Mijn vader stierf op 22 november 2016.
Zeker, we wisten dat het er een keer van moest komen. Hij was de jongste niet, en zijn gezondheid holde de laatste jaren achteruit.
Zeker, zijn dood was zo mooi als je je maar kunt wensen, en ik ben blij dat hem, en ons, een ziekenhuisopname bespaard is gebleven. Het is goed zo.
Zeker, ik ben nu 51 jaar oud en ben dankbaar dat ik zo lang mijn beide ouders heb gehad. Niet iedereen heeft dat geluk. Ik klaag niet.
Zeker, het leven gaat verder en ik zou ook niet anders willen.
Zeker, ik geniet van een rondje Veluwezoom op de mountainbike. Ik geniet van het hardlopen, van het buiten zijn, van een zware training soms.
Zeker, ik heb plezier en kan soms keihard lachen.
Zeker, ik zing mee met zowel het Weihnachtsoratorium als met de Top 2000 – om vervolgens weer een potje te huilen.
Zeker, het verdriet zal slijten. Doet dat al een beetje.
Zeker, 2017 is begonnen en ik wens ons allen een prachtig jaar toe. Dat we maar mogen blijven zien dat we allemaal mensen zijn, hoe verschillend ook. Het gaat om wat ons verbindt, niet om wat ons – ogenschijnlijk – scheidt.
Zeker, het leven gaat verder en ik zou niet anders willen.
Maar op dit moment is er, in mijn privé-wereldje, eigenlijk maar één ding dat ertoe lijkt te doen. Mijn vader is dood. Wat mis ik die man.
binnenstebuiten 
Lieve Jacolien,
Jong, oud of heel oud, je vader verliezen doet pijn. Morgen 2/1 is het 20 jaar geleden dat mijn papa overleed. Het gemis wordt minder, de pijn wordt minder, maar verdwijnt nooit. Huilen helpt. Heel veel. Hardlopen ook. Hardlopen en huilen tegelijk helpt ook. Ik weet niet of het helpt, maar ik denk aan je.
Veel liefs,
Christiaan
Hee Christiaan,
Dank je wel voor je ontzettend lieve reactie. Jazeker helpt dat. En jemig, jouw vader al twintig jaar geleden? Dan was je nog een kind toen je hem al moest missen. Wat ik zeg: ‘niet iedereen heeft dat geluk.’ Ik ben een mazzelaar, en ik heb verdriet.
Morgen denk ik ook aan jou.
Liefs en tot snel,
Jacolien
Och wijffie, mooi geschreven en natuurlijk ook mooi gevoeld. Dikke kus. Marjan
Dikke kus terug, jac
Hai Jacolien,
Je mag verdrietig zijn. Laat het gebeuren. Sterkte.
Bennie
Dank je, Bennie. Het gebeurt vanzelf.
Tot snel weer ergens in langloopland, hoop ik.
Groet, Jacolien
Gecondoleerd Jacolien. In iedere traan is hij toch, in iedere gedachte is hij toch.
Warme groet,
Dorothé
Dank je wel, Dorothé. Alle goeds voor jou ook gewenst.
Groet, Jacolien
Leef met je mee! De afgelopen feest(?) dagen zijn dan moeilijke dagen. Hoeveel tranen kan je laten! Maar gauw weer eens wat kilometers delen.
Ha Edwin,
Dank je wel, en ja, er vallen de nodige tranen – bij jullie ongetwijfeld ook. Is niet erg, eigenlijk wel fijn om het verdriet zo te kunnen voelen.
Ik had eigenlijk gehoopt afgelopen week een keer met je aan de loop te kunnen (ik was de hele week in Arnhem), maar mijn stemming stond niet helemaal op standje gezelligheid, en bovendien zit er een blessure nogal hardnekkig op mijn deur te kloppen, dus ik durfde het niet aan. Maar van uitstel komt in dit geval natuurlijk geen afstel. Hoop dat de gelegenheid zich snel voordoet.
Alle goeds gewenst voor jou, Monique en de kinderen. Dat het maar een goed jaar mag worden.
Liefs, Jacolien
Hi Jacolien, ,
Gecondoleerd. Het klinkt zo obligaat, maar uit ervaring weet ik dat elke blijk van medeleven een heel klein beetje bijdraagt in de verwerking van het verlies van een dierbare. Maar er zijn zaken die beter helpen dan medeleven. Maar die heb je gelukkig al gevonden. Rest ons niets dan sterkte te wensen en je hopelijk snel weer eens te treffen.
Renske en Ernst Jan
Ik lees je bericht nu, in de trein na een dag lopen waarop je me over je vader hebt verteld. Ik geloof dat je er goed mee ‘dealt’ en hoop (en weet) dat er een goed nieuw evenwicht zal ontstaan. Maar dat zal zeker anders zijn dan het vroeger was. Tot snel!