaten behaald in het verleden, bieden geen garantie voor de toekomst, zo blijkt maar weer – als je tenminste bereid bent even over het feit heen te stappen dat verleden en toekomst slechts ideeën in het heden zijn. Ik ga er van tevoren van uit dat ik, net als anders, weer moeilijk op gang zal komen, en dat het dan na een poosje lekker zal gaan, en ik vanaf dat punt betrekkelijk lichtvoetig naar de finish zal lopen. Nou ja, eigenlijk gaat die vlieger ook deze keer op, alleen heb ik nu iets langer nodig om op gang te komen – een kilometer of 45 namelijk. Gelukkig heb ik dan nog 8 kilometer voor de boeg waarin het relatief lekker gaat.

Aan de omstandigheden ligt het niet, die kunnen nauwelijks beter. Het weer is nagenoeg perfect, de modder dit jaar mild. Over de verzorging en het gezelschap van mijn medelopers heb ik al helemaal geen klagen – het is een Willem-en-Annemarie-loopje tenslotte.

Het zijn de benen, die willen in een warm bad of zo, of rechtuit op de bank, iets omhoog misschien, met een kussentje eronder, eventueel willen ze dan best ergens in de middag een heel klein en sympathiek rondje wandelen. Ze willen alles, behalve dit urenlange hardgeloop, heuvelop en heuvelaf. Maar ze hebben geen keus, ze moeten.

Het is maar goed dat ik weet dat de toekomst niet meer dan een idee in het heden is, want stel je toch eens voor dat ik écht over twee maanden de dubbele afstand zou moeten lopen, ik moet er niet aan denken.