Nog geen twee minuten nadat ik tegen Hannah heb gezegd dat we het zéker binnen de 22 uur gaan redden, zie ik het zigzaglijntje op het schermpje van de gps. O shit ja, daar heeft Michael gisteravond iets over gezegd, dat is ook zo. Even later sjokken we omhoog, de Teufelskanzel op. Later lees ik iets over “eine alpine Streckenführung” en “Trittsicherheit erforderlich.” Ietwat overdreven, maar zwaar is het. Geen fut meer, geen tempo meer. Ik loop dit laatste stuk met de gps in mijn hand, nu Hannah eindelijk overstag gegaan is en haar stokken gepakt heeft. Ik durf de gps niet goed weg te stoppen, uit angst voor nog meer extra meters in deze fase van de strijd, en mis mijn stokken om de broodnodige opwaartse kracht wat te vergroten. Het kan niet veel verder meer zijn dan een paar kilometer, die we nog moeten afleggen naar onze luxe kamer in het Laacher Seehaus, maar over deze ene kilometer die ons over de Teufelskanzel voert, doen we zo’n drie kwartier en die 22 uur kunnen we shaken. Niet dat onze eindtijd ertoe doet, maar we zijn aan het eind van ons latijn en snakken naar de finish van deze lange, lange kick.

De start is om kwart voor negen zaterdagmorgen in het stadje Moselkern, waar we met de bus naartoe zijn gebracht. Het idee is om over een afstand van 120 kilometer een gps-track te volgen, zo goed en zo kwaad als dat gaat, en om bij voorkeur vóór zondagmorgen kwart voor negen te arriveren bij het Laacher Seehaus in Mendig, waar we dan kunnen douchen en ontbijten, en idealiter nog wat slaap kunnen pakken voor we weer in de auto stappen. Een simpeler dagbesteding kan ik me nauwelijks wensen. Er zijn vijf verzorgingsposten voorzien, waarbij we vanaf post 2 twee (verschillende) rondes lopen, zodat VP2=VP3=VP4.

Ik hoef niks te presteren vandaag. Mijn loopdoelen voor 2015 heb ik al lang en breed gehaald, en ik zou in een diepe winterslaap zijn gesukkeld, ware het niet dat mijn oog op enig moment viel op dit ietwat obscure loopje in de Eifel. Een loop met in 2014 negen deelnemers, waarvan vijf finishers. Ik ben meteen gegrepen – dit lijkt me nou leuk. Ik zoek en vind een mede-slachtoffer in Hannah. Geen idee of we dit kunnen, maar we spreken af dat we er gewoon aan beginnen en wel zullen zien waar het schip strandt. Ik voel dan ook nauwelijks spanning, en heb er vooral veel zin in om de hele dag (en nacht, maar dáár denk ik dan liever weer niet te veel aan) buiten te zijn.

Het eerste stuk is gemoedelijk. Het gaat wat op en neer door het bos, over prima paden. We arriveren bij Burg Eltz en genieten van de aanblik van dit slot, zoals ons door organisator Michael opgedragen is. Soms twijfelen we over de juiste route, maar die twijfel is meestal van korte duur. Hannah heeft een hand-held gps aangeschaft, met een kaart waarop elk paadje te zien is, dat helpt enorm bij het oriënteren. Als back-up loop ik met de Suunto. Op een bepaald moment komen we op een weg uit, die weer op een grotere weg uitkomt, en is het verre van duidelijk waar het pad van de gps-track loopt. We lopen naar de grote weg, we lopen terug. Weer naar de grote weg, en weer terug. De lopers die nog achter ons zaten, hebben zich inmiddels bij ons gevoegd. Een van hen meent iets verderop een pad naar links het bos in te zien gaan, en we doen een poging dat te bereiken. De beek loopt echter door tot een steile rotswand en het wordt ingewikkeld daar langs te komen. Aan de overkant zien we iemand, en hem wordt gevraagd of er verderop een pad is. Het schijnt van niet. Terug maar weer. Uiteindelijk beseffen we dat er kennelijk geen pad is, en we klauteren de helling op. We zitten weer op de gps-track, en na een poosje weer op een pad. Dit heeft tijd gekost, veel tijd.

Er volgen nog veel van dit soort zoekacties. Als je eenmaal weet dat er blijkbaar niet altijd een pad is, neem je wel makkelijker de beslissing dan maar ergens in te duiken, maar al dat kruip-door-sluip-door-gedoe vreet tijd. Zo lopen we een poosje later met z’n vieren een poosje door een soort beekbedding. Regelmatig is de route versperd, en moeten we even de helling op, over bomen heen, op onze kont weer naar beneden. Hoe lang duurt het nog voor we weer op een fatsoenlijk pad terechtkomen? Het is dat ik dit leuk vind, anders zou ik het nu even niet leuk meer vinden…

Maar los daarvan ben ik blij. Geen moment vraag ik me af waarom ik dit ook alweer doe, dat is me volkomen duidelijk. Meer dan dit heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. We lopen lekker door het bos en soms door een weids landschap. Soms gaat het steil omhoog, soms ben je een poosje aan het hannesen, loop je es een stukje verkeerd, soms kun je zomaar weer een tijd achter elkaar lekker doorlopen. Geen moment verveelt het. Laat ik dit nu alsjeblieft niet meer vergeten – geen Winschotens meer, niet urenlang ergens rondjes draaien, of dat nou rondjes van 400 meter zijn, of iets langere rondjes. Ach, noem me hardleers, maar de eerste rondjesdraaienactiviteit staat voor 2016 alweer op m’n programma.

