Ik vang op dat het over een vogel gaat, maar verstaan kan ik het net niet. Even iets versnellen, zodat ik dichter achter Hannah en Christiaan kom te lopen. De vogel zingt het begin van de Vijfde van Beethoven, vertelt Christiaan. Makkelijk te herkennen dus. Kijk, dat zijn trucjes waar een mens wat aan heeft. Nou maar hopen dat de geelgors, want dat is de zanger in kwestie, ook een beetje voor wil komen in streken waar ik nog weleens vertoef. Ik laat me weer iets terugzakken en probeer het bekende deuntje te onderscheiden in de wirwar van geluiden hier in het open veld.

We zitten nog in het stadium van de race waarin ik goeddeels samen loop met Christiaan en Hannah. Tot groot genoegen, mag ik wel zeggen. De laatste kilometers voor de post op 69 kilometers zie ik de twee bij me weglopen, en ik weet, al hoop ik tegen beter weten in, dat ik het de laatste dertig kilometer op eigen kracht zal moeten doen. Ik wil hen echter zo lang mogelijk in het vizier proberen te houden, al is het alleen al omdat dat me oriënteringstijd scheelt – de route is weliswaar beter dan ooit gemarkeerd, maar ik ben nou eenmaal erg goed in het niet zien van lintjes en bordjes – maar ook omdat ik hoop dat dat me oppept om zoveel mogelijk tempo te proberen te houden. Dat ik vermoeid begin te raken, blijkt wel uit het feit dat ik Edwin volkomen over het hoofd zie, die juist bij die post op 69 kilometer staat als wij daar aankomen. We praten even voor hij aan zijn laatste elf kilometers begint. Ik mag eerst nog een rondje van twintig, voor ik aan diezelfde laatste kilometers kan beginnen.

Het gaat goed, dit jaar. Natuurlijk is het zwaar, natuurlijk doet het zeer, natuurlijk zitten er kilometers tussen die maar duren en duren, maar mentaal heb ik een makkie deze keer. Rustig begonnen, rustig gebleven. Niet zo bezig met een eindtijd – al had ik natúúrlijk best graag iets sneller willen lopen dan vorig jaar, en gebeurde dat niet. Het is van geen enkel belang. Het is een mooie dag. Ik ben blij.

Thuis zoek ik het geluid van de geelgors op. Maar ik herken niet helemaal het begin van de Vijfde. Wel het ritme, niet de melodie. Ik check het even op de piano. Bij Beethoven gaat het die eerste noten een grote terts naar beneden, en die geelgors daalt een kleine terts. Man met baard heeft meer verstand van biologie dan van muziek? Of hebben ze een geelgors op het web gezet die geen wijs kan houden?

Maar toch: de vijfde. De vijfde keer dat ik de lus bij Epen liep namelijk, én de vijfde keer dat ik de  honderd aantikte. En het lichaam lijkt er langzaam maar zeker een beetje vrede mee te krijgen dat het na zestig kilometer nog niet gedaan is met dat idiote geloop.