Denk vooral niet dat ik spijt heb van mijn aankoop. Maar zorgen levert het ook op, zo’n tweede huisje. Zo was ik, toen het dan eindelijk beloofde te gaan vriezen, nogal blij met mezelf omdat ik eraan gedacht had om bij vertrek het verwarmingslint dat langs de leidingen onder de caravan loopt, aan te zetten. Mij zouden ze niet hebben, met bevroren leidingen en zo. Waar ik alleen even niet aan had gedacht, was dat de temperatuur ín de caravan niet veel verschilt van die ónder de caravan – althans niet wanneer ik er niet ben en de kachel (dus) niet aanstaat. Toen ik de volgende keer aankwam en de deur opendeed, hoorde ik meteen dat er iets niet helemaal goed gegaan was. Badkraan gescheurd. En waar zit de hoofdkraan eigenlijk? Links van de deur onder een luikje. Maar in de kraan die ik daar vind, is geen beweging te krijgen, ook niet voor de hulptroepen – jonger, sterker, handiger dan ik. De loodgieter heeft pas na het weekend tijd. Wel wijst hij ons op andere hoofdkranen – als ik het begrip ‘hoofdkraan’ zou moeten definiëren, zou ik in mijn definitie vast vermelden dat het er (per definitie, dus) maar eentje is, maar in Arnhem blijk ik er wel vier te hebben. Verwarrend. Met tape probeer ik de waterdruk te temmen, maar ik moet voor lief nemen dat schoon leidingwater nutteloos in de riolering verdwijnt. De reparatie (nieuwe badkraan, verplaatsen van de hoofdkraan) kost een lieve duit. Telefonisch word ik ingewijd in de geheime wereld van het water afsluiten en aftapkraantjes.

In het weekend erna zit ik weer in het bos, en als ik die zondag vertrek, besluit ik in mijn oneindige wijsheid dat het niet nodig is mijn pas verworven kennis in de praktijk te brengen. Het water blijft aangesloten. Het weekend daar weer na, staat Limburgs Halfzware op het programma. Aanvankelijk was ik van plan daar vanuit Arnhem naartoe te reizen, maar het begint me op te breken dat ik zo weinig thuis ben, en ik besluit om vanuit Haarlem op en neer naar Limburg te gaan. Ongerust volg ik die week de weersvoorspellingen. Het gaat vriezen. Om half 5 die zaterdagmorgen sta ik op, en als ik de gordijnen even opzij schuif, zie ik dat ik wat extra tijd moet inruimen om de autoruiten te krabben. Voor ik naar buiten stap, graai ik voor alle zekerheid toch maar de sleutels van Arnhem mee. Ik moet er niet aan denken dat het weer misgaat en ik wederom de hulp van de loodgieter moet inroepen. Niet alleen vanwege het geld, maar meer waarschijnlijk nog vanwege de schaamte. Ik heb me erg verheugd op een hele vrije zondag thuis op de bank met het nodige achterstallige leeswerk, en wil eigenlijk helemaal niet naar Arnhem, maar op het moment tijdens de thuisreis waarop ik moet beslissen of ik de A2 blijf volgen of de A50 opga, kies ik, met enige tegenzin, toch maar voor het laatste. Arnhem is een half uurtje korter rijden, dat is dan weer een voordeel voor mijn vermoeide lijf en slaperige hoofd. Het afsluiten van het water lukt, op de buitenkraan na. De keer daar weer na dat ik bij m’n huisje aankom, blijkt die dan ook gesprongen te zijn. Gelukkig, maar ook een beetje raar, lukt het me nu wél om de toevoer af te sluiten, en kan ik dit zelf repareren (denk ik, want ik heb ‘m sindsdien nog niet weer aangesloten om dat te kunnen controleren). Zelfredzaamheid is een groot goed en voorkomt schaamtegevoel.