Na een kilometer of 40 bereiken we de tweede post. Ik eet van alles door elkaar: chocola, brood met kaas, pinda’s. Beetje cola erbij, een goeie mix. Michael vertelt dat de eerste ronde eenvoudiger is dan wat we tot nu toe gehad hebben. Brede bospaden, niet steil, makkelijk te vinden. Het begint te schemeren, en we zullen niet voor het donker is terug zijn bij de post. Niet zonder koplamp mee te nemen aan de ronde beginnen dus. Het is inderdaad een heerlijk rondje, met als enige nadeel dat het maar 15 kilometer lang is, zodat we bij post 3 nog niet op de helft van de totale route zitten. We hebben inmiddels onze regenjas aan, en na deze ronde gaat er ook een extra laagje ónder de jas – de wind is behoorlijk aangetrokken en is guur te noemen.

In de tweede ronde kunnen we grotendeels een gemarkeerde wandelroute volgen, maar we moeten de gps in de gaten houden, waarschuwt Michael. Lang gaat het goed, maar als we op een ruïne stuiten, waar het een wirwar van paden en paadjes is, raken we het spoor bijster. We proberen de gps goed te interpreteren, maar dat is lastig. Ik zie iets wat me nauwelijks een pad lijkt, en denk nog steeds aan die gemarkeerde wandelroute, en wijs het af. We zoeken verder. Lopen verder, keren op onze schreden terug. En dat een aantal keren. Soms omdat het pad toch echt de verkeerde richting neemt, soms lopen we dood op een helling die te steil voor ons is om ook maar te proberen via de helling de juiste route weer te vinden. We komen terug bij dat ene spoor, en Hannah stelt voor het toch een stukje te proberen. Grr, het blijkt na een paar meter een prima pad te zijn en het loopt nog samen met de gps-track ook. Weer onnodig veel tijd verspeeld. Terug bij de post feliciteert Michael ons. We hebben de ruïne overleefd, daarmee hebben we volgens hem iets bereikt. Aha, het lag dus niet alleen aan ons dat we het daar moeilijk hadden.

We doen ons nog even flink tegoed bij post 4. Nog 46 kilometer te gaan, en volgens Michael komen we nu in een andere fase van het ultralopen. We lopen de nacht in, in de dorpjes die we passeren, zal niets meer open zijn, er rijden geen bussen meer, en we komen al die tijd geen bemensde verzorgingspost meer tegen – post 5 is onbemand. We moeten ons goed realiseren waar we aan beginnen, wanneer we doorlopen. Hannah en ik realiseren ons vooral dat het nog een roteind lopen is. We komen nu in de Vulkaaneifel. We krijgen drie van die vulkanen voor onze kiezen, en maken dan een lange ronde om de Laacher See, een kratermeer. In dat rondje om het meer komt er dan tot slot nog iets op ons pad, waarvan ik de ernst onderschat, tot ik die zigzaglijntjes op het gps-scherm zie verschijnen.

Het grootste deel van de tijd loop ik achter Hannah. Niet alleen is zij hoofd-navigator, maar ook heeft ze de discipline om telkens weer te beginnen met hardlopen, zodra het terrein wat vlakker wordt, terwijl ik het allang best vind om te blijven wandelen. Met moeite zet ik me dan ook maar weer in beweging, inwendig mopperend, maar eigenlijk ben ik er blij mee dat ze dit op kan brengen, en mij met zich meetrekt. Als ik later de gps hanteer, begrijp ik haar drive iets beter. In het scherm staat ook het aantal afgelegde kilometers. Wandelend duurt het werkelijk eindeloos voor er weer een kilometertje bij komt. Frustrerend.

Na de Teufelskanzel (ik vervloek hier route-ontwerper Michael) zijn we er nog niet. Zelfs het navigeren is nog een poosje lastig, maar dan komen we gelukkig weer op een duidelijk pad zonder zijwegen, zodat ik de gps een poosje durf weg te stoppen en met m’n stokken kan lopen. Het wordt langzaam maar zeker licht. Het is hier schitterend, maar de natuurpracht kan me op dit moment gestolen worden. Het is mooi geweest, het is klaar.

22 uur en 42 minuten na onze start, arriveren we bij het Laacher Seehaus. Het was een toetje, maar een met de voedingswaarde van een hoofdmaaltijd. Het lekkerste toetje van het jaar.

PS Verslag (in het Duits) met foto’s en link naar filmpje: http://www.team-meldelaeufer.de/neuigke … -realkick/