Ik schreef al weleens eerder dat mijn sportfanatisme door de jaren heen een golfbeweging laat zien, en vaak gevoed wordt door enige onvrede over hoe mijn leven zich op dat moment ontvouwt. Ik ben niet ongelukkig – daarvoor kan ik te hard genieten van grootse kleine dingen – maar kan ook niet zeggen dat ik mijn leven in alle opzichten geslaagd vind. Ik zeg werk, ik zeg relatie.

In periodes waarin ik mij niet zo ‘vervuld’ voel, kan ik me heerlijk vastbijten in het hardlopen. Een plan om naartoe te werken, een trainingsschema, loopkalenders, overzichten met gelopen kilometers en afgelegde hoogtemeters per week, tempo’s op de atletiekbaan, desnoods zelfs krachttrainingen, alles voor het goede doel. Een stip aan de horizon. Focus. Discipline.

Tuurlijk, het lopen zelf is lekker en bepaald geen straf, maar in mijn geval is het misschien nog wel meer de discipline die me goed doet. Lopen draagt waarschijnlijk niet direct bij aan een betere wereld, maar voor mij fungeert het wel degelijk als manier om zin te geven aan het leven, ook als ik denk te weten dat die zin een illusie is.

Maar ja, momenteel spelen er andere zaken in mijn leven. Een huis verkopen, een huis kopen, vertrekken uit Haarlem – het houdt de gemoederen hier in huize Schreuder behoorlijk bezig, kan ik wel zeggen. Het zijn onrustige tijden, schreef ik al. Het zijn spannende tijden, met zo nu en dan een stressverhogende complicatie. Het zijn vooral tijden waarin ik bezig wil zijn met weg, daar, een nieuwe plek, opbouwen, vooruit. Vastbijten in een hardloopschema wil me niet lukken – de focus ligt elders.

Heel begrijpelijk, zult u zeggen. En dat vind ik zelf ook. Een beetje jammer alleen dat ik me nu net dit jaar had voorgenomen een bergloop van 160 kilometer te gaan lopen, en me daar ook voor heb ingeschreven. Wat dat moet gaan worden? Geen idee.

Los van de focus vind ik mezelf ook wat gemakzuchtig. He-le-maal op de fiets naar de duinen om daar wat hoogtemeters te maken? Nou, ik ga wel even direct vanuit huis, dat scheelt tijd. Dan maar vlak en asfalt. Hoge tempo’s? Ik kan me er nauwelijks toe zetten. Bang voor de pijn die dat doet. Lange duurlopen? Pff, wanneer mag ik aan de koffie?

Dus, of ik nou uiteindelijk die wedstrijd ga lopen eind juli of niet, en of ik nou voor lief neem dat mijn focus momenteel even bij andere dingen ligt of niet, een schop onder mijn kont kan ik wel gebruiken.