Mijn grootste zorg is echter: hoe zorg ik ervoor dat ik voldoende naar mijn zin thuis ben, zowel in Haarlem als in Arnhem, en hoe combineer ik die behoefte met mijn hardloop- en andere leuke activiteiten? Toen ik het huisje kocht, dacht ik dat het hardlopen dan maar op een iets lager pitje moest komen te staan; het gaat me uiteindelijk alleen maar om rust en geluk, en daarvoor heb ik hardlopen niet per se nodig. Toch? Of toch wel? Vanwege de aanschaf van het huisje liet ik vorig jaar een loopje in de bergen schieten, wat ik zo’n beetje inhaalde door in november The Real Kick te lopen. Nu is het huisje er nog steeds, maar staat mijn agenda vol met het ene loopje na het andere, waaronder in juni iets in Zuid Duitsland, en een pittig exemplaar eind augustus in de Alpen. De drang om te lopen en daarbij ook aan georganiseerde dingetjes mee te doen, is onverminderd groot, daar helpt geen huisje in het bos tegen.

Niet echt een lager pitje dus. In februari liep ik, zoals gezegd, de Halfzware in Limburg. Mijn derde deelname aan de februari-editie. Een modderige. Voor de start zegt Willem met een sardonisch lachje dat we geen droge voeten zullen houden. We staan dan nog hoog en droog in de buurt van het befaamde hijgende hert, en het vriest, dus reageren we ongelovig. Maar Willem weet wat hij zegt, droge voeten houdt niemand. Ik loop die dag lekker en heb het goed naar mijn zin. John iets minder. Hij heeft last van zijn knie, en dat wordt er niet beter op met al die modder op het parcours. Bij de vierde post, op ruim 40 kilometer, laten Jos, Lisenka en ik hem achter bij de camper, en we lopen met z’n drietjes het laatste deel van de route.

foto: Jos

Een week later loop ik een rondje van 30 kilometer vanuit Arnhem. Ik ontwijk de plassen en modderbaden. Waar het pad helemaal vernaggeld is door grote voertuigen, en het een grote modderbende is, loop ik van het pad af het bos in, om die voeten maar droog te houden. Dat het daar ook modderig is, blijkt echter als mijn schoen opeens achterblijft. Op een sok en een oude hardloopschoen loop ik terug. Met moeite trek ik mijn schoen uit de prut. Ik moet Edwin gelijk geven: gewoon de eerste de beste water- of modderplas die je tegenkomt meteen vol nemen, dan hoef je daarna niet ingewikkeld meer te doen. Ik heb het nog nooit erg gevonden dat mijn voeten nat waren, en toch probeer ik het steeds uit alle macht te voorkomen. Oké, aan het schoonmaken van de schoenen na afloop heb ik een hekel, maar zo erg is dat nou ook weer niet. Vanaf nu ga ik geen energie meer verspillen aan het droog proberen te houden van mijn voeten, besluit ik. Nog geen uur later zijn mijn voeten weer warm en betrap ik me erop dat ik de plassen aan het ontwijken ben.

Bij de Galgenbergmarathon, begin maart, heb ik het zwaar. Ik loop, met onder anderen Hannah, Edwin, Matthew, Jannet, met de langzaamste groep mee, maar heb moeite het tempo bij te benen. Vooral de kilometers tussen de plusminus 28 en 35, die zich op/rond/over de Amerongse berg afspelen, vallen me zwaar. Tijdens de klimmetjes raak ik telkens achterop. Zwakke benen, duidelijk. Ook vandaag komen we modderige stukken tegen. De groep vertraagt telkens, komt tot stilstand, doordat iedereen de modder ontwijkt en langs de droge kant wil. Op het laatst irriteert me dat een beetje, en ik besluit dwars door de plassen te gaan. Hè, hè, toch niet zo’n trutje als ik me soms voel. Na afloop voel ik me belabberd en dat blijft zo de rest van de dag. Darmen in de war, blaas in de war, benen in de war, hoofd in de war. Pas na het avondeten normaliseert de boel een beetje, en zijn alleen mijn benen nog lichtelijk in de war. Het is weer zo’n dag waarop ik me afvraag ik nou de enige ben die zich soms zo beroerd voelt na een betrekkelijk rustige trainingsloop. De herten die we schijnen te zijn tegengekomen, heb ik niet gezien.

