Mijn rol sporttape ligt altijd in de keukenlade, zo voor het grijpen. En omdat ik morgen, bij de Trail des Vieux Moulins, mijn ultraraptors aan wil, heb ik die rol nodig. Sinds de Sallandtrail weet ik weer dat ik in die raptors blaren krijg als ik mijn hielen niet afplak. Maar ja, hier in mijn boshuisje heb ik wel twee lades, maar in geen ervan ligt tape. In De Steeg dan? Ik probeer de inhoud van de keukenla daar te visualiseren, maar zie geen sporttape voor me. Niet dat het had uitgemaakt, ik kom er net vandaan, en zou er niet voor teruggereden zijn. Ik hoop dat ik bij het inpakken voor de verhuizing zo slim ben geweest de tape op een logische plek te stoppen, zoals bijvoorbeeld in een van mijn hardloopkratjes. Helaas, kennelijk hanteerde ik op dat moment een andere logica. Geen idee waar ik het heb, maar geen nood, want ik kom een rol kinesiotape tegen – een nepper van de Action dan. Die kan ook prima dienst doen als blaarpreventie.

Het is weer een beetje zoeken voor me de laatste tijd. Ik vind dat ik hard aan het werk zou moeten zijn in mijn nieuwe huis, maar voel me er soms zo ongelukkig – het is er nogal stoffig en ongezellig, de verbouwing hapert, op een dixie moeten plassen is sowieso al geen pretje, maar nadat die drie weken niet geleegd is terwijl we in een hittegolf zitten, is het er ronduit weerzinwekkend – dat ik uitwegen zoek om me weer wat blijer te voelen. En zoals gewoonlijk gaan die uitwegen richting georganiseerde loopjes. Daar komt nog bij dat ik nodig weer wat afstand in de benen moet krijgen als ik eind oktober enige kans wil maken de ISU uit te lopen, en op eigen kracht lukt het nog steeds niet de duurloopafstand op te voeren. Lang leve de trailkalender, waarop de Trail des Vieux Moulins prijkt, te lopen op 19 augustus, vanuit Lierneux (een stukje onder Luik). En lang leve Jos, die wel mee wil die kant op. Voor de som van € 8 mogen we 42 kilometer sjouwen en worden we onderweg voorzien van het een en ander aan vast en vloeibaar.

Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb een goede dag. Niet dat het lopen gemakkelijk gaat, mijn benen zijn van lood. Ik wandel veel, ook als het helemaal niet zo steil omhoog gaat. Ook mis ik de nodige stabiliteit, en moet ik erg uitkijken dat ik niet onderuit ga. Ik krijg blaren op mijn hielen en moet een paar keer stoppen om ze te verzorgen – de Actiontape plakt niet goed. Ik heb nogal dorst en drink veel. Op de posten van 8 (alleen water) en 21 kilometer (uitgebreide post) vul ik mijn waterzak bij. Die tweede keer krijg ik hem nauwelijks weer dicht. Bij de volgende post, op 34 kilometer, krijg ik hem met geen mogelijkheid meer open, ook niet met hulp van een van de vrijwilligers. Oeps, dat wordt pittig, zonder water de laatste kilometers door. Bijna word ik op pad gestuurd met een 2-literwaterfles, maar dan bedenkt nog net op tijd een andere vrijwilliger (die, net als ik, erg haar best doet om zich in het Engels verstaanbaar te maken) dat ze een halfliterflesje in de auto heeft liggen. Dat krijg ik mee, nadat ze eerst nog bezorgd heeft gevraagd of ik het niet erg vind dat ze er al uit gedronken heeft. Zulke mensen dus. Zo fijn.

Ik heb een goede dag. Het is een loopje naar mijn hart. Heel groen, levend en veel nattigheid, veel schaduw, een fijne atmosfeer, super gemarkeerd, heel afwisselende ondergrond, niet extreem veel hoogtemeters (dat vind ik óók leuk, maar dit misschien toch net iets leuker) en dat we enorme slingers maken en dat de grote ‘ronde’ van 42km dus een beetje kunstmatig is, zie ik pas achteraf – ik merk er niks van tijdens het lopen. Ik kan me goed aan mijn voornemen houden om het rustig aan te doen, mijn enige ambitie is om de trail uit te lopen, en iedereen mag sneller zijn dan ik. Nou ja… Ik heb van tevoren bedacht dat ik er waarschijnlijk een uur of zes over ga doen. Tijdens het lopen realiseer ik me dat dat nog weleens lastig zou kunnen worden (ook niet erg), maar ik finish in 5 uur, 59 minuten en 56 seconden. En dat zonder daar speciaal op aangestuurd te hebben. Stiekem ben ik toch wel blij dat ik niet helemáál de laatste ben die over de finish komt.

Ik heb zo’n dag waarop alleen maar buiten in de natuur lopen me volmaakt gelukkig maakt. Een dag ook waarop ik bedenk dat ik lopen toch maar weer tot hoofdzaak des levens moet bombarderen, iets fijners dan dit bestaat immers niet. Maar ik weet dat zo’n idee niet het eeuwige leven heeft en net zo makkelijk weer wordt vervangen door een ander. Maakt ook niet uit.

Jos zit al bijna 3 kwartier op me te wachten. Ik laat de douche schieten en fris me wat op bij een wastafel. We eten een lekker vette en zoute friet met mayo (geniaal, een friettent bij de finish), en drinken in de auto nog een breaker (eiwit!) en een blikje lauw bier, alcoholvrij natuurlijk.

De molens zijn aan ons voorbijgegaan.