Grappig om te merken hoe lastig ik het vind om te schrijven over dat wat me het meest aan het hart gaat. Een beetje over hardlopen schrijven, ja, dat gaat me redelijk gemakkelijk af (hoewel het perfectionistische jacolientje in me natuurlijk kritiek heeft op alles wat het produceert), maar ja, bij hardlopen is het duidelijk: hartstikke leuk om te doen, maar volslagen onbelangrijk. Dat al het andere in wezen net zo onbelangrijk is, is dan weer iets dat ik rationeel wel snap, en waarvan ik ook wel denk dat het waar is, maar sommige dingen lijken toch wat fundamenteler dan andere…

Een poosje geleden schreef een bekende Nederlandse ultraloopster een blogtekst onder de titel “Ik loop en ik ben.” Het was haar – natuurlijk – te doen om de overgang te markeren van een levensinstelling ‘ik loop, dus ik ben’, naar ‘ik loop en ik ben’; om te laten zien dat haar leven niet afhankelijk is van wat ze op loopgebied presteert en van de waardering die ze op dat gebied oogst. Het is een mooie tekst, die een bepaald geworstel laat zien dat ik heel goed herken. Ik heb niet de reactie geplaatst die in mij opkwam, namelijk dat ze eigenlijk zou kunnen volstaan met “Ik ben.” De rest is bijzaak.

Onzekerheid is niet eens mijn tweede, maar mijn eerste natuur, geloof ik. Mijn hele leven al ben ik zo mijn best aan het doen, en ben ik zo bang dat het niet goed genoeg is, dat het allemaal niets voorstelt. Maar de laatste jaren vindt er toch een verschuiving plaats. Steeds meer kan ik het gevoel toelaten dat het goed is, dat ik goed ben, alleen al omdát ik ben wie (hoe) ik ben. Dat het niet uitmaakt wat ik doe, of ik wel grappig, intelligent (dat blijft een lastige), onderhoudend, attent, aardig ben. “Congratulations – you are already whole, no matter what anybody says,” schreef Jeff Foster een paar jaar geleden als opdracht voor me in een boek. En dat de eeuwige twijfel, of het inderdaad wel goed is zoals het is, of ik wel goed ben zoals ik ben, iets is dat komt, maar ook weer gaat.

Maar ja, verdulleme zeg. Heb ik net een loopje in de Alpen gelopen waarbij en waardoor ik me behoorlijk sterk voel, krijg ik daarvoor en daardoor lekker veel waardering  van jan en alleman, en merk ik toch weer hoe dat mijn zelfgevoel een enorme boost geeft. En dan maar blijven zien dat het inderdaad een lekker gevoel geeft, waar ik met volle overgave van mag en kan genieten, maar dat het uiteindelijk van geen enkel belang is… Als ik dat loopje niet zou hebben uitgelopen, zou ik net zo goed zijn geweest als ik nu ben.

Oké, het is een begin. Het gaat nog maar terzijde over mijn stokpaardje…