En soms gaat het dan zomaar weer opeens lekker. Het begint er al mee dat ik als een blok slaap in het logeerbed bij mijn ouders, de nacht voorafgaand aan de Sallandtrail. Op vrijdag ben ik bekaf. Ik wandel een stukje met mijn moeder door het Wierdense veld, en als zij omkeert, loop ik nog een paar honderd meter verder, tot het eind van het pad, in een rustige dribbelpas. Dat voelt niet best. Geen pijn of zo, maar man man man, wat ben ik moe. Om half tien ’s avonds taai ik af, en al snel zak ik weg in een comateuze slaap.

Na ontbijt, het nodige toiletbezoek en twee bekers koffie, stap ik om acht uur op de fiets van mijn moeder. Zij heeft ongeveer 86 keer aangeboden om me met de auto te brengen, maar ik laat me de luxe om met de fiets naar de start van een loopje te kunnen gaan niet ontzeggen. Bij het zwembad loop ik Andries tegen het lijf. Hij vertelt dat hij nooit verder liep dan 60 kilometer, en vandaag dus grenzen gaat verleggen. Tijdens het lopen denk ik zo nu en dan aan hem. Ik denk dat hij achter mij zit, en vraag me af of hij de limiet zal halen. Tot mijn plezier zie ik later in de uitslagen dat hij inderdaad, als laatste officiële finisher, de 75 kilometer heeft uitgelopen. Kanjer.

Zelf heb ik dan weliswaar een paar keer iets verder gelopen, maar dat wil niet zeggen dat ik licht denk over deze afstand. Van de drie keer dat ik verder liep dan, pak ‘m beet, 65 kilometer, liep ik twee keer in de bergen. In de bergen lopen mag dan objectief zwaarder zijn, met al die hoogtemeters, ik denk dat ik het subjectief lichter vind. Natuurlijk, je bent veel langer onderweg, maar je wandelt meer, en ik denk dat ik dat makkelijker lang kan volhouden. En misschien werkt het landschap ook mee – mooier dan de bergen bestaat er voor mij niet. De andere keer dat ik zo ver liep, was tijdens het Twentepad vorig jaar, een tocht waar ik met gemengde gevoelens aan terugdenk. Wat was ik tevreden over het feit dat ik doorzette, maar jemig, wat had ik het zwaar die dag. Tel daarbij op mijn ervaring tijdens de meest recente lange duurloopjes, waarbij het ook al niet bepaald vanzelf ging, en het mag duidelijk zijn dat ik er niet zonder meer van uitga dat het vandaag een makkie zal zijn. Ook al niet vanwege de limiet van negen uur (met eventueel een kwartiertje uitloop, doordat de start een kwartier is vervroegd), want al moet dat in theorie haalbaar voor me zijn, in de praktijk moet ik nog maar zien of ik het binnen die tijd red.

Met Hannah voeg ik me in de achterhoede van het startersveld. Al in de eerste meters merk ik tot mijn verrassing dat ik best goede benen heb. Meestal heb ik er toch wel een aantal kilometers voor nodig, om er een beetje in te komen, maar vandaag gaat het van het begin af aan lekker. Wat een bof. Gedurende de eerste 40 kilometer komen we, afwisselend, steeds dezelfde lopers tegen. De een ken ik van zes uur rondjes lopen op een atletiekbaan, de ander van de heuvels in Zuid-Limburg, weer een ander alleen als naam in diverse uitslagenlijsten – het zijn de usual suspects van het ultrawereldje. Met een aantal van hen zal ik over een ruime maand in Limburg aan de start staan. Gezellig.

Het bos maakt plaats voor de vlakke verbindingszone naar de Archemer- en Lemelerberg. Dat tussenstuk is niet het interessantste deel van de route, en zeker op de terugweg zit er misschien wat veel asfalt in, maar de schitterende omgeving die we daardoor bereiken, maakt die wat saaiere tussenkilometers in mijn ogen ruimschoots goed. Het zwaarste en mooiste deel van de route is het noordelijke deel.

De Kuil (foto: Irma Jonkman)

Vanaf de laatste verzorgingspost lopen Hannah en ik de rest van de eerste ronde met ons tweeën. We hebben niks afgesproken over samen lopen, maar ons tempo blijkt vandaag goed op elkaar afgestemd. Om en om struikelen we. Hannah blijkt daarbij iets behendiger dan ik in het bewaren van de balans. Voor die eerste lange ronde heb ik ruim twintig minuten langer nodig dan voor de 50 kilometer twee jaar geleden. Toen was ik echter klaar na die 50, nu mag ik nog een stukje. We maken uitgebreid gebruik van de verzorging in het start-finishgebied bij het zwembad. We praten even met Bertus. Ik hoor een paar lopers zeggen dat ze stoppen. Anderen twijfelen. Hannah en ik twijfelen niet.

Hoewel? Het kost moeite om weer op gang te komen, maar tijdens de eerste kilometers vormen de lopers van de 50 kilometer die we hier tegenkomen, en die al bijna bij de finish zijn, een welkome afleiding. Wederzijdse aanmoedigingen en complimenten. Ook komen we de winnaar van de 75 kilometer tegen, al weet ik op dat moment niet dat hij dat is. Als we de weg naar Zwolle zijn overgestoken, slaan wij rechtsaf en zijn we weer op elkaar aangewezen. Onze dipjes wisselen elkaar af, en tijdens zo’n dip trekken we ons aan de ander op. Het lopen gaat goed, ook tijdens dit laatste deel. Moest ik vanmorgen op de Archemer- en Lemelerberg al snel wandelen, nu lukt het steeds om lang te blijven hardlopen, ook als het omhoog gaat. Zo nu en dan zeggen we tegen elkaar dat we wel erg goed lopen. Wat kan een mens toch tevreden zijn over zichzelf.

Nog steeds nemen we ruim de tijd bij de verzorgingsposten. Ongegeneerd laten we ons verwennen door de, als altijd weer erg aardige, vrijwilligers. Ik vind het een geruststellend idee dat ik altijd nog kan gaan wandelen, mocht het hardlopen op een bepaald moment niet meer gaan, tot ik me realiseer dat ik wandelend de limiet met geen mogelijkheid zou kunnen halen. Nou ja, het is gelukkig ook niet nodig. Het is verrassend hoe goed ik me voel. Bijna verdacht. We denderen door richting het eind. In de laatste paar kilometers kunnen we profiteren van een haas in de vorm van Floor, die ons tegemoet is komen lopen. Om ons als haas van dienst te zijn, moet zij zich echter nogal inhouden – oké, zo heel hard denderen we kennelijk nou ook weer niet. Samen over de finish. Een omhelzing van Bertus. Felicitaties van en aan medelopers. Een beetje snaaien, warme thee. Dan even zwemmen, een hete douche, tegenwind op de fiets, thuis bier en patat met een groentenkroket. Wat wil een mens nog meer.