Drie jaar geleden alweer, maakte ik tijdens de Zomermeerdaagse, inmiddels omgedoopt tot Boxmeerdaagse, mijn debuut bij de befaamde loopjes van Willem en Annemarie. Lopers en noeste werkers treffen elkaar in een bepaalde nieuwbouwwoning in een nieuwbouwwijk in het pittoreske (zoals Andries W zou zeggen) Boxmeer. Niet zo vreselijk pittoresk overigens, die nieuwbouwwijk, maar dat terzijde. Vaak is de startlijn van het te lopen loopje pal naast het huis (dat bewoond wordt door Annemarie) te vinden, soms worden de lopers eerst in wat auto’s en een camper gepropt, om hen te vervoeren naar een startlijn elders, waarna teruggelopen wordt naar de nieuwbouwwoning in kwestie. Toen, drie jaar geleden dus, liep ik dag 1 mee, dit jaar loop ik de dagen 2 en 3. Een mooie dubbeldekker in de aanloop naar Winschoten.

Dag 2 gaat door het natuurgebied Maasduinen. Ik ben met Edwin meegereden, en in het begin lopen we samen, of op z’n minst bij elkaar in de buurt, maar na een kilometer of 25 krijgt hij de smaak te pakken, en is bij mij het beste er wel van af. Al ben ik, anders dan 3 jaar geleden, tegenwoordig zelfvoorzienend waar het het vinden van de route betreft, ik ben blij dat Theo en Jeroen op mij wachten, zodat ik ook de tweede helft grotendeels in gezelschap loop. Ook in dat van Sjaak, die dan weer heel snel loopt (op asfalt), en dan weer terugvalt (op onverharde paden), en met regelmaat een stukje verkeerd loopt (uit ongeduld). Bij de tweede oversteek van de Maas, op kilometer 40 of daaromtrent, laten we rustig de veerpont nog een keer heen en weer varen, voor wij ons naar de overkant laten vervoeren. We hebben de opdracht gekregen te genieten, en genieten zullen we! Het gaat allemaal wel, maar ook weer niet echt makkelijk. Ben ik nou alwéér te snel gestart? Ik lijk er wel een gewoonte van te maken de laatste tijd. Het enige excuus dat ik aan kan voeren, is dat ik in het begin veel aan het praten was met tot dan toe onbekende medelopers, en ik me in de vuur van het gesprek wat mee liet slepen in looptempo. Het is hoe dan ook een schitterende route vandaag. Dat heb ik goed uitgekozen. Zeer tevreden schuif ik na afloop aan in de tuin van Annemarie om iets van bier te drinken. Oké, alcoholvrij, dat heb ik dan weer wat minder goed uitgekozen. Maar dat is dan weer vast heel verstandig.

De volgende dag verontschuldigt Willem zich al bij voorbaat. We lopen van Millingen aan de Rijn in een min of meer rechte lijn terug naar Boxmeer. Veel asfalt, veel lange, rechte stukken. Het zij zo, op deze manier wordt het een goede training voor me. Ook al wat het weer betreft, want het wordt warm, zo is voorspeld. Na de autorit beginnen we met een pontoversteek, dan lopen we gezamenlijk naar de veerpont bij Pannerden (althans: we wachten daar op elkaar), aan de overkant weer gezamenlijk een paar kilometer verder naar een voetveer, en dan mag een ieder losgaan op eigen tempo. Het wordt afzien voor me. Verzorgingspost 1 komt me iets te snel, gezien de twee pauzes op de veerponten. Op het volgende stuk krijg ik het zwaar. De laatste kilometers tot de tweede verzorgingspost gaan over zo’n lange, rechte asfaltweg, en de zon doet erg z’n best ons tot een plasje te doen smelten. Ik voel me niet best als we bij de camper aankomen. Geen bouillon, helaas. Hopelijk kan de cola een wonder verrichten. Maag, milt en darmen doen hun best mij van m’n stuk te brengen – we zullen eens zien of ik stand weet te houden.

’s Morgens heb ik nog tegen Bennie gezegd dat ik het helemaal niet erg vind om (vandaag) heel langzaam te lopen, maar dat ik eigenlijk niet wil wandelen. Ik kom op mijn woorden terug. Ik kan hele stukken niet anders dan wandelen. Zo lijkt het op die momenten althans. Jammer, maar het is niet anders. Met Ruud loop ik vanaf post 2 verder. Voor ons zien we de bomen van het Reichswald, en we houden het hardlopen vol precies tot we de schaduw van het bos bereiken. Vanaf daar wandelen we. Wat ben ik blij met én schaduw, én eindelijk weer een normaal pad onder mijn voeten. Ik verdenk mijzelf er soms van stiekem een asfaltloper te zijn, en helemaal geen trailloper, maar op deze momenten denk ik daar weer anders over. Het hele stuk door het bos, jammer genoeg niet meer dan enkele kilometers, ben ik veruit het meest in mijn element van de hele dag. Ik kan zelfs nog even een stukje écht hardlopen. Heerlijk!

Daarna is het echter over. Ik probeer zoveel mogelijk te dribbelen, maar er zijn ook lange, lange stukken waarin ik dat echt niet op kan brengen. In Gennep loop ik Jan Nabuurs achterop, en samen wandelen we verder naar de vierde en laatste verzorgingspost. Ik voel me beroerd en stort ter aarde. Cola, ja, oké, maar is er niets zouts? Jan Scheffer, de echtgenoot van veelloper Ineke, geeft me dubbelzoute dropjes. Dat is lief. Andere Jan laat ik gaan, hij rent, ik wandel. Slechts, maar dan ook echt slechts omdat het me op deze manier te lang duurt voor ik in de tuin van die nieuwbouwwoning in Boxmeer dat enorm hoe-cliché-het-ook-is-welverdiende pilsje naar binnen kan klokken, kan ik me ertoe zetten zo nu en dan nog een stukje te dribbelen. Tot aan die schaduw, nee, tot aan de volgende, daarna mag ik weer wandelen. We komen Boxmeer binnen via het oude gedeelte, dat inderdaad best pittoresk te noemen is. Alleen had Boxmeer wat mij betreft vandaag best uit alléén die ene nieuwbouwwijk mogen bestaan, dan was ik wat eerder bij de finish geweest…

Het bier smaakt voortreffelijk. Het gezelschap is goed. De kilometers zijn gemaakt. Beroerd gelopen en tóch niet ontevreden.