Gelukkig heb ik daarna een rustig weekje op het programma staan, dat wordt afgesloten met een weekendje Ameland met mijn oude, vertrouwde vriendenclubje. Vorig jaar was ik er niet bij, vanwege de Sallandtrail die in hetzelfde weekend valt, maar dit jaar geef ik voorrang aan het vriendengebeuren. Zaterdag een klein rondje lopen, ’s middags een stukje wandelen, zondag een iets groter rondje fietsen. Om dat laatste gaat het dit weekend eigenlijk, wat het sportieve deel betreft dan. Met z’n zessen fietsen we de MTB-toertocht van 60 kilometer. Geen al te lastig parcours, had Petra me van tevoren gerustgesteld. In het begin moet ik moeite doen de anderen bij te houden. Ik ben toch echt geen fietser, bedenk ik weer. Toch vind ik het leuk, vooral de delen van het parcours met een opeenvolging van korte heuveltjes, waarbij je elk volgende heuveltje opkomt op de snelheid die je van de afdaling van de vorige hebt. Best een lollige sport, bedenk ik óók niet voor de eerste keer. Zelfs de 10 kilometer met tegenwind over het strand vind ik leuk. Na een kilometer of 40 merk ik dat mijn duurconditie zich begint uit te betalen. Ik heb het gevoel dat ik nog wel even door kan gaan. Ik moet echter wel steeds vaker afstappen op de iets steilere hellingen. Dat irriteert een beetje, maar niet genoeg om me er druk om te maken. Na 5 uur zijn we terug in het huisje, en ik ben niet half zo moe als na 5 uur hardlopen. Volgend jaar de 90 kilometer? Of toch maar weer de Sallandtrail?

Foto: René Jansen

De maart-editie van de Halfzware loop ik dit jaar voor het eerst. Een paar kilometer minder, minder hoogtemeters, minder modder vooral dan in februari. Meer asfalt ook, en dus(?) iets minder mooi. Maar mooi genoeg, en zwaar genoeg. Ik loop lekker, ik loop goed, daar doet het feit dat anderen sneller lopen niets aan af. Het wordt tijd dat ik met dat laatste feit nu eens écht vriendschap sluit, dat bespaart me een boel frustratie. Ik loop een heel stuk alleen, wat ik niet vervelend vind. Veel hellingen omhoog blijf ik hardlopen, en dat stemt tot grote tevredenheid. Het betekent dat ik me sterk voel, en hierbij geeft de uitslag van de Laurens-test me het nodige vertrouwen – mijn beenspieren zijn dan jammer genoeg wel bestempeld als zwak, maar daartegenover staat, volgens het rapport, een uitstekende herstelcapaciteit. Het lactaat dat in mijn bloed wordt aangemaakt, wordt snel weer afgebroken. Ik durf dus te blijven hardlopen, omdat ik weet dat ik daarna snel genoeg weer herstel. Ik ben minder bang om me te forceren. De laatste 10 kilometer, vanaf de laatste verzorgingspost, voelen als een lange eindsprint. Ik moet alle zeilen bijzetten, maar het lukt me om het clubje waar ik bij in de buurt loop niet te verliezen, zodat ik sneller ga dan ik in mijn eentje zou hebben gekund. Blij ben ik, en na afloop ben ik gewóón moe, en voel ik me niet belabberd zoals na de Galgenbergmarathon. Alleen heb ik nu wel behoorlijke last van heupen en achillespees. Zo heb je altijd wat.

Ik rijd terug naar Arnhem, deze keer volgens plan, en val om negen uur als een blok in slaap. Ook een manier van uitslapen. Op zondag lees ik het restant van de kranten van de afgelopen week weg, wandel ik een piepklein rondje, schrijf ik een blogtekst en mijmer ik tussendoor wat voor me uit. De vogels laten weten dat het voorjaar is. Graag zou ik hier in het bos willen blijven, maar straks stap ik gewoon weer in de auto om naar huis in Haarlem te gaan. En al voelt dat nu niet zo, als ik daar ben, vind ik het ook weer fijn om thuis te zijn.

Verwijzingen kom je overal en altijd tegen en ze kunnen alle mogelijk vormen aannemen. Soms is die vorm nogal expliciet, zoals hier tijdens de halfzware in Limburg. (Met dank aan Jos voor de foto.)