Vandaag zit ik voor de verandering eens op de fiets. Niet om te fietsen, maar om een loper te begeleiden en volgens diens wensen van eten en drinken te voorzien. Die loper start om half vijf in de morgen in Den Burg op Texel, om 120 kilometer te gaan lopen. Deze fietsbegeleider stapt iets vroeger dan dat op de fiets om op tijd bij de start te zijn en eten en drinken van de loper over te nemen.

Over de amateuristische voorbereiding (die twee gevallen van materiaal’pech’ tot gevolg heeft, nog voordat ik gestart ben, en in beide gevallen een volkomen afhankelijkheid van materiaal en vaardigheden van een ander, om me in staat te stellen überhaupt te kunnen fietsen en begeleiden) zal ik verder maar niks zeggen – ik kan wat verzachtende omstandigheden aanvoeren, maar de stress en het gevoel van knulligheid zijn er nauwelijks minder om.

Mijn loper heeft het zwaar en besluit om na zestig kilometer te stoppen. Hij wandelt de hele tweede strandpassage. Ik wacht lang op hem bij de Horsmeertjes, waar hij het asfalt weer op komt. Nog vijf kilometer tot het keerpunt op zestig kilometer bij de veerdienst. Hij begint weer hard te lopen en is vrolijker dan toen hij het strand nog te gaan had. Het einde is in zicht.

Nog een kilometertje en het hele peloton lopers van de zojuist gestarte zestig kilometer komt ons tegemoet. Iedereen, werkelijk iedereen, snel of langzaam, applaudisseert, steekt zijn duim op, wenst hem succes of drukt op een andere manier zijn waardering uit voor deze loper die gestart is op de 120 kilometer. Waarschijnlijk weten ook zij dat de kans groot is dat hij het niet zal redden, maar de waardering is er niet minder om. Soms win je wat, soms verlies je wat. Als je de sprong niet waagt, kom je nooit verder, zoals Loesje zegt. Deze man is een kanjer, en krijgt een enorme oppepper door alle aanmoedigingen. En ik? Ik fiets met een brede glimlach achter of naast hem en voel tegelijk de tranen in mijn ogen.

Wat is het toch een prachtige sport.