Ik word wreed gewekt door de wekker. Zondag duurloopdag. Ik hoef niet heel ver vandaag, dat is het probleem niet. Zelfs de regen die ik hoor stromen, is het probleem niet. Maar ik ben moe en wil blijven liggen. Een kwartier lang gaat het in mijn hoofd heen en weer tussen ‘ik mag best nog een uurtje blijven liggen, lopen kan straks ook nog’ en ‘kom op jac, je bent al veel later dan je van plan was en als je er nu uitgaat, heb je na het lopen ook nog iets aan je dag.’ Oké, oké, toe maar dan. Wat een hobby. Gelukkig heb ik altijd Léonie om op dit soort momenten op terug te grijpen. Zij loopt momenteel op sommige werkdagen voor het ontbijt al een marathon, en komt aan 200km per week. Kom ik aan met m’n weekomvang van 50km (mét enige moeite). Niet zeuren dus.

De iets minder korte duurloopjes (minder kort dan doordeweeks, bedoel ik) in m’n eentje zijn de laatste weken geen onverdeeld genoegen. Ik heb van tevoren weinig concrete plannen, hooguit een afstand of tijd die ik ongeveer wil lopen, en een richting die ik uit wil gaan. Ben verder wat aan het zwerven, de omgeving wat aan het verkennen en kom steeds uit op een mix van bekend en onbekend. Steeds meer bekend. Het is niet zo dat het niet mooi is, maar heel vaak zitten er toch wat van die rechte, saaie paden bij. En natuurlijk heeft het er meer mee te maken dat het lopen gewoon niet zo superlekker gaat, waardoor ik me tijdens zo’n duurloop soms tamelijk ongelukkig kan voelen, maar in mijn hoofd hebben het rotgevoel door het lopen en de omgeving zich aan elkaar gekoppeld. Iets met verbindingen tussen neuronen of zo. En dat terwijl ik met mijn korte rondjes vlakbij huis eigenlijk nogal tevreden ben. Niet dat die loopjes altijd wél lekker gaan, maar dan nog duren ze in elk geval niet heel lang. En de omgeving hier vlakbij is zo mooi als ik me maar kan wensen.

Voor vandaag heb ik een oplossing bedacht. Ik ga gewoon mijn allerfavorietste korte rondje twee keer doen. Er zitten lekker veel hoogtemeters in dat rondje, en ik heb voor de grap al weleens tegen vrienden gezegd dat ik bij wijze van lange duurloop eigenlijk dat rondje een aantal keer achter elkaar zou moeten lopen. Gekkigheid natuurlijk, maar vandaag hoef ik dus maar kort, en probeer ik het gewoon een keer uit. Blijf ik lekker dichtbij huis, lekker vertrouwd.

De regen is gestopt, en terwijl ik ontbijt, begint de zon zelfs te schijnen. Het moet niet gekker worden. Ik ervaar enige onrust, had allang buiten moeten zijn. Het lekkere van hier wonen, is dat ik niet eerst op de fiets naar de duinen hoef om in een mooie omgeving te kunnen lopen. Het is de straat uit, en dan kan ik direct via een onverhard pad langs wat volkstuintjes, en even later aan de andere kant van de weg ga ik het bos in.  In dit eerste stuk zie ik regelmatig wild. Vorige week nog drie joekels van donkergrijze zwijnen met een hele sleep lichtbeige kleintjes. En eerder deze week bleef ik stilstaan om te kijken naar twee herten die waren opgeschrikt door mijn aanwezigheid en iets verderop tussen de bomen waren blijven staan. Terwijl ik daar al even stond, kwam er opeens vlak voor me een wild zwijn overeind. Oeps, die had ik niet gezien, even opletten wat ie doet. Gelukkig, hij kiest het hazenpad. Vandaag ben ik natuurlijk te laat voor wild, maar gelukkig zijn er altijd nog de vogels met hun blije gezang. En de zon schijnt – al vond ik de regen van de week niet erg, dit onverwacht mooie weer opeens ervaar ik wel degelijk als een cadeautje.

Er zitten een paar venijnige hellingen in het rondje, zeker nu ik het tegenwoordig uitbreid met een slinger over de Posbank. Ik vind het lekker, merk ik, dat ik precies weet wat er nog komen gaat. Op het stukje buiten het hek is het druk met hondenuitlaters. Bijna iedereen hier heeft een hond, lijkt het wel. Ik ben geen liefhebber van honden, maar ik merk dat ik me er vanzelf iets anders tegenover ga verhouden. Ik moet wel, anders blijf ik steeds in verzet tegen iets wat er nu eenmaal is. Zonde van m’n energie. Al had ik nog steeds liever dat ze er niet waren. Maar los van de hondenbezitters, op dit ene stukje, is het nog rustig in het bos. Op de heide kom ik een andere hardloper tegen. Ik ben aan het ploeteren naar boven, het lopen gaat niet makkelijk, maar ik vind het geen straf.

Ook in het tweede rondje niet. Inmiddels is de lucht betrokken, en valt er zo nu en dan een buitje, afgewisseld met felle opklaringen. Heerlijk weer. Een buizerd vliegt voor me op en gaat vlakbij op een tak zitten. Blijft een machtig gezicht, al ben ik, sinds ik verhalen hoorde over agressieve buizerds, een beetje op mijn hoede voor ze. Vlak daarna een eekhoorntje dat het pad oversteekt. Ah, schattig. Prima, te laat voor groot wild, maar genoeg te zien. Een stuk verderop echter toch nog een hert. Oké joh, ik was toch al blij, maar jij mag er ook nog bij.

Nog een keer de bekende paden. Op de Posbank gaat het nog wat moeizamer dan in het eerste rondje. Maar ik weet dat ik nog maar heel eventjes hoef vol te houden – aan het eind van het stuk over de heide kom ik bij Koepel de Kaap (dat vind ik nou elke keer zo’n leuke naam), en vanaf daar gaat het in grote lijnen naar beneden. Ik doe net of ik niet vreselijk aan het sjokken ben de hele tijd, en probeer me te gedragen als een echte hardloper. Naar beneden voelt het alsof dat redelijk lukt, zodra ik weer een stukje naar boven moet, komt de ploeteraar weer tevoorschijn. Het gemiddelde tempo blijkt achteraf laag. Het geeft niet, ik heb lekker gelopen. Mooie route ook. Prachtig gebied.