31 december: marathon met oliebollen & glühwein toe
Na het avontuur met Hannah in de Eifel, lijkt het me goed het een poosje rustig aan te doen, qua langloperij. Tenminste: je leest weleens zoiets, dat het goed zou zijn zo nu en dan een maandje rust te nemen, en laat ik dat maandje nu dan maar inplannen. Toevalligerwijs ben ik ook juist nu nogal moe, zodat lichaam en geest volkomen op een lijn staan. Maar op 31 december moet het maar weer eens afgelopen zijn met dat luie gedoe, want dan staat de oliebollenmarathon van Willem en Annemarie op het programma. Vorig jaar, bij de eerste editie, startten we bij Annemaries huis en fungeerde haar garage als verzorgingspost. In het rondje van 7 kilometer zat toen vrij veel asfalt, en liep een deel ervan over een industrieterrein. Volgens Willem heb ik over dat laatste het hele jaar lopen klagen, en is dat de reden waarom ze ervoor gekozen hebben dit jaar een ander rondje uit te zetten. Het scoutinggebouw in Boxmeer doet deze keer dienst als start, finish en verzorgingspost. Het rondje is dit jaar een kilometer of 6 lang, en vrijwel helemaal onverhard. Het is beslist een mooiere route dan vorig jaar, maar op de een of andere manier vond ik het vorig jaar misschien toch nog wel lolliger. Dat kan ermee te maken hebben dat er toen nog wat sneeuw lag, die ervoor zorgde dat het deel door het bos niet zo makkelijk begaanbaar was. Het kan er ook mee te maken hebben dat ik toen net wat makkelijker liep. En het kan te maken hebben met de waan van de dag. Dit jaar zijn de omstandigheden zo goed als perfect. Ik praat bij met Ina, met wie ik niet steeds samen loop, maar bij wie ik nooit verder dan een paar honderd meter uit de buurt ben. Tijd is onbelangrijk, en voor zover ik hem stiekem toch belangrijk vind, ben ik tevreden met een eindtijd net onder de 4,5 uur. Ik concludeer echter wel dat ik, ook al had ik het gewild, vandaag nooit een tijd onder de 4 uur had kunnen lopen. Daar is de vorm bepaald niet naar. Ina en ik hebben net gegeten en gedronken als Bennie finisht. Twee dagen eerder liep hij Abraham tegen het lijf, en we blijven even bij de verzorging hangen om hem een lang leven toe te zingen. Wij mogen nog een rondje lopen. De warme oliebollen na afloop, en het bekertje glühwein, smaken goddelijk.

9 januari: een frisse start met pannenkoek
Opbouwtechnisch gesproken komt het nieuwjaarsloopje van Wilma voor mij wat vroeg, maar ik vind het veel te gezellig om dit te laten lopen, dus zit ik deze zaterdag al vroeg in de trein naar Amsterdam, om vervolgens door te reizen naar Bunnik, waar we zullen starten met lopen. We lopen een deel van een wandelroute (“Rondom de Dom,” geloof ik), voor het gemak tegen de richting in, dan zien we de markeringen tenminste niet, en zullen na een kilometer of 60 eindigen bij het station van Breukelen. We zijn met z’n negenen. Wilma, Hannah, Renske en Ernst-Jan ken ik, Petra heb ik weleens eerder ontmoet, en Hojung, Arnold en Ernst zijn nieuw voor me. Altijd leuk om oude bekenden te zien, en nieuwe bekenden te ontmoeten. Heerlijk wereldje, dat loperswereldje. Het is een relaxt dagje, al is het looptempo op sommige momenten voor mij iets minder relaxt. Soms vind ik dat toch wel lastig hoor, dat ik net wat langzamer loop dan de mensen met wie ik optrek – al weet ik natuurlijk heus wel dat er ook legio mensen zijn die dan weer langzamer lopen dan ik… We eten een pannenkoek in Lage Vuursche, en een paar kilometer later, in Hollandse Rading, stappen Hojung en Arnold op de trein. Die uitwijkmogelijkheid hield ik voor mezelf ook open, maar ik grijp deze kans niet. Doorlopen zal ik, en al met al valt het me helemaal niet tegen hoe dat gaat vandaag. Het laatste stuk lopen we in het zo goed als donker. Mede dankzij het feit dat Hannah de route in de bossen beter kende dan degenen die de route uitstippelden, staan we al na 57,7 kilometer bij het station. Ik klaag niet.

