Men moet nog chaos in zich hebben om een dansende ster te kunnen baren.
(Nietzsche)

Het is misschien wel de chaos waar ik bang voor ben. Ik schreef hier al wel eens stukjes over discipline en mijn behoefte daaraan. Van een beetje discipline is nog nooit iemand slechter geworden, placht ik te zeggen. Hardlopen beantwoordde voor mij bij uitstek aan die behoefte aan discipline. Die vier trainingen per week bepaalden voor een belangrijk deel mijn weekritme. Soms moest ik me mijn bed uitschoppen om naar buiten te gaan, maar meestal had ik wel een doel voor ogen waardoor dat toch weer lukte. Ik vertelde mezelf dat ik dit écht leuk vond, ook als ik het even niet zo leuk vond. En natuurlijk vónd ik het ook leuk – lopen is heerlijk, en vooral de lange loopjes in de bergen behoren tot de mooiste ervaringen in mijn leven tot nu toe.

Steeds weer plannen maken voor een nieuw loopje, ergens, langer of korter, binnen of buiten Nederland. Ik realiseerde me wel dat dat in mijn geval een vlucht was, op z’n minst ten dele. Een vlucht uit de vage onvrede die ik vaak voel. Een gezonde vlucht, dat wel. Ik ken ook andere vormen van vluchten (snoepen, drinken, internet), maar anders dan die andere vormen, geeft lopen eigenlijk altijd een goed gevoel, ook achteraf.

Discipline is een manier waarop je de suggestie van controle over je leven in stand kunt houden. Ik kom er steeds meer achter hoe bang ik ben de controle los te laten, terwijl ik tegelijk kan voelen dat ik mezelf juist met die overmaat aan controle klein houd. Er brandt een vuur in me, maar ik vind het ingewikkeld om dat vuur de ruimte te geven. Er zo aan gewend om de teugels in handen te houden, ze soms misschien wat te laten vieren, maar nooit te veel, alles met mate en beheerst. Een relatie met iemand die zijn chaos wat minder onder controle hield/minder onderdrukte (doorhalen wat niet van toepassing is), leerde me al eerder hoe ik én de aantrekkingskracht daarvan kon voelen, én tegelijk doodsbang was voor de heftigheid die deze chaos met zich meebracht. De heftigheid bij die ander, maar natuurlijk indirect vooral voor de heftigheid die ook ik in me heb en die wakker geroepen werd door die ander.

Het is niet zo dat ik bewust besloten heb om te stoppen met de discipline van het lopen. Het is iets wat vanzelf gebeurde, en wat kennelijk past bij hoe de dingen in mijn leven nu gaan. Het lopen was te veel een moeten geworden, te veel iets waaraan ik me vastklampte. Als ik het lopen niet meer heb, wat dán? Nou, dan niks. Het leven gaat gewoon door. Ik merk hoe ik wil zeggen: “ik ben eigenlijk ook een hardloper hoor,” als ik andere hardlopers tegenkom terwijl ik aan het wandelen of fietsen ben; soms loop ik ’s morgens weer ‘gewoon’ een kort rondje, soms geniet ik daarvan, soms niet.

En ik ben gaan dansen. Dat wil ik eigenlijk mijn hele leven al, maar ik heb er nooit serieus een manier voor gezocht en gevonden om die wens tot leven te brengen. Nu doe ik dat wel. Ik kan daar iets in kwijt van het vuur dat ik voel, de chaos die ik onder alle beheersing toch in me heb. En het is een prachtige manier om te oefenen mijn eigen dans in dit leven te dansen, wat een ander daar ook van vindt.