De spierpijn liegt er niet om. Sjongejonge, wat merk ik dat ik de gerichte trainingen totaal verwaarloos. Daarbij verdampen die paar schamele hoogtemeters die nu eigenlijk standaard in ál mijn trainingen zitten. Mijn bovenbenen zijn echt niet meer bestand tegen een paar serieuze afdalingen. Gelukkig werk ik de woensdag na de Vieux Moulins in Haarlem, en heeft fysio Jan Willem tijd voor me. Maar die avond ga ik ook naar de baan, nu ik er toch ben. En ik wil nog even verder met het maken van kilometers, wil mezelf een beetje harden nu ik zo lekker op dreef ben, en zoek iets leuks uit voor de zaterdag. Ik kijk naar de gps-routes die MST op de site heeft staan, en kies de Montferlandse toppenroute. Ruim 32 kilometer, plusminus 430 hoogtemeters (volgens de site wat meer, geloof ik, maar dit zegt mijn gps na afloop).

Er is voor zaterdag veel regen voorspeld, goed voor de mentale hardheid. De opdracht aan mijzelf is om de route níet in te korten, hoe verrot ik me ook voel, en om níet te gaan wandelen (tenzij het echt steil wordt, dan mag het altijd). Vroeger hoefde ik dat soort dingen niet tegen mezelf te zeggen, maar tegenwoordig? Hopeloos is het.

Ik vertrek vanaf ’t Peeske, waarvandaan ik al een keer met Edwin de MTB-route liep. Ik heb de route uiteraard in m’n horloge geladen, maar hij is ook erg goed gemarkeerd. Ik vind dat wel lekker, weinig kans om fout te lopen, geen gezoek. Weer zit ik er vanaf het begin lekker in. Niet omdat het lopen zo gemakkelijk gaat, maar omdat ik het heel rustig aan mag doen van mezelf, en omdat de omgeving prachtig is, en de route ook. Een boom schudt zich uit boven me, het zijn voorlopig de laatste druppels die ik over me heen krijg. Ik was zo bang voor nat, lang onderweg en dus koud, dat ik voor de zekerheid een thermoshirt heb aangetrokken. Heel even lijkt dat lekker, als ik heel in het begin tegen de wind in langs een open veld loop, maar al snel puf ik van de warmte en stop ik om het uit te trekken. Totaal onnodig.

Het geraas van een snelweg is moeilijk te negeren. Uitnodiging. Geluid komt op in de stilte. Ik loop tegen de wind in, en kom bij het lusje dat een stukje Duitsland meeneemt. Ik steek de snelweg over, aan de andere kant is het stiller. Uitnodiging of niet, dit is toch net wat fijner. Een lang stuk asfalt, door het bos. Dan loop ik het dorpje Elten in, en hé, een molen. Echt zo’n typisch Hollands exemplaar, zou je denken. Stukje nieuwbouw, ach ja, Duits dorpje, ik ben in het buitenland, de auto’s hebben witte nummerborden, de mensen op straat spreken Duits met elkaar, toch wel leuk. En ik loop het dorpje weer uit. Omhoog, want richting Hoch-Elten, en dat heet natuurlijk niet voor niets zo. Daar kom ik, op een uitzichtspunt, bij een kunstwerk en een schitterende kerk. Dilemma. Ik moet doorlopen op grond van mijn voornemen, maar ik wil ook juist wat minder autistisch zijn in dit soort gevallen. Ik doe wat ik bijna nooit doe: ik stop om mijn telefoon te pakken en maak een paar foto’s. Die zijn niet zo geslaagd (belichtingsprobleempje), maar ik wil iets van het moment vangen.

Het kunstwerk verbeeldt een poort. (Er staat een bordje bij hoor, ik verzin het niet zelf.) Kijk je de ene kant op door de poort, dan zie je het weidse landschap, je kijkt naar buiten, de wereld in. Kijk je de andere kant op, dan zie je die kerk, en wat die dan ook voor je symboliseert. God, jezelf, liefde. De innerlijke weg. Klinkt misschien wat weeïg, maar ik vind het mooi. Ook door die hoge, gladde en strakke zwarte pilaren die de poort vormen. En die enorme kerk natuurlijk, die daar al eeuwen staat. Oud en nieuw, binnen en buiten, ze komen hier samen.

Ik ga verder. Nog wat bospaderigs voor ik weer op dezelfde asfaltweg kom richting snelweg. Ik loop Nederland weer in. Meer asfalt voor ik de bospaden weer op mag, maar het stoort me niet. Nog niet. Mooi asfalt is niet lelijk, hou ik mezelf voor. Maar wat verderop komt er een gedeelte waarin ik de hoeveelheid verhard en bebouwd en dan ook nog zon en dus warm, wat overdadig begin te vinden. De route leidt door Stokkum en door ’s-Heerenberg. In Stokkum een tweede molen. En zeker ’s-Heerenberg is natuurlijk prachtig. Kasteel, kerk, zaterdagmorgen, winkelend publiek, toeristen. En een eenzame hardloper, die zich een beetje misplaatst voelt in deze omgeving, maar zich er wel doorheen slaat. Ik wilde toch mentale hardheid trainen? Nou dan.

Blij dat ik het stadje weer uit mag. Vanaf hier is het weer goed en blijft het goed. Ik laaf me aan de onverharde paden en het bos, met zo nu en dan een open veld. Moet wel iets vaker een weg oversteken dan mij lief is, maar goed, je kunt ook té veeleisend zijn. Ik heb me weer genoeg kunnen opladen om Zeddam dan wel weer leuk te vinden. Alweer een molen, en een hele mooie nog wel. Zeddam is klein, dat helpt. Ik ben er zo weer uit, en loop het bos weer in. De heuveltjes neem ik, zoals ik met mezelf heb afgesproken, in rustig dribbeltempo. Nou ja, eigenlijk doe ik álles in rustig dribbeltempo vandaag. Veel snelheid zit er niet in, maar ik wandel niet.

Het moment komt natuurlijk dat ik begin te verlangen naar het einde. Ik heb het lijntje van de gps-route in mijn schermpje, en mag van mezelf niet spieken hoe ver ik ben. Maar eens per kilometer staat er 10 seconden lang de afstand in het scherm. Ik kijk wat vaker, in de hoop dat ik net een van die seconden tref. En in de hoop dat de afstand die ik dan zie niet tegenvalt. De lucht wordt steeds donkerder, en het begint in de laatste kilometers toch nog te regenen. Niet erg, ik had veel meer nattigheid verwacht, en zeker sinds deze zomer ben ik uitgesproken fan van regen. Al heb ik toch liever dat die valt terwijl ik binnen zit.

Als ik weet dat ik nog zo’n twee kilometer moet, kijk ik achterdochtig naar alle kronkels die het lijntje op m’n scherm maakt. Ja zeg, gaan we nu nog omlopen ook? En dat terwijl ik er bijna ben? Alsof deze hele route niet één grote omweg is. Na uren lopen kom ik weer uit waar ik begon.