Ik weet heus wel dat ik een beetje stug over kan komen, maar dacht eigenlijk dat het contact met mijn gloednieuwe fysiotherapeut best hartelijk en gezellig was. Toch zegt hij tijdens mijn bezoek wel drie keer dat ik nogal stug ben. Als hij met mijn enkels bezig is, als hij m’n onderrug in een soort wokkel draait, én als hij dan op het laatst ook nog maar iets engs met m’n bovenrug doet. Alles wat vastzit, wordt gemobiliseerd, gemanipuleerd, dan wel gemasseerd. En ik maar denken dat veel bewegen synoniem is met beweeglijk zijn. Denk opnieuw, Jac. Bij m’n vertrek zegt JW dat ik het rustig aan moet doen. Ja zeg, gaan we lelijke taal uitslaan? Doe het lekker zelf rustig aan, joh!

De volgende ochtend jaag ik dat stugge lijf van me opnieuw over de paadjes in Middenduin. Ik snel voort met de tong op mijn schoenen en kom tot een gemiddelde snelheid van een duizelingwekkende 8,3 km/u 😀 ! (Maar de maximale snelheid die ik haal, is 17,3, dat dan weer wel. Ik hoef nog net geen valhelm op.) Het is al de vijfde achtereenvolgende training waarin ik rondjes en heen-en-weertjes loop, maar ik ben als een kind zo blij. Man man man, wat voel ik me sterk en wat vind ik dit leuk.

Tussendoor bekijk ik filmpjes van de Echappée Belle. Een prachtgebied, dat Belledonne-massief. Nog maar ruim zeven weken!