Het is vloeken in de trailrunkerk, maar ik houd niet alleen van lang lopen, niet alleen van in een mooie omgeving over onverharde en smalle en heuvelachtige paadjes lopen, maar ik houd er ook van om me zo nu en dan het snot voor de ogen te lopen om een zo scherp mogelijke tijd neer te zetten. Dat mag zélfs op asfalt zijn.

Zo, dat is er uit.

Vanmiddag voor een broodnodige massage bij Henny. Overleg over het programma in de rest van dit jaar, en over mijn plannen voor volgend jaar. In 2013 heb ik aan veel georganiseerde loopjes meegedaan – dat vindt niet alleen Henny, dat vindt ook een, eh, hoe zal ik hem noemen, een goede ultra/bergloper die er zo nu en dan iets van vindt, van wat ik doe. Dat vind ik zelf ook wel, alleen weet ik niet beter dan dat dat best moet kunnen – ik zie ‘iedereen’ om me heen immers hetzelfde doen.

Ik merk echter dat sommige van deze loopjes me niet helemaal het tevreden gevoel geven dat ik ervan verwacht. Dat ik vorige week vrij veel tijd nodig had om de Trail des Fantomes te lopen, boeide me werkelijk niet echt – ik had het niet al te zwaar gehad onderweg en had een prachtig loopje gelopen – en toch was een van de eerste dingen die ik na afloop bedacht, dat ik nú wel weer eens gewoon een echte wedstrijd zou willen lopen. Ergens serieus voor trainen, rekening houden met opbouwen en weer afbouwen, en dan gewoon zo hard mogelijk lopen. (Dat had natuurlijk bij de Fantomes ook gekund, maar niet onder de gegeven omstandigheden – lees: voor mij iets te snel na het rondje in de bergen.)

Gelukkig ga ik dit jaar de Berenloop nog lopen, en ben ik van plan om daar een beetje door te lopen – het hoeft geen pr op te leveren, maar een aardige tijd zou leuk zijn. Drie weken ervoor loop ik 60 kilometer bij Berg en Dal. Voor mijn snelheid is dat niet goed, zegt Henny. Ook al loop ik er rustig, het is alleen al door de afstand een flinke inspanning waarvan ik in de week erna zal moeten herstellen, zodat ik dan niet aan tempowerk toekom.

O.

Als Henny het zó stelt, wordt het opeens wel weer heel serieus. Ik begrijp dat het voor een goede tijd op Terschelling wellicht niet slim is, maar ik wil Berg en Dal zo graag lopen, dat ik dan maar een iets mindere Berenloop voor lief neem.

Wat verder nog? Volgende week een 10 kilometer. Ga maar gewoon snel weg, loop zo hard als je kunt en kijk als je over de finish komt wat je tijd is. Als je bij een 50 kilometer na 20 kilometer doodgaat, heb je een probleem, maar bij een 10 kilometer kun je best na 7 kilometer doodgaan, en dan houd je dat nog maar even vol, die laatste 3 kilometers.

Eh…

Dan in september de Lochemtrail, ongeveer 30 kilometer, geloof ik. Die kan ik ook best snel doen, meent Henny. Ga maar op marathontempo weg, ga maar uit van een marathontijd van 3:45 uur. Eh, maar dat is nog onder mijn snelste tijd. Moet ik op 5:20 of zo de kilometer weggaan? Weet je wel hoe snel dat is? Nou oké dan, dat hoeft niet per se (het is een trail, tenslotte, en geen wegwedstrijd), maar de boodschap is duidelijk: niet van dat watjesgedrag. Er ook weer niet als een idioot vandoor gaan natuurlijk, wel rekening houden met de afstand, maar ik hoef mezelf niet te sparen en mag best een beetje doorlopen.

Slik.

Bij het weggaan heb ik het nog even over de duurloop van afgelopen zondag. Het tempo van die duurlopen is grotendeels rustig, maar de laatste paar kilometer mag wat sneller. Ik zeg dat ik het laatste deel wel boven de 10 km/u loop, maar toch nog niet bepaald 11. Daarover zegt Henny dat het tijd wordt dat ik dat weer ga opzoeken – vanzelf komt het niet, en na al dat lange werk van de afgelopen maanden is het tempo er een beetje uit. Mezelf een schop onder de kont geven dus, om weer wat snelheid te creëren.

Pfff.

Misschien wil de kerk van het gij-zult-genieten-en-presteren-is-eigenlijk-een-smerig-woord-dogma deze afvallige toch weer in de armen sluiten?