Daan Roosegaarde schuift aan bij DWDD. Vorig jaar was hij zomergast in een uitzending waar ik nogal blij van werd. Ik schreef daar toen iets over.

Maar nu lijkt het wel alsof er iets veranderd is in Daan. Hij heeft misschien zijn dag niet, of hij heeft het zo druk met mooie dingen bedenken en de wereld rond reizen, dat hij wat moe is en minder ontspannen dan vorig jaar bij Zomergasten. Zeker, hij spreekt nog steeds met bevlogenheid over de dingen die hij doet, en zeker, zijn ogen sprankelen nog steeds, en zeer zeker, zijn studio bedenkt nog steeds de gaafste dingen (ik bedoel maar: een apparaat ontwerpen dat smog uit de lucht van Beijing moet gaan opzuigen, en dan de koolstof uit die smog weer samenpersen tot diamant; en ik bedoel maar: met lichtgevende verf een schilderij van Van Gogh tot leven wekken op een fietspad in Nuenen).

Maar ik moet een beetje zoeken naar de man die over het leven en over zijn eigen werk kon zeggen: “Het is ook gewoon leuk.” Ik hoor hem nu tot twee keer iets zeggen over hoe ‘de nieuwe wereld’ eruitziet. Eh, pardon Daan, maar zeg je nou ‘de nieuwe wereld’? Maar de wereld is toch vloeibaar, zoals je destijds tegen Wilfried zei? En dat vond je toch, net als ik, juist zo mooi? Maar betekent dat voor jou dan niet dat je die wereld helemaal niet in een bepaalde vorm wilt gieten en laten stollen, hoe prachtig die vorm je ook lijkt? Dat je niet wilt bepalen hoe de wereld eruit dient te zien? Vloeibaar is toch iets anders dan kneedbaar?

Ik hoop maar dat het niet zo is dat de man met passie heeft plaatsgemaakt voor een man met een missie – dat zou nou jammer zijn.