12 januari: hoogtemeters in Middenduin
Eigenlijk stond de lange heuvelroute in Middenduin pas voor volgende week dinsdag op mijn schema, maar de komende weken ben ik op de dinsdagen aan het werk, en de dagen zijn nog te kort om Middenduin voor of na een werkdag te doen. Ik voel me aardig fit na het nieuwjaarsloopje, en stap daarom deze dinsdag na het ontbijt op de fiets naar Middenduin. Vijf keer de heuvel op, een slinger bovenop, de heuvel af, en weer terug. “Op souplesse en techniek,” schreef Henny ongeveer een jaar geleden bij deze zelfde training, en dat draag ik mezelf vandaag ook op. Ik interpreteer dat als: “hoeft (nog) niet snel,” en dat komt me goed uit. Ik lap braaf na elke oversteek – aan de ene kant bij de boom waar ik omheen loop, vlak voor het spoortunneltje, en als ik weer terug ben, bij het bruggetje waar ik omkeer om de steile helling nog een keer te bedwingen – maar kijk tussendoor niet naar mijn tijden. Het voelt alsof ik serieus aan het trainen ben, juist door dat omkeren na elke oversteek. Ik ben niet zomaar vrijblijvend een rondje aan het rennen, nee, ik ben met een heuse training bezig! Iemand uit een groepje oudere wandelaars zegt tegen me dat zij zo fit niet meer zijn, wanneer ik hen passeer, maar ik zeg dat ik hen nog behoorlijk fit vind, en dat het erom gaat buiten te zijn, en te bewegen. Hardlopen is bijzaak. En dat meen ik. Een bijzaak overigens waar ik op een dag als vandaag weer idioot blij van word.

17 januari: de Imbos met sneeuw, ijs en zonneschijn
Jahaa, eindelijk ligt er sneeuw! En het is nog schitterend weer ook. Ik mag 30 kilometer lopen vandaag en heb besloten de Imboswandeling nog een keer te lopen. Ik heb die in oktober ook een keer gedaan, en vond ‘m toen erg zwaar. Ik hoop dat ik door een andere benadering vandaag lekkerder zal lopen dan toen. Ik weet nu dat het zwaar is, maar als ik het nu benader als een lange wandeling, al loop ik dan hard, die ik zonder tijdsdruk loop, terwijl ik tegelijkertijd profiteer van het feit dat het wel degelijk een pittige training is… Nou ja, het slaat niet echt ergens op, maar het lijkt te werken. Op z’n minst ten dele. Er staat veel water op de route, deels in vloeibare, deels in vaste toestand. De plassen in deze beide toestanden probeer ik zo mogelijk te ontwijken, zodat ik zigzaggend over de paden loop. Mountainbikers, runderen en andere zoogdieren hebben de paden op veel plaatsen ernstig vernaggeld, en in hardbevroren toestand is die ondergrond geen makkie. In zompige toestand overigens ook niet, dus ik beklaag me niet. Van die mountainbikers zijn er trouwens vandaag een heleboel op pad – ik ben niet de enige die geniet van dit vorstelijke winterweer. Het lijkt wel of iedereen vandaag blij is. Het lopen gaat me niet heel gemakkelijk af, maar ik ben niet ontevreden wanneer ik weer bij mijn huisje ben – waar een stuk zelfgebakken notentaart op me wacht.

20 januari: een hoera-training op de atletiekbaan
Poepoepoeh, wat ben ik moe. De vrijdagtraining ging waardeloos, de zondagtraining op de Veluwe ging dan wel redelijk, maar dinsdag ging het weer bagger, en vandaag voel ik me alleen maar moe en zie ik op tegen de duizendjes die voor vanavond op het programma staan. Ik wil die onder de 4’40 lopen, maar ben bang dat dat veel moeite zal kosten. Maar het kan verkeren. Ik loop er niet heel ruim onder, maar wel met relatief gemak. Het gaat verrassend goed eigenlijk. Het is zo’n training waarbij ik een uur na afloop nog steeds aan het “hè, wat lekker”-en ben.

22 januari: nog meer hoera in het Wierdense veld
Ik overnacht voor het eerst sinds lange tijd weer eens bij mijn ouders, en kan op vrijdagmorgen mooi het Wierdense veld in. Weer is het onbeschrijflijk mooi. Alles berijpt, koud en stil, de dag die aanbreekt. Ik moet tempo’s lopen, en terwijl dat vorige week vrijdag echt prut ging, gaat het nu behoorlijk lekker. De zon komt op, een dikke rode bal boven de horizon. Ach, misschien loop ik nog steeds niet al te snel, maar wie maalt erom? Ik ben buiten, ik ben fit, ik leef.

24 januari: dwaaltochtje door het bos en over de hei met regen en mist
Na regen komt zonneschijn, zegt men, maar na zonneschijn komt ook weer regen. Het is niet de regen waar ik last van heb vandaag, maar wel een totaal gebrek aan energie. Laat ik er maar niet te veel woorden aan vuilmaken. Ik loop korter dan ik van plan was, en hoop onderweg haast dat ik ziek aan het worden ben, zodat er tenminste een aanwijsbare oorzaak voor dit klein menselijk leed is. Ik ploeter, ik zwoeg, ik loop te sloffen. Als ik na afloop zie dat ik koortsuitslag krijg, denk ik zowel: ook dat nog, als: zie je wel dat ik niet fit ben? Als ik onder de douche sta, glijd ik uit in het bad. Jemig, begint dat gedonder nu al? Ik weet wel dat ik niet meer piepjong ben, maar bejaard ben ik toch ook nog niet? Het is een grijze, mistige dag – echt van dat lekkere weer om jezelf een beetje zielig te vinden. Ik profiteer ervan. Vandaag mag het van mezelf.